พันธนาการร้ายรัก

จืดชืด

เฌอริมาถามขึ้น แต่ได้รับรอยยิ้มอ่อนและการที่เขาลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนซึ่งปราศจากความเร่าร้อนใด ๆ ทั้งสิ้น

“ทำไมล่ะ ถึงผมจะจบนอกมาก็ไม่ได้มั่วนะริมา ผมอยากให้เรามีอะไรกันหลังจากแต่งงานมากกว่า” เขาพูดเลี่ยงไปอย่างที่เคยทำทุกครั้งเมื่อเธอรุกไล่ถึงระดับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ควรจะพัฒนาได้แล้ว

“บางทีริมาก็รู้สึกนะว่าบลูไม่ได้รักริมาจริง ๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดน้อยใจ เพราะที่จริงแล้วเธอรู้สึกมาตลอด เขาใส่ใจเธอมากกว่าแต่ก่อน แต่ในความใส่ใจนั้นปราศจากความรัก เพราะเธอรู้ดีว่าหัวใจเขาอยู่ที่ใคร แต่เธอไม่ยอมแพ้หรอก เพราะตัวเขาเป็นของเธอ แค่รอเวลาให้เขาใจอ่อนมากกว่านี้

“เด็กโง่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ทำไมล่ะ ความรักมันไม่ใช่เรื่องอย่างว่าเสมอไปนะ ไม่งั้นทุกคนคงรักกันไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มพูดให้เธอขบคิดตาม แต่เฌอริมารู้ดีว่าที่เขาพูดนั้นไม่ถูกต้องเสียทีเดียวเพราะเขาปรารถนาอารียาแทบตาย

“ก็จริงค่ะ” เธอตอบแต่ใจทักท้วง

“ผมให้เกียรติริมาและพ่อแม่ของริมานะ อย่าโกรธเลย”

บริณัยเห็นท่าทางผิดหวังของหญิงสาวเลยประทับจูบบนริมฝีปากของเธอแทนเพื่อให้หายกังวลไง แต่เฌอริมาไม่ยอมจบแค่การจูบแบบผิวเผิน เธอรั้งใบหน้าของเขาเอาไว้แล้วจูบกลับไปอย่างเร่าร้อน เธอรัดลิ้นร้อนไปมาในปากของอีกฝ่าย จนบริณัยสะกดกลั้นความต้องการของเพศชายที่ทนต่อสิ่งเร้าไม่ไหว เขาจูบเธอตอบ ดูดกลืนริมฝีปากของเธอ ลูบไล้มือไปตามผิวกายเนียนนุ่ม แต่สุดท้ายเมื่อรู้ตัวเขาก็รีบถอนปากออกแล้วยึดไหล่บางไว้ไม่ให้จู่โจมเขาได้อีก

“พอก่อนริมา” บริณัยพูดแต่หลบเลี่ยงไม่มองหน้าหญิงสาว

“วันนี้จูบของบลูเปลี่ยนไปนะคะ” เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มไม่เคยจูบเธอร้อนแรงแบบนี้มาก่อน แต่หารู้ไม่ว่าตอนนั้นเขาอยู่ในภวังค์คิดว่าเธอคือผู้หญิงอีกคน คนที่อยู่ในความคิดเขาตลอดเวลา

“ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พูดจบก็ผุดลุกออกไปทันที

เฌอริมามองตามร่างสูงที่ลุกออกไปโดยไม่เหลียวหลัง มือของเธอจิกผ้านวมไว้แน่น เธอเจ็บปวดและเจ็บใจ แต่ความรู้สึกมันยังก้ำกึ่งเพราะรู้ดีแก่ใจว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีหัวใจให้เธอเลย เป็นเธอที่วางแผนแย่งเขามา มันเป็นเกมที่เธอดันพลาดเผลอใจให้กับเขา สักพักเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา เฌอริมาจึงรีบทำเป็นแกล้งหลับ

“ริมา...หลับแล้วเหรอ” เสียงนุ่มดังขึ้นแหวกแสงสีเหลืองอ่อนที่เปิดไว้ที่หัวเตียงพอให้ห้องทั้งห้องดูสลัวในยามค่ำคืนเช่นนี้ เฌอริมาที่ยังไม่หลับไม่ได้ตอบอะไรบริณัย เธอกัดริมฝีปากแน่นนอนนิ่งไม่ไหวติงเพื่อรอให้อีกฝ่ายหลับไปก่อน เพื่อลดความอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ลงไปได้บ้าง

“คนบ้า” เธอพึมพำในใจอย่างโกรธเคือง ตั้งแต่คบกันมาก็ดูเหมือนจะมีแต่เธอเท่านั้นที่รุกเขาเหมือนสาวหื่นกระหายที่พร้อมจะจับผู้ชายบนเตียงโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น แม้เขาจะเคลิบเคลิ้มตามน้ำไปเพราะไม่ต้านทานอารมณ์เย้ายวนจากสาวสวยอย่างเธอ แต่พอถึงจุดที่เกือบจะเข้าด้ายเข้าเข็มเขาก็มักจะหยุดกึกทุกครั้งจนเธอเริ่มท้อ

เฌอริมานอนนิ่งอยู่นานจนได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ถึงมั่นใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วจริง ๆ เธอจึงค่อย ๆ ขยับตัวอย่างเป็นอิสระเสียที เธอรู้ว่าลึก ๆ แล้วเธอเริ่มเบื่อกับความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเป็นทางตันระหว่างเธอและบริณัยมาพักใหญ่แล้ว แต่ในเมื่อเธอยังไปไม่ถึงเป้าหมายที่ตั้งใจเอาไว้ เธอก็ไม่อาจเลิกรากับบริณัยได้เสียที เฌอริมาถอนหายใจเมื่อพลิกตัวมาเจอใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์ของบริณัยที่บัดนี้เธอแทบไม่ได้หลงใหลอีกต่อไปอย่างเหนื่อยใจ