บทที่ 20 ถึงคราวต้องช่วยคน
1569 คำ
บทที่ 20 ถึงคราวต้องช่วยคน
“เปาเปาเจ้าอยู่ข้างในก่อน ข้าจะออกไปดู หลงจู๊เดี๋ยวข้ามา” นางสั่งเปาหลงให้อยู่แต่ในร้าน เพื่อว่าหากมีอันตรายเปาเปาน้อยจะได้ไม่ต้องโดนลูกหลง
นางเดินออกมาหน้าร้านก็เห็นบ่าวผู้หนึ่งกำลังร้องโวยวายให้คนเข้ามาช่วยเด็กหญิงวัย 5 หนาวที่อยู่ในอ้อมกอด “ใครก็ได้ช่วยไปตามท่านหมอจ้าน ที่โรงหมอเฟยฉีที”
เด็กหญิงในอ้อมกอดบ่าวผู้นี้ในบริเวณที่โผล่พ้นออกมาจากผ้ามีผื่นแดงขึ้นทั้งหมด และบนใบหน้ายังมีอาหารปากบวมตาบวมอีกด้วย
ผื่นขึ้น หน้าบวม เด็กดูหายใจไม่ออก อาการแพ้รุนแรง
“ไม่ทันแน่” เสิ่นลี่อิงกล่าวกับแม่นางตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แม่นางท่านเป็นหมอหรือ”
“มิใช่หมอแต่พอมีความรู้ หลีกทางที” บ่าวคนดังกล่าวคราแรกยังดูลังเลอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนหมดสติลง นางก็ปล่อยให้เสิ่นลี่อิงอุ้มเด็กหลบสายตาผู้คนข้างนอก และเดินเข้ามาในร้านกระดาษ โดยมีหลงจู๊นำม่านกั้นมาวางให้โดยที่นางยังมิทันได้ร้องขอ และเดินกลับไปดูแลร้านต่อทันที
สงสัยคนมาเจ็บป่วยที่นี่บ่อย
“นางโดนอะไรมา”
“ผึ้งต่อยเจ้าค่ะ”
“เจ้าไปตามพ่อแม่นางกับท่านหมอมาเองเถิด ตรงนี้ข้าจะดูแลนางแทน” นางหาทางไล่บ่าวคนนั้นออกไปอ้อมๆ เพื่อที่จะได้ทำการรักษาเด็กตรงหน้าได้อย่างสะดวก
“อย่าให้นางเป็นอะไรเด็ดขาด” บ่าวผู้นั้นพูดฝากฝังจบ นางก็วิ่งออกไปทันที แม้จะร้องตะโกนให้คนช่วยไปเสียมากมายแต่ก็ยังไม่มีผู้ใดขานรับอาสา อาจมีคนไปตามให้แล้วแต่เมื่อยังไม่เห็นใครมา นางจึงวิ่งไปเองตามที่เสิ่นลี่อิงแนะนำ
ลี่อิงนำหูฟังออกมาฟังเสียงปอดของเด็กนางได้ยินเสียงวี้ด แปลว่านอกจากอาการบนผิวหนังและใบหน้ายังมีผลกระทบกับทางเดินหายใจด้วย เมื่อตรวจดูในปากก็พบว่าหลอดลมของเด็กน้อยมีอาการบวมมาก เสิ่นลี่อิงจึงตัดสินใจว่านางจะต้องใส่ท่อช่วยหายใจให้เด็กหญิงตรงหน้า
นางจัดการหยิบเครื่องมือขนาดที่เหมาะกับอายุเด็กออกมา เสิ่นลี่อิงสอดอุปกรณ์ช่วยใส่ท่อหายใจลงไปทางปากของเด็กหญิง ก่อนจะสอดท่อช่วยหายใจเข้าไปให้ถึงระดับความลึกที่เหมาะสม จากนั้นก็ตรวจสอบพบว่าตัวนางสอดท่อถูกตำแหน่งดีแล้วอากาศไหลเข้าปอดเรียบร้อยแล้ว จึงยกขาเด็กน้อยวางบนตำราให้ร่างกายส่งเลือดให้ไหลเวียนไปเลี้ยงสมองมากขึ้น
“เปาหลงเจ้าไปยืนดูด้านหน้า หากคนมากันแล้วให้ตะโกนบอกข้า”
“ขอรับ”
เสิ่นลี่อิงฉีดอีพิเนฟฟารีนเข้าที่กล้ามเนื้อต้นขา และเจาะหลังมือเพื่อใช้ให้ยาอื่นหรือสารน้ำต่อไป
“พี่สาวมีฮูหยินท่านหนึ่งมา” สิ่งเสียงนั้นที่หน้าร้านก็มีฮูหยินท่านหนึ่งวิ่งเข้ามาในร้านกระดาษ แต่มิได้เข้ามาหลังม่านเพราะเกรงว่าจะทำให้คนด้านในรักษาไม่สะดวก
“ลูกข้า ลูกข้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้ากำลังให้ยากับนาง เจ้าห้ามเข้ามา รอที่ด้านนอกนั้นก่อน”
นางวนให้อะดรีนาลีนทุกเค่อจนเด็กหญิงดูมีอาการดีขึ้น พร้อมกับอธิบายกับแม่เด็กเป็นระยะว่าเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง
“ลูกของท่านคงจะแพ้ผึ้ง บ่าวของท่านกล่าวว่านางโดนผึ้งต่อย คราแรกนางมีผื่นแดง ใบหน้าเห่อบวม และหายใจไม่ออก ข้าใส่สิ่งที่จะช่วยนางหายใจได้เรียบร้อยแล้ว แล้วก็พึ่งจะให้ยาไป หากภายใน 1 เค่อยังไม่ดีขึ้นข้าจะต้องให้เพิ่ม ระยะนี้ก็คงต้องดูอาการไปก่อน”
“ขอบคุณท่านหมอ”
“ข้ามะ..ไม่” นางเงียบลงทันทีไม่คิดปฏิเสธต่อ เพราะหากบอกออกไปว่าตนเองไม่ใช่หมอเห็นทีจะเป็นการเติมเชื้อเพลิงความกังวลให้กับมารดาผู้นี้เสียมากกว่า แต่จนนางรักษาเด็กเรียบร้อยแล้ว ท่านหมอที่บ่าวผู้นั้นไปตามก็ถึงจะวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางขึงขัง
“ไหนเล่าคนป่วยอยู่ที่ใด รบกวนเวลาพักผ่อนของข้าเสียจริงๆ อาการเช่นไรจึงต้องถึงมือข้า” เสียงบ่นแว่วมาก่อนที่จะได้เห็นท่านหมอผู้นี้เสียอีก คำพูดวางท่าของท่านหมอก็ทำให้นางไม่ชอบใจในทันที
“ไม่ต้องรบกวนท่านหมอแล้วเจ้าค่ะ” นางกำลังถอดท่อช่วยหายใจออกพอดีกับที่ท่านหมอผู้นั้นพรวดพราดเข้ามาหลังม่านกั้น ดีที่นางไม่ได้ยกเครื่องไม่เครื่องมือออกมาด้านนอกแต่เชื่อมจากในมิติแทน
“นั่นเจ้ากำลังทำอะไร”
“รักษาเด็กอย่างไรเล่าเจ้าคะ เด็กมีอาหารแพ้รุนแรง แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว” นางสนใจเพียงแค่การดูความเคลื่อนไหวของปอดว่าเด็กสามารถหายใจเองได้หรือไม่ จะใช้หูฟังก็ไม่สะดวก แค่พวกเขามาเห็นสายและถุงน้ำเกลือนี้กับท่อช่วยหายใจก็ประหลาดเกินพอแล้ว
“รักษาอันใดกัน สำนักใดก็มิมีผู้ใดทำเช่นนี้”
“ท่านรู้จักทุกสำนักในใต้หล้าหรือ เห้อ…ออกไปก่อนเจ้าค่ะ หากเสร็จสิ้นการรักษาแล้ว ท่านค่อยมาตรวจสอบอาการอีกครั้งจะได้แน่ใจว่าข้าทำการรักษาจริงๆ”
ท่านหมอผู้นั้นฟึดฟัดแต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี ก่อนจะหันไปตวาดแม่ของเด็ก “หากลูกของเจ้าเป็นอันใดไปเพราะไม่ยอมรอข้ามารักษา และปล่อยให้แม่นางอายุน้อยผู้นี้เล่นสนุกต่อให้จะร้องขอให้เทพเซียนชุบชีวิตก็คงมิทันแล้ว”
“อย่ามาว่าพี่สาวข้า นางเก่งกาจ” เปาหลงตัวน้อยที่กลับเข้าร้านมาแล้วกล่าวปกป้องเสิ่นลี่อิงทันที
“ดีจริง อวดดีทั้งพี่ทั้งน้อง ข้าคือท่านหมอจ้านจากตระกูลหมอเทวดาจะสู้แม่นางผู้หนึ่งไม่ได้เชียวหรือ”
“เปาเปาพูดว่าท่านไม่เก่งหรือ”
ท่านหมอที่นึกย้อนคำพูดของเปาหลงตัวน้อยว่าไม่มีคำใดที่กล่าวหาว่าตัวเขาไม่เก่งก็โกรธจนหน้าดำแดง กำลังจะง้างมือตีเด็ก ฮูหยินผู้นั้นก็เดินมาขวางไว้ทันที
“อย่าคิดจะมาตีเด็ก ต่อให้ท่านเก่งจนชุบชีวิตคนได้ แต่หากให้คนไปตามแล้วไม่มา รอคอยจนคนอื่นรักษาเสร็จสิ้นก็ยังไม่โผล่มาก็มิมีประโยชน์อันใด” น้ำตาของมารดาที่กลัวจับใจว่าจะต้องสูญเสียลูกไหลรินออกมาไม่มีหยุดหย่อน นางได้ฟังที่หมอท่านนี้กล่าวว่าความเป็นความตายของลูกสาวนางคือการรบกวนเวลาพักผ่อนก็เจ็บแค้นใจนัก
เสิ่นลี่อิงเดินออกมาจากหลังม่านหลังแน่ใจว่าเด็กน้อยหายใจได้เป็นปกติแล้ว “ฮุหยินท่านเข้าไปหาบุตรสาวเถิด”
“พี่สาว” เปาหลงวิ่งเข้ามาหลบหลังนางในเกือบจะทันที เสิ่นลี่อิงทนฟังบทสนทนานี้มานานแล้ว หมอผู้นี้ในความคิดของเสิ่นลี่อิงมีแต่ความน่ารังเกียจ นางมีคำก่นด่ามากมายที่อยากจะพ่นออกไป แต่ที่รับไม่ได้ที่สุดเห็นจะเป็นการจะทุบตีเปาหลง
“เป็นอย่างไร รักษาไม่ได้ใช่หรือไม่” ท่านหมอจ้านยิ้มเยาะให้นาง
“อัปมงคลนัก ข้าไม่รู้หรอกว่าตระกูลหมอเทวดาของท่านสูงส่งเพียงใด แต่การมาเขย่งเท่าสูง วางมาดใหญ่โตเช่นนี้ ผู้มีการศึกษาย่อมไม่กระทำ ท่านมาดูแคลนข้าทั้งที่ยังไม่เคยเห็นความสามารถมันไม่เกินไปหน่อยหรือ ทั้งยังใจแคบจะตีเด็กเพียงเพราะเขาพูดปกป้องพี่สาวตน น่ารังเกียจจริงๆ” นางกรุ่นโกรธอย่างถึงที่สุด พ่นคำพูดไปยาวเหยียดโดยไม่เว้นช่องไฟให้ใครได้โต้แย้ง
ในภพเดิมต่อให้นางมิใช่หมอ แต่ตัวนางที่เป็นนักดับเพลิงผู้มีใบอนุญาตในการเป็นนักปฏิบัติการการแพทย์ฉุกเฉินก็ยังไม่เคยเจอหมอผู้ใดที่ปฏิบัติกับนางอย่างดูถูกดูแคลนคล้ายว่านางไม่มีความรู้ใดเลยเช่นนี้ แต่ในภพนี้ที่ผู้คนเข้าใจว่านางเป็นหมอ ท่านหมอผู้นี้ก็ยังกล้า
กล้าจริงๆ เก่งอยู่คนเดียว เป็นหมอคนแรกของโลกรึไงกัน
ในที่สุดหมอจ้านที่ถูกด่าจนอึ้งก็หาเสียงของตนเจอ “เจ้าด่าว่าข้าใจแคบหรือ ตระกูล ตระกู…ล อึก อึก” ท่านหมอจ้านที่กำลังชี้หน้าด่าเสิ่นลี่อิง จู่ๆ ก็กุมหน้าอกของตนเองและล้มพับไปต่อหน้าต่อตา
!?
_______
เขย่งเท่าสูง วางมาดใหญ่โต หมายถึง หยิ่งผยอง โอหัง
พนักงานดับเพลิงของ LAFD สามารถที่จะไปเรียนต่อเพื่อสอบเอาใบอนุญาตในการเป็นนักปฏิบัติการการแพทย์ฉุกเฉิน(Paramedic) และจะสามารถทำหัตถการที่มีความยากและซับซ้อนมากกว่านักดับเพลิงทั่วไปได้
- ผู้เขียน
