ร้านกาแฟเจ้าประจำที่อยู่หน้าบริษัท คนที่ท่าทีเหงาหงอยและเศร้าสร้อย มองไกลอย่างคนเลื่อนลอยไร้จุดหมาย ความห่างเหินเริ่มถูกกันออกห่าง เมื่อเธอนั้นแสดงท่าทางอย่างชัดเจน ดาว หญิงสาวที่เคยเจอหน้าทุกวันได้รับบาดเจ็บ แม้ในใจจะห่วงและอยากดูแลแค่ไหน แต่ก็ทำไมได้ ด้วยไร้สิทธิ์อันพึงมี เลยทำได้แค่นี้แอบห่วงอยู่ห่าง ๆ
"มาแต่เช้าเลยนะมึง"
"ดาวเป็นยังไงบ้างวะ" ไอเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นนายเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามในร้านกาแฟหน้าบริษัท ร้านประจำก่อนทำงานต้องมาแวะดื่มด่ำสูดกลิ่นหอมของกาแฟที่ขึ้นชื่อของร้านนี้
"เริ่มดีขึ้นแล้วว่ะ" นายบอกกล่าวในสิ่งที่เพื่อนนั้นอยากรู้ เพราะดู ๆ ก็ห่วงดาวไม่น้อยไปกว่ากัน "ไอ..." นายเอ่ยเรียกชื่อหลังจากพูดจบประโยคแรก
"ฮึ" ไอตอบรับเพียงเสียงเค้นในลำคอ พร้อมกับปากที่คาบหลอดดูดกาแฟเย็นอย่างเอร็ดอร่อย
"กูขอถามมึงตรง ๆ เลยนะ" นายเริ่มเปิดประเด็น สายตามองหน้าเพื่อนอย่างจับจ้องแ
