บทที่11
โอวหยางเจิ้งหัวเงยหน้ามองเบื้องบนอีกครั้งหูก็เงี่ยฟัง จนแน่ใจว่าคนที่เขาเรียกว่าอาจารย์ออกไปห่างจากบริเวณนี้แล้ว เขาค่อย ๆ รวบรวมพลังปราณไม่ช้าพื้นดินก็ขยับขยายงอกออกมาจากหน้าผาใต้ฝ่าเท้าของเขา พลังปราณปฐพีของเขานั้นตื่นขึ้นมาตั้งแต่คืนนั้น แต่เขาก็ปิดบังมันเอาไว้ แม้กระทั่งคนที่เขาเรียกว่าอาจารย์
ร่างหนาขยับกายอย่างยากลำบาก ปวดหน่วงไปทั้งร่างแต่ก็ยังพยายามที่จะลุกขึ้นให้ได้ เขายังหายใจอยู่ยังไม่ตาย
เลี่ยงหลิง นางล่ะ เลี่ยงหลิงอยู่ที่ใด
“อย่าเพิ่งลุกเลย รอดมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ก็อย่าต้องมาตายเพราะแผลอักเสบเลย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก
“ท่านเป็นใคร เลี่ยงหลิงล่ะ สตรีที่อยู่กับข้า นางอยู่ที่ใด” โอวหยางเจิ้งหัวปรายตาไปยังชายชราที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ข้างหน้าต่าง
“หากเป็นคนที่หมอของหมู่บ้านรักษา นางไปจากหมู่บ้านนี้นานแล้ว” ไป๋เหอบอก เขาตามคนของหมู่บ้านแบกร่างของเด็กหนุ่มคนนี้ลงมาจากเขา
