เช้าวันถัดมา...ขวัญชนกต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นรถเก๋งคันงามของผู้กองจอมยียวนมาจอดเทียบท่าหน้าโรงเรียนแต่เช้า หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา 7 โมงตรง
“ฝนตกน้ำท่วมกรุงเทพฯ แน่ อีตาผู้กองมาส่งลูกแต่เช้า” ขวัญชนกพึมพำด้วยความแปลกใจ
ร.ต.อ.พันธวุธถือกระเป๋าลูกข้างหนึ่งมืออีกข้างก็กำข้อมือน้องอาร์ตไว้ นายตำรวจหนุ่มเดินยิ้มร่ามาแต่ไกล ไม่ได้ส่งลูกแค่หน้าโรงเรียนแล้วให้น้องอาร์ตลงมาจากรถเองเหมือนแต่ก่อน วันนี้ผู้กองหนุ่มเดินลงมาจากรถมาส่งลูกชายถึงมือคุณครูคนสวย
“สวัสดีตอนเช้าครับ” ผู้กองยิ้มกว้างเอ่ยทักทาย “เมื่อคืนฝันถึงผมหรือเปล่า” ผู้กองเขยิบเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยถามครูหลินด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
“ไม่” ขวัญชนกหน้าแดงก่ำเอ่ยตอบน้ำเสียงห้วนๆ แบบมะนาวไม่มีน้ำ
“หว๋า...” ผู้กองหนุ่มแกล้งรอออกมาด้วยความผิดหวัง “ผมอุตส่าห์ฝันถึงคุณทั้งคืนเลย ไม่ฝันถึงผมสักนิดเลยหรือครับ”
“ไม่ฝันถึงใคร
