พันธนาการร้ายรัก

เวธัส

ร้านกาแฟร้านนั้นเป็นร้านเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างเงียบ แต่เต็มไปด้วยบรรยากาศของธรรมชาติอันงดงาม เมื่อเข้าไปในร้านก็จะมีโต๊ะไม้ที่คลุมด้วยผ้าคลุมซึ่งปักด้วยมือวางอยู่ แถมพอมองออกไปภายนอก วิวของต้นข้าวเขียวขจีก็จะปรากฏตรงหน้า นี่เป็นอีกสถานที่ที่เฌอริมาถูกใจมากทีเดียว เพราะเธอชอบธรรมชาติ และชอบอากาศดี ๆ ที่นี่มากที่สุด การได้มานั่งทอดอารมณ์ยามเช้ากับกาแฟหอม ๆ ในบรรยากาศอย่างนี้มักกระตุ้นสมองในการทำงานของเธอได้เป็นอย่างดี

“ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้วยคนได้รึเปล่า” เสียงแหบทุ้มดึงสติของเฌอริมาให้หลุดออกจากภวังค์แห่งความรื่นรมย์ทันที เธอหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นด้วยความประหลาดใจ ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาวเหลือง สวมเชิ้ตสีแดงเข้ม กับกางเกงสีดำ นัยน์ตาคมกริบแฝงแววร้ายลึกแต่กลับมีเสน่ห์ชวนมอง เขายิ้มให้เธอหลังจากกล่าวทักทายราวกับว่าเขารู้จักเธออยู่แล้ว เธอลอบพิจารณาอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้าตอบรับมิตรภาพของเขา

“เชิญค่ะ”

“ผมเวธัสเองครับ คนที่โทรหาคุณเมื่อวาน” เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วเขาก็แนะนำเอง

“อ้อ ตายจริงคุณนั่นเอง” เฌอริมานึกออกทันทีเพราะเมื่อวานหน้าจู่ ๆ ชายหนุ่มก็โทรมา บอกว่าเขาได้เบอร์ติดต่อเธอมาจากคนรู้จัก และทราบว่าเธอเป็นคู่หมั้นของบริณัยคนที่เขาสนใจอยากติดต่อธุรกิจด้วยกัน คุยไปคุยมาทำให้ทราบว่าตัวเขาก็อยู่ที่เชียงใหม่เช่นเดียวกัน ทั้งคู่ไม่ได้นัดเจอกันแต่อย่างใด แต่บังเอิญมากที่ได้มาเจอกันวันนี้ แต่เธอก็ไม่

ปักใจเชื่อเสียทีเดียวเพราะอะไรจะบังเอิญขนาดนี้

“เมื่อวานโทรหาคุณช่วงหัวค่ำน่ะครับ แต่คุณไม่ได้รับสาย”

“อ้อ...เมื่อคืนฉันไม่ค่อยสบายค่ะ”

“อ้าว แล้วอาการตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ” เวธัสมีสีหน้าเป็นห่วงอีกฝ่าย

เฌอริมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ว่าขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ไงว่าเป็นฉันคะ” เฌอริมาสงสัยเพราะเธอกับเขาไม่เคยเจอกันมาก่อน

“อ้อ…ค่ะ”

“โชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอคุณที่นี่ ร้านนี้เป็นร้านประจำของผมเวลาขึ้นมาเชียงใหม่”

“เหรอคะ ฉันเองก็ต้องมาที่ร้านนี้ประจำทุกทีเหมือนกันเลยค่ะ”

“ผมยุ่งมากเลย แต่ก็อยากจะพบคุณบริณัยจริง ๆ แต่นัดยังไงเขาก็ยังไม่ว่างเสียทีและช่วงที่เขาว่างผมดันไม่ว่างเสียนี่เลยชวดโอกาสดี ๆ ไปหลายครั้ง”

“อย่างนั้นเหรอคะ บลูเองช่วงนี้เขาก็ยุ่งเหมือนกันค่ะ เขาต้องเสียดายแน่ถ้าไม่ได้เจอคุณ” พอพูดถึงแฟนหนุ่มเฌอริมาก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มจากสาวสวยสั่นหัวใจคนมองเล็กน้อย

“คุณริมาพอจะช่วยผมได้มั้ยครับ”

“แน่นอนค่ะ เพื่อบริษัทของบลูยังไงฉันก็จะช่วยแน่นอน” เธอยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้ชายหนุ่มที่มองเธอแบบไม่วางตา แต่เธอไม่ได้คิดอะไรเพราะใคร ๆ ต่างมองเธอด้วยสายตาอย่างนี้กันทั้งนั้น

“คุณบริณัยนี่น่าอิจฉาจังนะครับที่มีคู่หมั้นทั้งสวยและเก่ง แถมยังคอยสนับสนุนเขาอย่างนี้” เวธัสพยายามซ่อนสายตาที่แฝงอารมณ์บางอย่างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวเสียก่อน

“ว่าแต่เรื่องสินค้าที่คุณว่าได้ทำเอกสารมารึเปล่าคะ?” เฌอริมาเข้าเรื่องทันที เพราะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ามีเป้าหมายอะไรที่เข้าหาเธอเช่นนี้

“เช้านี้ผมบังเอิญผ่านมาครับ ไม่ทราบเลยว่าจะเจอคุณที่นี่”

“อ้อ…บังเอิญสินะคะ” เฌอริมายิ้ม แต่เธอไม่เชื่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะบังเอิญมาหาเธอที่ร้านกาแฟลึกลับนี้แน่นอน

“ครับ คืนนี้เราไปนัดคุยกันที่ร้านอาหารที่เป็นส่วนตัวดีกว่า ตรงนี้คนพลุกพล่าน ไม่สะดวกคุยน่ะครับ ที่จริงผมมีร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยากให้คุณเฌอริมาไปทานดู เราจะได้คุยเรื่องงานกันด้วย ไม่ทราบว่าคุณสะดวกมั้ยครับ” เวธัสเองก็ไม่สนใจว่าเธอจะจับได้ว่าเขาโกหก

“ก็ได้ค่ะ คืนนี้ฉันไม่ได้มีแพลนจะทำอะไร?”

เฌอริมาเห็นด้วย อีกอย่างชายตรงหน้าดูเหมือนจะต้องการพูดคุยกับเธอด้วยเรื่องธุรกิจจริง ๆ เธอไม่เห็นสายตาเจ้าชู้จากเขาเหมือนพวกผู้ชายที่หาข้ออ้างเข้ามาคุยกับเธอเลยสักนิด เธอจึงรู้สึกถูกชะตากับคนตรงหน้า

“กี่โมงคะ?”

“สักสองทุ่มก็ได้ครับ” เขายิ้มจ้องนัยน์ตาเฌอริมา

เฌอริมารู้สึกว่าดวงตาสีเข้มที่จ้องมองนั้นมีแววลึกลับปนร้ายซ่อนอยู่ แต่เธอปัดไปว่าอาจเป็นเพราะบุคลิกเพลย์บอยของชายหนุ่ม

“โอเคครับถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะได้ไปเตรียมรายละเอียดมาคุยกับคุณได้ แล้วจะโทรนัดคุณเฌอริมาอีกทีนะครับ”

เขาลุกขึ้นพร้อมกับไปหยิบกาแฟที่ตั้งบนหน้าเคาน์เตอร์ ซึ่งบาริสต้าชงทิ้งไว้ให้ครู่หนึ่งแล้ว เขาหันมาหาเฌอริมาแล้วโบกมือให้เบา ๆ รอยยิ้มของเวธัสนั้นแตกต่างจากบริณัยโดยสิ้นเชิง มันเป็นรอยยิ้มกร้าวที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกใจเต้น ยิ้มแบบมีบางอย่างในใจ ยิ้มเหมือนต้องการอะไรบางอย่างจากเธอ เฌอริมายิ้มตอบกลับและโบกมือให้ตามที่หัวใจร่ำร้อง จนเธอต้องยั้งหัวใจของตัวเองไม่ให้เต้นโครมครามมากเกินไปกว่านี้

‘นี่เบา ๆ หน่อยริมา เธอมีคู่หมั้นแล้วนะ’

เธอคอยเตือนตัวเองไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง เพราะไหนเลยจะชื่อเสียงของเธอเองที่ไม่เคยเสื่อมเสียไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม อีกทั้งตระกูลของเธอก็เป็นที่นับหน้าถือตา หากมีเรื่องรักสามเศร้าขึ้นมา เธอก็คงอับอายขายหน้าไม่ใช่น้อย แต่อดยอมรับไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้มีอะไรที่ดึงดูดความสนใจเธอไม่น้อย