เมื่อปาริฉัตรกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องเช่าโดยพลตรีอำนาจอาสาขับรถไปให้แต่เธอปฏิเสธด้วยเหตุผลไม่อยากรบกวน และต้องจัดการคืนห้องและเก็บข้าวของอีกหลายอย่าง คงจะย้ายมาวันนี้เลยไม่ได้ ขอผลัดไปเป็นมะรืนเย็นๆ แทน พลตรีอำนาจซึ่งแปลกใจกับท่าทีต่อปาริฉัตรที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือของภริยา อดถามขึ้นไม่ได้
“ทำไมถึงเชื่อคำหนูฉัตรง่ายนัก”
“อ้าวจะไม่เชื่อได้ยังไงก็รู้ๆ กันอยู่ มันไม่ได้แค่มองตาแล้วเอ่ยราตรีสวัสดิ์ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ลูกชายฉันเป็นยังไงฉันรู้ดี ถึงมันจะบอกว่าป้องกันแต่ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้” คุณพิมพ์สมรหยุดกลืนน้ำลาย แล้วถอนใจเฮือกใหญ่
“ตอนนี้ลูกตัวดีของเราสองคนหนีไปอยู่เมืองนอกหมด ถ้าจะได้หลานมาทดแทน ฉันว่าไม่เลวนะคุณ บ้านจะได้ไม่เหงา คนแก่อย่างเราจะได้มีชีวิตชีวาขึ้น” แววตาของท่านสลดลงทันที คำว่าเหงานั้นให้ความหมายชัดเจน
นายพลนอกราชการถอนใจเบาๆ รวบมือย่นอวบๆ ของภริยาไปบี
