บทที่๑๓/๒

1991 คำ

ฟากฟ้ายามห้าทุ่มกว่าในชาร์มา แสงเดือนแสงดาวกำลังทอประกายลงมาบนพื้นโลก สายลมพัดเอื่อยพาดผ่านใบไม้ที่ไหวรับ เสียงแมลงกลางคืนขับขานดังแว่ว คลื่นในทะเลสาดกระทบฝั่งส่งเสียงครืนเบาๆ ยอดคลื่นในเวิ้งน้ำไกลๆ ดูขาวระยับจับตาแม้เป็นช่วงเวลากลางคืน ร่างสูงระหงทั้งยังดูบอบบางเมื่อเจ้าตัวกอดกระชับมอบความอบอุ่นให้แก่ตนเอง ยามยืนมองออกไปในทะเลด้วยสายพระเนตรที่เปลี่ยวเหงาใต้ต้นปาล์มริมทะเล สายลมพัดผ่านใช่แต่จะล้อเล่นกับใบปาล์มให้โบกไหวเสียดสีกันจนคล้ายทำนองเพลง ยังปัดพระเกศาเป็นลอนตามธรรมชาติให้พลิ้วเคลียพระขนอง ทรงประทับยืนนิ่ง นานครั้งจะมีเสียงถอนพระทัยดังเบาๆ ทรงเหนื่อยล้าในสายสัมพันธ์ที่ดูจะห่างออกทุกขณะของพระองค์และพระเชษฐา รับสั่งที่ห่างเหินเมื่อครู่ยามไปส่งท่านหญิงอัลมาอ์ยังจำแม่น ‘ถ้าคิดจะวางมือก็ตามใจ’ รับสั่งดังหลังจาก พระองค์ทูลไปว่า การเสด็จเป็นองค์ประธานในการประชุมขององค์กรสตรีนานาชาติที่ป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม