พันธนาการร้ายรัก

ไม่อยากให้มัวหมอง

“อรุณสวัสดิ์” บริณัยตื่นมาโอบหลังขอเฌอริมาที่กำลังชงกาแฟให้ทั้งสองคนเหมือนอย่างที่เธอเคยทำเป็นประจำเวลาที่มาค้างกับเขา เธอยิ้มละมุนให้บริณัยแล้วยกแก้วเคลือบสีขาวสะอาดที่ภายในมีกาแฟร้อนส่งกลิ่นหอมละมุนให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ” เขารับถ้วยมาแล้วนั่งลง

“เมื่อคืนริมาขอโทษนะคะ” เฌอริมาหย่อนตัวลงหน้าข้าง ๆ เขา

“ผมสิต้องขอโทษ เรื่องนั้น” บริณัยรู้สึกผิดเต็มอกเขาขยับมือของตัวเองไปกุมมือของเฌอริมาเอาไว้

“ไม่หรอกค่ะ จริง ๆ เราควรรอหลังแต่งงานอย่างที่คุณว่า”

“ดีใจที่คุณเข้าใจผมนะ คุณ....สมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง” บริณัยมองลอดผ่านอาภรณ์บางเฉียบที่เผยให้เห็นรูปร่างผิวพรรณไร้ที่ติของ

เฌอริมาอย่างโจ่งแจ้ง

“ผมไม่อยากทำให้คุณต้องมัวหมองก่อนที่เราจะแต่งงานกัน และต้องบอกเลยว่าผมพยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำแบบนั้น คุณก็น่าจะรู้” บริณัยยิ้มเล็ก ๆ ให้เฌอริมาเพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจมากยิ่งขึ้น เฌอริมาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของเขา ก่อนจะหันไปจิบกาแฟด้วยความรู้สึกที่โล่งใจอมากกว่าเดิม เธอรูดีกว่าร่างกายของเขาต้องการเธอมากแค่ไหน ทุกครั้งที่สัมผัสกันแต่คงมีบางอย่างที่คอยรั้งไม่ให้เขาลงมือเท่านั้น และเธอต้องรอเวลาอีกนิด เฌอริมายิ้มอย่างพึงใจระหว่างดื่มกาแฟอุ่นในเช้าที่สดชื่นเช่นนี้

“คราวนี้คุณจะไปเชียงใหม่ใช่มั้ย”

“ค่ะ คงสักเดือนหนึ่ง จะจัดการเรื่องที่ดินที่นั่นให้จบเลย” เธอยิ้ม

“ดีจัง ผมยังไม่มีเวลาไปดูที่นั่นเลย” บริณัยนึกถึงห้างของเขาที่เพิ่งก่อตั้งที่เชียงใหม่แล้วก็อดคิดมากไม่ได้ หลัง ๆ เขาขยายสาขาไปภาคอื่นทำให้ไม่มีเวลาไปดูทางเชียงใหม่เลยในช่วงปีนี้

“ให้ริมาไปดูของคุณด้วยมั้ยคะ” เฌอริมาสังเหตุเห็นสีหน้าที่ดูกังวลเล็กน้อยของอีกฝ่ายก็พอเดาออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงอาสาทำหน้าที่เป็นแฟนที่ดีเพื่อเรียกคะแนนจากชายหนุ่มโดยไม่รีรอ

“ดีเลยครับ ขอบคุณมาก ๆ” บริณัยตอบพร้อมหอมแก้มหญิงสาว เขาเห็นว่าอย่างไรในอนาคตเขาก็ต้องแต่งงานกับเธออยู่แล้ว การที่เธอจะไปดูแลกิจการให้ก็ไม่เสียหายอะไรแถมยังเป็นการดีต่อเขาเสียด้วยซ้ำ

“หืม...พอเป็นเรื่องงานนี่ขยันถึงเนื้อถึงตัวจังนะคะ”เฌอริมาแกล้งแซวชายหนุ่ม

“เปล่าครับ ผมขอบคุณจริง ๆ” แม้จะทำเพราะเอ็นดู แต่บริณัยก็นึกขอบคุณแฟนสาวอย่างที่พูด