บทที่ 16 แพ้ท้อง
1295 คำ
บทที่ 16
แพ้ท้อง
กลางดึก
นิวเคลียร์เดินออกมาหาน้ำดื่มดับกระหายทั้งรู้สึกมึนหัวมาก เธอไม่ทันสังเกตว่าแดเนียลนั่งอยู่บนโซฟาจึงเดินผ่านหน้าเขาไปที่ห้องครัว
“อุ๊บ!!” หญิงสาวปิดปากแล้วหันไปอ้วกออกมา และสิ่งที่ทำเธอตกใจจนเผลอกรีดร้องออกมา พร้อมกับเอาขวดน้ำในมือฟาดศีรษะคนในความมืด ก็จู่ๆ ก็มีฝ่ามือมาลูบหลัง “แดน!” พอเห็นว่าเป็นแดเนียลเธอก็หยุดฟาดขวดน้ำแล้วเดินไปเปิดไฟในห้องครัว แดเนียลเอามือกุมศีรษะตัวเองมองหน้านิวเคลียร์อย่างคาดโทษ
“นี่ตั้งใจหรือไม่เห็นกูจริงๆ วะแม่ง เอาด้านขวดตีไม่ว่าเสือกเอาด้านฝาขวดตีมาได้”
“ใครใช้ให้นายมาแบบไม่ให้สุ้มเสียง โดนแค่ขวดน้ำก็ดีแค่ไหนแล้วฮะ” หญิงสาวเท้าเอวว่าให้อย่างเหลืออด “แล้วนี่ทำไมยังอยู่ที่นี่ ไม่มีบ้านช่องให้กลับเหรอ"
“ปากดี"
“ถามก็ตอบอย่ามาย้อนฉัน”
“เป็นเพื่อน"
“…”? อะไรของเขา ต้องการย้ำสถานะหรืออะไรกันแน่ นิวเคลียร์ย่นหัวคิ้วมอง
“อยู่เป็นเพื่อนเธอ”
“แน่ใจนะว่าอยู่เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่ได้เป็นภาระฉัน"
“อย่าปากดีหน่อยเลย แล้วออกมาทำอะไรดึกดื่นแบบนี้"
“…” นิวเคลียร์ยกขวดน้ำที่ใช้ตีหัวแดเนียลขึ้น แต่เขากลับคิดว่าเธอจะตีอีกจึงเอียงตัวหลบทัน นิวเคลียร์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างนึกขำขันก่อนที่จะลูบผมแดเนียลเบา ๆ “เจ้าหมาน้อย”
“เพื่อนเล่น?"
“ก็ใช่ เพื่อนเล่น...เล่นเพื่อน” เธอถือขวดน้ำเดินออกมานั่งลงบนโซฟาพลางกระดกน้ำดื่มจนหมดขวดแล้วเหลือบตามองแดเนียลที่เดินเอามือลูบศีรษะตามมานั่งลงข้างๆ “ไหน มันแตกเลยหรือไง แค่ขวดน้ำ” เธอล็อกคอเขาให้โน้มตัวลงมาดูรอยแดงที่ตัวเองเป็นคนทำให้เขา ทั้งนึกขำทั้งเกิดความสงสารแดเนียล
“รับผิดชอบกูเลย เกิดหัวแตกเป็นแผลเป็นมาหมดหล่อสาวเมินแน่”
“หึหึ แล้วนายคิดว่าจะได้ทำแบบนั้นอีกไหม”
“อา...ว่าแต่ลูกจะได้ยินเสียงกูยัง"
“ไม่รู้ ได้ยินมั้งนะ ทำไมเหรอ” นิวเคลียร์เอ่ยถามแดเนียลอย่างสงสัยแต่ความสงสัยนั้นอยู่ในใจ ไม่นานก็ได้รับคำตอบเมื่อเขาโน้มตัวลงมาแล้วเอาหูแนบกับท้องเธอ “ทำอะไรของนาย” ใบหน้าผ่าวร้อนอย่างน่าประหลาด
“ฟังเสียงหัวใจเด็ก”
“…” นิวเคลียร์นั่งนิ่งจนกระทั่งแดเนียลผละใบหน้าออก “ได้ยินแต่เสียงท้องมึงร้อง หิวหรือไง”
“อืม”
“กินเก่งจังวะ”
“แล้วจะไปไหน"
“สั่งข้าว จะกินอะไร” คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่แล้วรีบบอกเขา
“จริงๆ ก็หิวแต่มันกลืนไม่ค่อยลง จะอ้วกอย่างเดียว"
“แล้วเอาไง ต้องกินไม่งั้นเด็กไม่โต"
“ไม่รู้เหมือนกัน มันกลืนไม่ลงนี่”
“อา...งั้นกินอะไรแซ่บๆ ไหม อย่างที่เธอชอบกินบ่อยๆ” แดเนียลเลิกคิ้วถาม แต่ในนาทีต่อมากลับส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ๆ เดี๋ยวเป็นกรดไหลย้อนอีกอันตราย” เขาเปลี่ยนไปไวอย่างกับพายุทั้งที่นิวเคลียร์กำลังอ้าปากจะบอกว่า ‘ก็ได้’ เพราะเธอเองก็อยากกินอะไรเผ็ดๆ เพื่อให้หายจากอาการพะอืดพะอม
“กินข้าวต้มแห้งไหม” แดเนียลจ้องจอโทรศัพท์พลางเอ่ยถามคนตัวเล็ก เขาไม่ทันมองว่าอีกฝ่ายกำลังเบะปากใส่ “ตอบดิ อยากกินอะไร”
“ส้มตำ”
“เฮ้อ…ไม่ได้เดี๋ยวแสบท้อง”
“งั้นไม่กิน”
“อา!! แม่งเอ๊ย ทำไมกูต้องมาคอยเอาใจมึงด้วยวะ” มาเฟียหนุ่มสบถคำหยาบก่อนที่จะเดินตามหลังนิวเคลียร์เข้ามาในห้องนอนของเธอแล้วรั้งแขนเรียวไว้ “เออก็ได้ ส้มตำใช่ไหมแล้วอะไรอีก”
“ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ ไม่ได้บังคับและไม่อยากบังคับนายด้วย ฉันอยู่ของฉันได้”
“เลิกประชดแล้วบอกมา”
“ฉันไม่ได้ประชดแดน แต่ฉันพูดจริง” เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยวจนแดเนียลยอมปล่อยมือก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ยุบหนอ พองหนอ…ใจเย็นแดน มึงทำได้ ใจเย็น…” เขากำลังสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ในห้องน้ำ อยากเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่เผอิญว่าตัวเขาเองมันร้อนดั่งไฟจึงต้องหนีออกมาสงบอารมณ์ก่อน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ลืมสั่งอาหารให้นิวเคลียร์ด้วย
หลายนาทีต่อมา ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาขณะที่มือข้างหนึ่งปิดปากปิดจมูกตัวเองไว้เพราะนิวเคลียร์กำลังแกะถึงส้มตำ เธอกำลังทำหน้าตื่นเต้นอยู่ตอนนี้
“เหม็น”
“เหม็นพ่อง”
“อ้าว”
“เหม็นก็ไปไกลๆ สิ มานั่งบ่นทำไม” เธอมองค้อนแดเนียลแล้วตักส้มตำปูปลาร้าหอมๆ ขึ้นมาใส่ปาก สีหน้านิวเคลียร์ที่แสดงออกถึงความอร่อยเกินเบอร์ทำให้แดเนียลเผลอทำปากแหยๆ ตามแล้วเดินไปหยิบน้ำดื่มมาวางไว้ให้
“กินไก่ได้ไหม” เขาถาม
“ไม่ได้”
“หวง”
“ก็ทำไมไม่สั่งมาเผื่อเล่า! รู้ว่ากินเยอะนี่แล้วจะแย่งกินทำไม”
“เฮ้อ…” แดเนียลส่ายหน้าพรืดแล้วหยิบแคบหมูขึ้นมาใส่ปากกระนั้นนิวเคลียร์ก็มองตามอย่างหวงๆ “แค่ชิ้นเดียว!” เขาถลึงตาใส่
“ชิ!”
“ทีงี้แม่งหวง กับกูไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้าง” แดเนียลพึมพำเสียงเบาในขณะที่นิวเคลียร์กำลังเพลิดเพลินกับอาหาร “แล้วทำไมต้องมาแพ้ท้องอยากกินอาหารแบบนี้ด้วยวะ แพ้แล้วอยากกินโอมากาเสะกูก็พร้อมเรียกเชฟมาทำให้กินที่นี่นะ”
“มันเลือกได้เหรอ”
“ไม่รู้ กูไม่ใช่ผู้หญิง”
“ก็ใช่ แล้วจะบ่นทำไม” นิวเคลียร์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาใจกับสิ่งที่แดเนียลพูดออกมา เขาไม่ได้ท้องไม่รู้ถึงความอยากอาหารของคนท้องแล้วจะบ่นทำไมกัน
“ลูก…กูจะขาดสารอาหารไหม”
“นายไม่รู้อะไรซะแล้ว ส้มตำนี่สารอาหารครบถ้วนนะ”
“ตลกแล้ว กูให้กินวันนี้วันเดียวเท่านั้นนะ”
“จุ้น!”
“รีบกินแล้วเอาไปเก็บ ห้องเหม็นหมดแล้ว” นิวเคลียร์เบ้ปากใส่ท่าทางสะบัดสะบิ้งของแดเนียล เธอจึงรีบกินแล้วเอาจานไปเก็บพร้อมกับเดินย้อนมาฉีดสเปรย์ปรับอากาศให้เขาด้วย
“ไปแปรงฟัน” คนตัวเล็กลอยหน้าลอยตาใส่แต่ก็เดินเข้าไปแปรงฟันตามที่แดเนียลบอก พอออกมาจากห้องน้ำด้วยความที่อยากแกล้งเขาเธอจึงเดินไปหาแล้วรั้งใบหน้าคมคายมาจูบอย่างหนักหน่วง แต่ในตอนที่จะถอนจูบออกกลับถูกแดเนียลยกมือขึ้นมาจับท้อยทอยเธอกดลง
“อื้อ!!”
“อย่าเล่นกับไฟ”
“ไอ้บ้า!” เธอรีบเช็ดริมฝีปากทันทีที่เป็นอิสระ
“หึ!”
“แกล้งแม้กระทั่งคนท้อง”
“จะว่าไป…กูก็สงสัยนะว่าเด็กในท้องเป็นลูกกูจริงหรือเปล่า”
“ทุเรศ! ฉันมีอะไรกับนายแค่คนเดียว”
“จริงเหรอ”
“ใช่สิ!”
“งั้นพิสูจน์ดีเอ็นเอหน่อย” เขาลุกขึ้นแล้วอุ้มนิวเคลียร์ในท่าเจ้าสาวก่อนจะพาเธอเดินเข้ามาในห้องนอน
“จะทำอะไร”
“ตรวจดีเอ็นเอลูกในท้องเธอ”
“บ้าเหรอ นายไม่ใช่หมอนะ”
“ใช่สิ เพราะฉันเป็นคนทำให้เด็กเกิด” มุมปากหนายกยิ้มร้ายก่อนที่เขาจะวางเธอลงบนเตียง จากนั้นก็ก้าวขึ้นมาคร่อมตัวนิวเคลียร์ไว้ “จะทำเบาๆ แล้วกัน”
“อึก…แดน~”
- ผู้เขียน
