บทที่ 15 ฝากท้อง
1497 คำ
บทที่ 15
ฝากท้อง
วันต่อมา
แดเนียลนั่งปิดปากหาวอยู่บนโซฟาในห้องพักนิวเคลียร์ตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเอนหลังพิงพนักโซฟารอคนที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องอย่างจดจ่อ ก็เมื่อคืนไม่ได้นอนจนถึงเช้าเพราะไอ้คำนั้นมันเขย่าประสาทเขาจนปิดตานอนไม่ลง
“จะแต่งตัวอะไรนักหนาวะ แค่ไปฝากท้อง” แดเนียลว่าให้คนที่อยู่ในห้องนอนก่อนที่จะเดินไปหาเธอ พบว่านิวเคลียร์นั่งดมยาดมอยู่บนเตียงด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ เธอมองหน้าแดเนียลแล้วพรูลมหายใจออกอย่างหนัก
“จะเสร็จแล้ว” เธอเอ่ยบอก
“จะเป็นลมทำไมไม่บอก”
“…” เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมเสื้อผ้า แต่กลับถูกชายหนุ่มห้ามปรามไว้
“จะใส่โป๊ไปทำไมวะ เปลี่ยน!”
“จุ้นจ้านจังนะ ปกติก็แต่งตัวแบบนี้แล้วนี่เป็นบ้าอะไรวุ่นวายมาก” เธอหันมาตอบกลับอย่างเหลืออด
“มีลูกแล้วก็หัดแต่งตัวให้มันเรียบร้อยซะบ้าง”
“มีลูกก็แต่งได้ และจะแต่งยังไงก็ได้เพราะผัวไม่ว่า เออ…และฉันไม่มีผัว! จบนะ”
“…” มาเฟียหนุ่มกลอกตามองบนกับคำพูดประชดประชันของอีกฝ่าย เขาไม่พูดอะไรต่อแต่เดินไปเลือกเสื้อผ้าให้นิวเคลียร์หน้าตาเฉย “เสื้อผ้ามึงนี่มัน…ที่บ้านเรียกผ้าขี้ริ้วมากกว่านะถ้าจะชิ้นเล็กชิ้นน้อยขนาดนี้” พูดจบก็หยิบเสื้อยืดสีขาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า เขาจำได้ว่าเสื้อตัวนี้คือเสื้อตัวเองที่มาลืมไว้ ไม่ใช่สิ…มาถอดไว้นานมากแล้ว
พรึบ!
เขาโยนเสื้อให้นิวเคลียร์พร้อมกับกางเกง
“เอาไปใส่”
“นี่ให้ไปโรงพยาบาลหรือให้ไปออกกำลังกาย”
“เรื่องมาก”
“นายมากกว่ามั้งที่เรื่องมาก” เธอเดินเข้ามาแทรกแล้วหยิบชุดที่เดรสเรียบๆ ออกมาสวมใส่ แดเนียลมองแล้วไม่ออกความคิดเห็นเพราะมันก็พอจะสวมใส่สบาย เขาจึงไม่แย้งอะไรแล้วเดินออกมารอด้านนอก
“ห้ามใส่ส้นสูง”
“ทำไม” หัวคิ้วมนย่นเข้าหากัน อารมณ์เธอแปรปรวนจนบางทีคิดอยากตะโกนแสกหน้าแดเนียลให้กับคำสั่งที่เขาส่งทอดมามันทำให้เธอหงุดหงิดมาก
“กูดูในเน็ตมา ถ้าใส่ส้นสูงจะเป็นอันตรายกับเด็กในท้อง” เขาเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวมาให้นิวเคลียร์ใส่ “นั่งลง”
“ใส่เองได้นะ เผื่อนายไม่รู้”
“หุบปากไป” เมื่อเธอยอมนั่งลงแล้วเขาจึงหยิบรองเท้าขึ้นมาสวมใส่ให้ทั้งสองข้างจนเสร็จ “ไป”
“หิว~”
“อา!! จุ้นจ้านแม่ง!” มาเฟียหนุ่มแหกปากร้องอย่างเหลืออด ไม่คิดเลยว่าชีวิตเขาจะมีวันนี้ ไทม์ไลน์ชีวิตยุ่งเหยิงไม่พอ ยังต้องมาฝึกความอดทนกับยายคนนี้อีก
“ก็คนมันหิวนี่”
“เดี๋ยวแวะร้านโจ๊กให้ เร็วหน่อยแล้วกันนัดหมอไว้แล้ว”
“นายนัดหมอไว้แล้วเหรอ” เธออึ้งเล็กน้อยที่เขาจัดการอะไรหลายๆ อย่างได้ด้วยตัวเอง ทั้งที่การกระทำเขามันไม่ค่อยตรงกับสิ่งที่เอ่ยออกมา นิวเคลียร์เกาหัวแกรกๆ มึนงงกับการกระทำของแดเนียลเล็กน้อย
“อืม ไปได้แล้ว”
“กระเป๋า เดี๋ยวถือเอง” เมื่อเห็นว่าแดเนียลถือกระเป๋าให้อยู่จึงยื่นมือไปหยิบหมายจะเอามาคล้องบ่าตัวเอง ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับมองแล้วเชิดหน้าไปทางประตูเป็นการบอกให้เธอเดินไปตัวเปล่า
“ห้ามถือของหนัก”
“กระเป๋าไม่ได้หนักอะไร”
“ไม่หนักบ้านมึงมั้ง ขนอะไรมานักหนา”
“ก็ลิปสติก”
“มึงจะเอาไปเปิดแผงลอยขายหน้าโรงพยาบาลเหรอ คนเหี้ยอะไรพกลิปสติกสิบกว่าแท่งอะ” ไม่ว่าเปล่าแต่ยังเปิดกระเป๋าสะพายหรูของนิวเคลียร์ดูด้วยสีหน้าเอือมระอาใจ
“ลิปสติกก็เหมือนเสื้อผ้านะแดน มันไม่ควรมีชุดเดียว…”
“หึ!” มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มพลางแค่นหัวเราะอย่างนึกขำขันกับคำตอบที่ได้รับ เขาสะพายกระเป๋าใบนั้นเอง พร้อมกับจูงมือนิวเคลียร์ออกมาจากลิฟต์
“ด้วยความเป็นพ่อหรือความอยากเป็นผัว ถึงทำให้นายเป็นคนดี”
“ปากมึงเนี่ยนะ”
“ตอบ”
“อยากเป็นผัวมั้ง”
“อ๋อ…เราเป็นแค่เพื่อนกันนี่นะ”
“กูอยากเลื่อนสถานะ อยากเป็นมากกว่าเพื่อนที่ไม่ใช่แค่คู่นอนตอนที่มึงเงี่-ยน”
“งั้นก็พิสูจน์สิ ว่านายทำได้ไม่ใช่แค่พูดลอยๆ ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ” เธอไม่เห็นว่าเขาจะพยายามอะไรนอกจากการบังคับและเอาแต่ใจตัวเอง
“…” แดเนียลส่ายหน้าอย่างเอือมระอาใจก่อนที่จะเปิดประตูรถให้นิวเคลียร์ หญิงสาวหยุดยืนอยู่ข้างประตูแล้วมองหน้าเขา
“ทำไมวันนี้เปลี่ยนรถ”
“จะได้นั่งสบายขึ้น” จำไม่ได้แล้วว่าได้รับการเอาใจใส่จากแดเนียลตอนไหน และนี่คงเป็นอีกครั้งที่เธอควรจดจำไว้ให้ขึ้นใจ
“…” ให้ตายสิ ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เพราะฮอร์โมนความเป็นพ่อมันหลั่งเหรอ เขาถึงได้เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืนแบบนี้ นิวเคลียร์ยกยิ้มแล้วก้าวเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนแดเนียลมองชายกระโปรงที่มันแหวกขึ้นสูงจนเห็นขาอ่อนแล้วส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
“ไม่โป๊ข้างบนแต่ก็โป๊ข้างล่างนะมึง”
“ก็ปกติ…” เธอไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ยี่หระ แดเนียลขับรถมาจนถึงโรงพยาบาลแล้วพานิวเคลียร์เดินเข้าไปหาคุณหมอที่นัดไว้ทันที
“กลัวหรือไง นั่งจับขากูสั่นอย่างกับเจ้าเข้า”
“ตื่นเต้นย่ะ!”
“ก็รู้อยู่แล้วว่าท้อง จะตื่นเต้นเพื่อ?”
“หุบปากไปซะแดน น่ารำคาญชะมัด”
“…” เขาแสยะยิ้มมุมปากจากนั้นจึงทำตามที่หมอสั่งโดยแยกกันไปตรวจกับนิวเคลียร์ พอเขาตรวจเสร็จก็มาหาเธออีกห้องหนึ่ง ซึ่งตอนนี้หมอกำลังอัลตราซาวนด์ท้องนิวเคลียร์อยู่ แดเนียลจ้องหน้าจอที่ปรากฏภาพขาวดำอย่างจอจ่อจนกระทั่งปรากฏวงกลมๆ และมีสิ่งคล้ายเมล็ดถั่วปรากฏขึ้น “นั่นอะไรเหรอครับ” คำถามของเขาทำให้นิวเคลียร์รีบหันมามองเพราะไม่ทันได้สังเกตว่าแดเนียลเข้ามาในห้องตรวจด้วย
“ตัวเด็กค่ะ อายุครรภ์สิบสัปดาห์แล้วนะคะ” ขณะนั้นหมอก็นำเครื่องบางอย่างไปทาบที่ท้องของนิวเคลียร์ และเสียงการเต้นของหัวใจก็ดังขึ้น แดเนียลมองตาไม่กะพริบและตั้งใจฟังมาก เป็นวินาทีที่เขานิ่งมากจนนิวเคลียร์มองไม่ละสายตาไปไหน ทั้งเกิดคำถามมากมายขึ้นในหัวเธอ ทั้งกังวลเพราะกลัวเขารับไม่ได้
“…” เขาเดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้นและมองภาพเคลื่อนไหวนั้นอย่างตั้งใจ เมื่อตรวจเสร็จก็ออกมารอรับยาด้านนอก ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีทั้งเขาและเธอ นิวเคลียร์ถือซองกระดาษสีขาวไว้ในมือแน่น เพราะมันเป็นภาพอัลตราซาวนด์ที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของแดเนียลอยู่ อาการเหม่อลอยทำให้ไม่รับรู้การมาของมาเฟียหนุ่ม “เหม่ออะไร”
“อ๊ะ!” ขวดน้ำเย็นแนบลงที่แก้มจนนิวเคลียร์สะดุ้งตกใจ เธอเงยหน้ามองค้อนชายหนุ่มแล้วรับขวดน้ำดื่มมา แต่แดเนียลกลับแย่งกลับแล้วเปิดฝาให้และเสียบหลอดดูดน้ำก่อนยื่นให้เธอ
“เหม่ออะไร ตกใจที่ตัวเองท้องเหรอ”
“ใช่ ไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้”
“มันทำไม”
“ให้พูดจริงเหรอ” เธอหันมาถามเขาพลางยกยิ้มมุมปาก
“เออ พูดมาดิ”
“ฉันไม่อยากท้องกับนาย”
“เหตุผล”
“เพราะผู้ชายอย่างนายมัน...อึก! อื้อ~” ไม่ทันจะได้พ่นคำด่าใส่เขาแดเนียลก็ประกบปากจูบเธอก่อน
“ผลพ่วงทั้งหมดมันไม่ได้เกิดจากกูคนเดียวหรอก เกิดจากเรา! เราสนุกจนเกินเลยต่างหาก” เธอกำลังชั่งน้ำหนักในใจ และไม่อยากให้เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นด้วยคำว่าพลาด แต่มันยากเหลือเกินที่จะไม่คิดแบบนั้น เธอเองก็ไม่พร้อมที่จะมีลูกตอนนี้ และดูเหมือนแดเนียลก็ยังไม่พร้อมเป็นพ่อคนเหมือนกัน เธอห่วงเด็กที่จะเกิดมามากกว่า…หากพ่อแม่ไม่ได้รักกันแล้วลูกจะรู้สึกยังไง จะถามไหมว่าเกิดมาเพราะพ่อกับแม่พลาดมีเขาเหรอ สมองเธอคิดไปต่างๆ นานา จนรู้สึกมึนและพะอืดพะอมอยากจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา
“กลับเถอะ ง่วง” เธอหันมาบอกชายหนุ่มเสียงเบาแล้วถือถุงยาบำรุงเดินออกมาก่อน แดเนียลถือกระเป๋าสะพายของนิวเคลียร์เดินตามหลังเธอไปที่รถแล้วพากลับห้องไปพักผ่อน ระหว่างทางกลับเขาได้จับมือนิวเคลียร์ไว้ตลอดเพราะดูออกว่ากำลังเครียดอยู่
- ผู้เขียน
