คำถามเดียวเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไปตลอดกาล #3
1221 คำ
ด้านชรัน เขากำลังตกอยู่ในวงล้อมของนักข่าว เสียงแฟลชของตากล้องชื่อดังจากหลากหลายสำนักข่าว รุมล้อมรอบตัวพร้อมกับยิงคำถาม ถึงแนวทางของโรงแรมที่เปิดขึ้นใหม่ รวมถึงยังถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เรื่องทายาทและถามสิ่งต่างๆมากมายไปหมด
นั่นคือชีวิตที่ชรันเป็นอยู่มาโดยตลอด เขาต้องอยู่กับบรรดาคำถามมากมาย ที่สื่อมวลชนหรือทุกคนต้องการอยากรู้ ว่าตัวเขาเป็นยังไง ทำอะไร เป็นชีวิตที่ค่อนไปทางน่าเบื่อแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อเลือกที่จะเดินทางสายธุรกิจ และเพราะมีนามสกุล สีหโรจนภูวดล ที่สูงส่งจากคุณพ่อคุณแม่วางอยู่บนบ่า
เขาประมวลผลความรู้สึกส่วนตัวไปด้วยและประมวลผลตอบคำถามนักข่าวไปด้วยอย่างระวัง เป็นบรรยากาศของการสัมภาษณ์ โดยมีภรรยาที่อยู่ข้างๆ คอยยิ้มรับและยืนอยู่เคียงข้างเขา
กระทั่งจบการสัมภาษณ์ เขาจึงกล่าวขอตัว แล้วเดินจับจูงภรรยาออกจากวงสัมภาษณ์ไปที่ห้องรับรอง โดยมีบอดี้การ์ดและเลขาคนสนิทคอยกันนักข่าวไว้
เมื่อคู่สามีภรรยาหลบนักข่าวเข้ามาในห้องรับรองได้ ทั้งสองก็เตรียมพร้อมจะกลับไปคอนโด
ดารินทร์ มีอาการไอ หรือว่ากระแอมพักๆ จนชรันต้องเอ่ยถาม
“คุณโอเคหรือเปล่า ขอโทษนะ ที่พามาออกงาน”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่กๆ”
ดารินทร์ยิ้มตอบ พร้อมกับปิดปากไอเป็นระยะ จนชรันอดสงสารไม่ได้ เขาคอยยื่นน้ำหรือว่าถามไถ่ตลอดเวลา เมื่อทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ดารินทร์ก็เลยถือโอกาสถามถึงความสัมพันธ์ของสามีในช่วงกลางคืน
“คุณเพชรนอนกับเด็กคนเดิม”
“…” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เพราะไม่แน่ใจว่าภรรยาตัวเองต้องการจะสื่ออะไร
“รู้สึกว่าจะเป็นคนเดิม ตลอดเดือนที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”
ชรันหรี่ตามองภรรยา พร้อมกับถอนใจเบาๆ คล้ายเบื่อหน่าย “ทำไมคุณถึงเกิดสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาได้ล่ะ”
“ก็เพราะคุณเพชรไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนซ้ำมากกว่าหนึ่งครั้ง”
“ดารินทร์... เราตกลงกันแล้ว” เขาเรียกชื่อเต็มของเธอ เวลาที่เขาต้องการสื่อสารว่าเธอล้ำเส้นที่ตกลงกันไว้
“ดาแค่สงสัย ว่าเธอมีอะไรดีมากกว่าผู้หญิงคนอื่น”
ดารินทร์จ้องตาชรันอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ เธอรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างแปลกประหลาด ว่าตำแหน่งภรรยาที่กอดทะเบียนสมรสไว้กำลังสั่นคลอน
ต่อให้ตั้งแต่แต่งงานกันมา เขาจะไม่เคยแตะต้องเธอเลย แต่เธอก็ยังหวงแหนเขา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ เพราะการแต่งงานที่มีเงื่อนไขทางธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้อง มันไม่ได้เกิดจากความรัก
“ผมว่าคุณอย่ามาสนใจเรื่องของผมจะดีกว่านะ... ดูแลตัวเองดีๆ ก็พอ เพราะผมยังเป็นสามีของคุณอยู่”
“คุณเพชร... ดาไม่มีสิทธิ์ถามเรื่องนี้เลยใช่ไหมคะ”
“คุณก็รู้ว่าทำไม... และเพราะอะไร?”
“แต่ถึงยังไงดาก็เป็นภรรยาของคุณนะคะ”
“ก็เพราะว่าคุณเป็นภรรยา ผมถึงยังให้เกียรติคุณอยู่”
ชรันตาขวางอย่างไม่ชอบใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาและเธอต่างรู้ดีว่า ต้องอยู่ด้วยกันในฐานะนี้เพราะอะไร และทำไมเขาถึงไม่เคยแตะต้องตัวเธอ
“ค่ะ ดาจะไม่ถามอีก”
“ดีครับ”
ดารินท์รู้ว่าสามีเป็นโรคกลัวตอนกลางคืน... เขาจะมีอาการมือเกร็งและหนาวสั่น เขาถึงต้องเลือกการมีสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาเพื่อเยียวยาในบางครั้ง และบางครั้งก็แทนที่ด้วยยานอนหลับ
โรคภัยแปลกประหลาดที่เก็บซ่อนไว้ และมีแค่ไม่กี่คนที่รับรู้
‘คุณ... กลัวตอนกลางคืนเหรอคะ?’ คำพูดของเด็กสาวที่แทนตัวเองว่า วารี ตีสวนขึ้นมาในความคิด ทำให้ชรันนิ่งเงียบไป ดารินทร์วางมือลงบนมือของสามี เมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบอย่างผิดปกติ
“คุณประจักษ์มาแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ”
“ครับ”
ชรันสลัดภาพวารีออกจากห้วงความคิด และเดินออกไปพร้อมภรรยาด้วยท่าทีภูมิฐานตามเดิม แต่แววตาก็เก็บซ่อนไปด้วยความลับบางอย่าง ที่ไม่ได้บอกให้ภรรยารู้เกี่ยวกับเด็กคนนี้
เด็กอ่อนวัยกว่ารอบปี ที่สามารถรู้อาการนี้ได้ด้วยการมอง... ห้วงความคิดย้อนถึงชื่อที่ปรากฏในจอโทรศัพท์ของช่องแชทท ที่แม่ใหญ่เจ้าของโคมแดงส่งมา... รชนิชล สุทธิภัทรโภคิน
‘ถ้าใช่... ก็คงดี...’
ชรันยังตกอยู่ในห้วงความคิด ขณะนั่งอยู่บนรถตู้เพื่อจะกลับคอนโด
รชนิชลกลับถึงห้องพัก หลังจากวันนี้ไปขลุกอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อให้พ่อมีเวลากลับไปพักมาค่อนวัน เธอกำลังนั่งจ้องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่กำลังรอให้เส้นมันนุ่ม
คืนนี้เธอไม่ได้โดนเรียกตัวเข้าไปปรนนิบัติเขา เขาคงจะเหนื่อยและวุ่นวายเกี่ยวกับโรงแรมที่เพิ่งเปิดตัววันนี้
เดือนที่ผ่านมาเพราะเงินของเขา ทำให้ซื้อเวลาของพี่ชายต่อไปได้อีก ซึ่งบางครั้งแม่ใหญ่ก็โอนมาให้เธอเยอะกว่าที่ตกลงกัน โดยบอกว่าเธอทำงานดี เขาเลยให้ทิปพิเศษเป็นค่าขนม
ทั้งที่เอาจริงๆ มีแต่เขามากกว่าที่ทำ โดยเธอแทบจะทำอะไรไม่เป็น
รชนิชลนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจนหมด จึงเดินเข้าไปอาบน้ำ และออกมาก็นั่งทำงานที่รับมาเพิ่มอีกในวันนี้
……
ด้านชรัน เขานั่งอยู่ในห้องทำงาน หลังจากทานมื้อค่ำกับดารินทร์เสร็จ เธอก็ขอตัวไปนอน
ชายหนุ่มใช้เวลาหลังจากนั้นนั่งจิบชาอย่างใช้ความคิด ตามคำแนะนำของวารี ซึ่งเขาชอบเรียกเธอด้วยชื่อนี้ วารีที่แปลว่าน้ำ
ยังมีเอกสารกองใหญ่ที่เขาต้องจัดการ แต่เขากลับไม่มีสมาธิจะทำงาน ทั้งที่ในห้องนี้สว่างจ้า แต่เขากลับไม่รู้สึกว่ามันปลอดภัย มือของเขาจึงสั่นน้อยๆ ขณะที่ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ
‘ฉันจดจ่อกับเธอมากเกินไปแล้วนะ’ ชรันครุ่นคิดกับตัวเอง
‘สัมผัสฉันในทุกที่ที่คุณต้องการ’
เสียงหวานใสของรชนิชลดังแว่วเข้ามาในหัว
พลันแก่นกายอันใหญ่โตของเขาก็เกิดร้อนรุ่มขึ้นมา เขาจะจัดการกับความต้องการที่มากล้นแบบนี้ยังไงดี เพราะเขามีภรรยา เขาจึงไม่สามารถทำทุกอย่าง อย่างที่ใจเขาปรารถนาได้
“อ๊า!…”
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตัวเองจะต้องมาทำเรื่องทุเรศแบบนี้ เขากำลังช่วยตัวเองด้วยมือทั้งห้า พร้อมกับจินตนาการว่าวารีกำลังนั่งขย่มเขา กลีบดอกไม้แสนสวยสีชมพูหวานฉ่ำของเธอ ค่อย ๆ โอบอุ้มลงบนความใหญ่โตของเขา
“อ๊า!…ซี้ด!…”
และไม่นานนักน้ำขาวขุ่นก็พุ่งออกมา โดยเขาต้องรีดเค้นมันให้หมดพิษ ไม่ให้มันชูคอขึ้นมาได้อีก
‘บัดซบ เขาต้องหาทางออกให้กับเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด’
- ผู้เขียน
