บทที่ 46 ปลูกพืชในน้ำ
ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่ทอดลงมาตามช่องเขาในยามเย็น เสิ่นลี่อิงกำลังยืนชื่นชมแนวเขาสูงจนเหมือนยอดเขากลืนหายไปกับขอบฟ้า ทำให้ดูน่าเกรงขามแต่งดงาม บนยอดภูเขายังมีร่องรอยของหิมะที่ยังไม่ละลายตั้งแต่ช่วงตงเทียนเหลืออยู่บ้าง
“หนิงอ๋องเพคะหิมะด้านบนนั้นจะละลายช่วงใดหรือ”
“อีกไม่นานก็คงละลายหมดแล้ว ที่ยังเหลืออยู่ก็แค่ส่วนที่สูงที่สุดเล็กน้อยเท่านั้น”
“มีแนวเขตแดนธรรมชาติเช่นนี้แล้วเหตุใดจึงต้องมีแม่ทัพมาประจำที่เขตนี้ด้วยหรือเพคะ”
“จำที่ข้าบอกเรื่องที่แถบนี้เคยเป็นสายแร่ทำเหมืองได้หรือไม่”
“จำได้เพคะ”
“ช่องเขาเหล่านี้เป็นจุดซ่องสุมกำลังพลไว้ก่อกวนได้ชั้นดี ทั้งยังมีทางเชื่อมกับพื้นที่ชนเผ่า ทำให้ถูกรุกรานได้บ่อย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสิ่นลี่อิงจึงขยับเข้าไปใกล้แล้วพูดเสียงเบากับตู้หนิงหลง “แล้วท่านหายไปนานขนาดนี้ ไม่มีผู้ใดมาซ่องสุมกันหรือเพคะ”
“มีทหารสับเปลี่ยนมาประจ
