บทที่12
‘อยู่ในวังเจ้าคงสุขสบายกายสบายใจมีข้าบริวารล้อมหน้าล้อมหลัง’
‘คิดถึงนางอีกแล้ว’
ร่างหนานั่งสมาธิอยู่ด้านล่างหน้าผา รวบรวมแก่นปราณเอาไว้ที่ใจกลางของร่างกาย แม้จะต้องแอบหลบซ่อนเพื่อฝึกพลัง ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งเพราะไม่มีผู้ใดชี้นำ อาศัยเพียงความทรงจำที่บิดาสอนเอาไว้เท่านั้น แต่โอวหยางเจิ้งหัวก็สามารถทลายขีดจำกัดของพลังครั้งแล้วครั้งเล่า วรยุทธ์ก็มั่นใจว่าเรียนรู้จากอาจารย์จนหมดสิ้น หากจะว่าเขาเห็นแก่ตัวที่มาขอเป็นลูกศิษย์ของไป๋เหอ แต่ไม่เคยบอกแม้แต่ชื่อจริงและตัวตนที่แท้จริงของตนเอง เป็นเพราะโอวหยางเจิ้งหัวรู้ดีว่าไป๋เหอคือบิดาของนางมารตนนั้น ผู้ที่สังหารสกุลโอวหยางทุกชีวิต แต่เขาก็ไม่เคยเอาความแค้นนั้นมาปะปนกัน เพราะรู้ดีว่าอาจารย์นั้นตัดขาดจากไป๋เมิ่งเหยียนไปตั้งแต่นางเข้าฝ่ายมารและสังหารบุตรชายคนโตของตระกูลไป๋
โอวหยางเจิ้งหัวลืมตาขึ้นเอื้อมขึ้นจับกิ่งไม้ ไม่ช้าผืนดินใต้ฝ่า
