บทที่ 47 หม่อมฉันมีความลับ
จิตวิญญาณของสาววัยสี่สิบกำลังเกร็งจนส่งผลให้ร่างกายนิ่งแข็งตามไปด้วย หากสถานการณ์ตรงหน้าเป็นผู้ป่วย ผู้บาดเจ็บ หรือไฟไหม้ นางคงตั้งสติได้ดีกว่านี้ ในภพก่อนนางใช่ชีวิตด้วยการเรียนรู้ทุกสิ่งที่อยากจะทำไม่ค่อยสนใจเรื่องชายหญิงนัก เมื่อต้องมาใกล้ชิดโดยที่ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตายจึงไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไร
“นั่งเช่นนั้นกว่าจะไปถึงด้านบน เจ้าหลังเคล็ดพอดี ฮ่าๆ” หนิงอ๋องกลั้นขำไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าแม่นางตรงหน้าเกร็งตัวพยายามให้หลังไม่ชนเขา และด้านหน้าก็เกร็งตัวให้ไม่โดนม้า ช่างเป็นท่าทางครึ่งๆกลางๆ ที่น่าขบขันนัก
เสิ่นลี่อิงที่ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะออกมาก็หมดสิ้นความอายเหลือเพียงแต่ความหงุดหงิดใจจนพิงลงไปที่แผงอกของหนิงอ๋องเสียเลย
“พอพระทัยหรือไม่เพคะ” นางกัดฟันพูดเสียงเย็นจงใจใช้คำราชาศัพท์ที่ตู้หนิงหลงไม่ชมชอบ แสดงให้เขารู้ว่านางกำลังไม่พอใจอย่างมาก
“ลี่อิงโก
