บทที่๑๓
ประเทศไทย
อากาศยามเช้าตรู่หลังใส่บาตรพระสงฆ์เรียบร้อยแล้ว คุณพิมพ์สมรและพลตรีอำนาจเดินดูดอกไม้ใบหญ้าที่สวนเล็กๆ หน้าบ้าน ทั้งตัดแต่งกิ่งเก็บใบร่วงลงบนพื้นที่ปูด้วยหญ้าญี่ปุ่น ทั้งจับแมลงศัตรูที่คอยกัดกินใบและดอกเพราะไม่ได้ใช้ยาฆ่าแมลง แสงแดดอ่อนที่ทอมากระทบน้ำค้างบนใบไม้และยอดหญ้าเพิ่มประกายระยิบระยับ ทั้งมอบความสดชื่นให้ทั้งสองผู้มีวัยหลังเกษียร แม้จะรู้สึกเหงายามถึงวัยนั่งนอนอยู่กับบ้านแล้วไร้ลูกหลานมาคอยเคลียคลอ ถึงทั้งสองท่านจะคิดถึงลูกชายหญิงที่ห่างบ้านไปและไม่ได้ส่งข่าวคราวกลับมา แต่ยามอยู่ด้วยกันต่างเลือกที่จะลืมเลือนไม่แสดงสีหน้าและแววตาห่วงหาเหงาหงอยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้รับรู้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเท่านั้นที่ฉาบบนใบหน้าของทั้งสองคน
แท็กซี่สีเขียวเหลืองมาจอดที่หน้าประตูบ้านรั้วที่ทำด้วยเหล็กโปร่ง หญิงสาวรูปร่างสมส่วนหิ้วของพะรุงพะรังก้าวลงจากรถ และเดินมาหยุดตรงประตูเหล็
