พันธนาการร้ายรัก

มีไข้

เฌอริมาก้าวลงจากรถส่วนตัวเพื่อเดินเข้าบ้านพักตากอากาศที่เธอซื้อไว้เพื่อเอาไว้พักเวลาต้องมาทำงานที่นี่ เฌอริมามีบ้านหลายหลังตามจังหวัดที่เธอต้องไปอยู่นาน ซึ่งแต่ละหลังก็จะมีแม่บ้านและคนรถประจำอยู่ทุกหลังเช่นกัน

“คุณริมาอยากทานอะไรมั้ยคะเย็นนี้” แม่บ้านเดินออกมาต้อนรับเธอด้วยสีหน้าดีอกดีใจเหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอแวะมาที่บ้านหลังนี้

“อ่า....อยากกินข้าวซอยหมู แม่นิ่มหาให้ริมาทีนะคะ” เฌอริมาชอบอาหารเหนือพอ ๆ กับอาหารภาคกลางเช่นกัน เธอโปรยยิ้มอย่างสบายใจก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ ซึ่งได้ถูกทำความสะอาดรอต้อนรับเธอไว้เรียบร้อย

“เวธัส” เธอหลุดพึมพำชื่อที่อยู่ในหัวออกมาแผ่วเบา จากนั้นก็เดินไปนั่งลงที่เตียง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วจัดการบันทึกรายชื่อของคนที่โทรหาเธอเป็นสายสุดท้าย เธอจ้องมองรายชื่อที่เพิ่งบันทึกลงไป พลันหวนนึกถึงเสียงแหบ ๆ ที่ยังดังก้องในหูวนซ้ำไปมาไม่รู้จบ เธอเหม่อมองชื่อนั้นด้วยสีหน้าที่เหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่าง

“ทำไมฉันต้องมานั่งรอเขาด้วยนะ” เฌอริมาพูดกับตัวเองพลางขมวดคิ้วอย่างไม่ตั้งใจ แล้วค่อยลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

แม่บ้านของเธอช่างรู้ใจและเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี อ่างอาบน้ำถูกรองน้ำอุ่นพร้อมกลิ่นหอมของน้ำมันอโรมาที่หยดเอาไว้เพื่อรอให้

เฌอริมาลงไปแช่ ซึ่งเธอเองก็ใช้เวลาอยู่ในอ่างนานสองนานกว่าจะลุกขึ้น เพราะเธอโปรดปรานการอาบน้ำพร้อมกับเกลือสปาหอม ๆ เป็นที่สุด

“เฮ้อ...ขอพักหน่อยแล้วกันนะ” เฌอริมาเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเผลอหลับไปในอ่างอาบน้ำด้วยความอ่อนเพลีย

เฌอริมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอเช็ดตัวเปลี่ยนชุดเป็นชุดสำหรับอยู่บ้านเรียบร้อยแล้วว่าตัวเองเริ่มมีอาการปวดหัวและเหมือนจะมีไข้เล็กน้อย เมื่อจัดการตัวเองเรียงร้อยแล้วก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อทานอาหารเย็นที่แม่บ้านได้ตั้งโต๊ะรอเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว

“แม่นิ่ม” เธอเอ่ยระหว่างหย่อนตัวลงบนเก้าอี้

“คะคุณริมา”

“หายาลดไข้ กับพวกวิตามินซีมาให้ริมาหน่อยนะคะ”

“อ้าว คุณริมาไม่สบายเหรอคะ?” แม่บ้านเดินเข้ามาใกล้ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มากหรอกค่ะ แค่รู้สึกมึน ๆ หัว แต่พรุ่งนี้ริมาต้องไปดูงานเลยว่าจะกินยาเตรียมไว้ก่อนแล้วรีบเข้านอนเลย” เธอยิ้มจาง ๆ ให้แม่บ้านที่ดูเป็นห่วงเธอเหลือเกินเพื่อให้นางสบายใจขึ้น

“งั้นเดี๋ยวนิ่มรีบเตรียมให้เลยค่ะ” แม่บ้านยิ้มบาง ก่อนจะหมุนตัวไปที่ห้องเก็บของที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

เฌอริมามองข้าวซอยหมูที่อยู่ในชามแล้วก็รีบตักกินด้วยความเอร็ดอร่อยจนหมด ยอมรับว่าคิดถึงรสมือของแม่นิ่มไม่น้อยเหมือนกันจนเคยนึกอยากให้แม่บ้านคนนี้ไปอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพฯ ด้วยกัน ติดก็แต่นางเป็นคนพื้นเพทางนี้และมีครอบครัวอยู่ที่นี่ เธอเลยไม่อยากฝืนใจ พอเธอทานอาหารเสร็จและดื่มน้ำอึกใหญ่ก็พอดีกับที่แม่นิ่มเดินถือถาดยาและวิตามินมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะแม่นิ่ม” เฌอริมาถือถาดนั้นขึ้นห้องนอนของเธอไป กินยาในมือแล้วค่อย ๆ กลับตาลงเพื่อหลีกหนีอาการปวดมึนที่กำลังเพิ่มขึ้นกว่าเดิม

ครืด…

เสียงสั่นจากมือถือของเฌอริมาดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาและอาการป่วยของเธอที่เพิ่มขึ้น เธอจึงไม่ได้ยินเสียงของมันเลย จนกระทั่งเช้ามืด เฌอริมาที่ร่างกายเริ่มฟื้นจากไข้ก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่มีเพียงแสงจากโคมไฟสีเหลืองนวลส่องสว่างเพียงให้พอมองสิ่งของต่าง ๆ ได้เพียงสลัว ๆ เท่านั้น

“อืม...” เธอครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่ยังเล่นงานศีรษะของเธออยู่เล็กน้อย แล้วพยายามยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงเพราะเธอรู้สึกได้ว่าตัวเองนอนเต็มที่แล้ว

“ไปดื่มกาแฟที่ร้านเดิมดีกว่า” เฌอริมาพูดกับตัวเองเบา ๆ รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมกรุ่นของคาเฟอีนร่างกายที่ดูเหมือนจะป่วยก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

เธอยันตัวลุกขึ้นจนเต็มฝ่าเท้า แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย พลางหยิบชุดสวยที่ดูเรียบ ๆ แต่เน้นเรือนร่างสุดเย้ายวนของเธอได้เป็นอย่างดี เมื่อเดินลงมาจากชั้นสอง แม่นิ่มแม่บ้านคนสนิทก็กำลังเดินกลับเข้ามาจากการไปจ่ายกับข้าว

“อ้าว คุณริมาดีขึ้นแล้วเหรอคะ”

“ดีขึ้นมากแล้ว แล้วนี่แม่นิ่มไปไหนมาคะ” เฌอริมาทักทาย

“ไปหาซื้อเครื่องมาทำข้าวต้มให้คุณน่ะสิคะ”

“ดีเลย ริมาชอบกินข้าวต้ม ทำไว้ก็ดีนะ แต่เดี๋ยวริมาขอไปดื่มกาแฟก่อนแล้วจะกลับเข้ามา”

เฌอริมายิ้มหวานให้แม่นิ่มซึ่งดูโล่งใจไม่น้อยเมื่อเห็นนายหญิงดูสดใสขึ้นมามากกว่าเมื่อวาน ไม่นานเสียงล้อรถที่บริเวณหน้าบ้านก็ค่อย ๆ ขับออกไปจากตัวบ้าน และมุ่งตรงไปยังร้านกาแฟเจ้าประจำที่เฌอริมาชอบมาทุกครั้งที่มาค้างอยู่ที่นี่