เพียงรักภักดิ์ใจ

...ข้อความของการออกคำสั่งฉายขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือ แม้จะนั่งทำงานตรงข้ามกัน เมื่อมาดนิ่งขรึม พูดน้อย ในสายตาคนอื่น แต่แสนจะยียวนกวนประสาทชอบแกล้งเวลาที่อยู่กับดาว การกระทำหรือพฤติกรรมที่ใครไม่เคยได้เห็นมีเพียงดาวเท่านั้นที่ได้สัมผัสมัน หญิงสาวที่เขาเคยสารภาพรัก แต่กลับถูกปฏิเสธว่ายังไม่พร้อมจะเปิดใจให้ใคร  มีเพียงเธอเท่านั้นที่เห็นในอีกมุมของผู้ชายที่ชื่อว่า 'ไอ' ~เย็นนี้จะไปส่ง ปฏิเสธไอ้นายซะ~ ข้อความถูกส่งผ่านแอปพลิเคชั่นไลน์ ที่คนส่วนใหญ่ใช้ติดต่อสื่อสารกัน คำสั่งที่มาพร้อมสายตาที่จ้องมอง และสีหน้าที่ขึงขังสั่งการ แต่หญิงสาวแกล้งเป็นไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าอย่างมุ่งมั่น ~ดาว~ เมื่อเห็นแล้วว่าหญิงสาวหน้านิ่งไม่ได้สนใจ  ข้อความจากคนตรงข้ามจึงโผล่มาอีกครั้ง ~อ่านไลน์ เดี๋ยวนี้!~ เสียงข้อความดังเข้ามาอีก มีเพียงหางตาเท่านั้นที่เหลือบมอง...ดาวไม่สนใจ! ~อย่าให้ต้องเดินไปเอง!~ เมื่อข้อความดังถี่จนเธอนั้นต้องหยิบมือถือขึ้นมาดู พร้อมสายตาที่มองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง สายตาเล็กๆ แต่ดุดันมองมาคนอื่นที่ได้เห็นเป็นต้องหลบหน้า แต่ไม่ใช่กับดาว! ~~"อะไรของพี่!"~~ ~เย็นนี้จะไปส่ง~ ~~"นัดพี่นายไว้แล้ว"~~ ~ยกเลิก บอกมันพี่ไปส่งเอง~ ~~"ทำไมนิสัยแบบนี้วะ!"~~ ~งั้นพี่บอกมันเอง~ ดาวส่งข้อความกลับอย่างหงุดหงิด ก็ในเมื่อเธอมีนัดแล้วมาบอกยกเลิก เสียมารยาทแย่ และพี่นายก็คงจะทำหน้าระห้อยตามเดิมเหมือนที่เคยเป็นในหลายครั้งที่ผ่านมา  ปึก! เสียงของการวางมือถือด้วยอารมณ์หงุดหงิดโดยไม่ไยดีว่ามือถือจะมีรอยหรือบอบช้ำหรือไม่ "นิสัย!"  ก่อนที่คำด่าลอย ๆ จะหลุดจากปากของดาวพร้อมสายตาที่จ้องคนตรงข้ามอย่างไม่พอใจ "เป็นอะไรน้องดาว" น้ำเพื่อนรุ่นพี่เอ่ยถามทันที "เปล่าพี่" ดาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ "แล้วทำไมทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ?" น้ำยังคงถามต่อ เมื่อหญิงสาวทำหน้างอบึ้งตึง “.....ไม่มีอะไรหรอกพี่” ดาวบอกเพื่อยุติคำถามเพราะเธอเริ่มหงุดหงิดกับการที่คนถามไถ่มากมาย “ขอคุยด้วยหน่อยสิ” และแล้วสงครามการปะทะสายตาก็ไม่สามารถทานทนได้ไหว ชายหน้านิ่งขรึมอย่างไอต้องลุกมาเอง “ไม่ว่างทำงานอยู่” ดาวบอกปัดโดยไม่ชายตามองชายที่ยืนข้าง ๆ แม้แต่น้อย “แน่ใจว่าทำงาน?” ชายที่ยืนข้าง ๆ ย้อนถาม “อืม” ดาวตอบรับและสายตาก็ไม่มองไปยังหน้าจอคอมที่เธอนั้นกำลังทำสิ่งตรงข้ามกับสิ่งที่เธอบอกชายหนุ่มไปนั่นคือการแต่งนิยายที่เธอชอบ “-((ฟ้า)) ทีวิ่งหน้าตั้งตรงดิ่งมาหาอย่างหอบเหนื่อย และทิ้งตัวลงนั่งข้างนิรันดร์............-“ “พี่ไอ! ชู่ว เบา ๆ สิ” เมื่อไอก้มอ่านข้อความที่ฉายบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่หญิงสาวกำลังตั้งใจพิมพ์ยิ่งกว่างานที่ทำประจำ ดาวที่ได้ฟังต้องตกใจเมื่อไอนั้นอ่านออกเสียงในระดับที่ใครสามารถได้ยินได้จนดาวต้องเอามือปิดปากกั้นไว้  ทำให้ใบหน้าของคนทั้งสองนั้นใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน สายตาจ้องมองกันนิ่งอย่างกับเข็มนาฬิกาหยุดเดิน “สูด อื้ม” “อี๋” “มือหอมจัง” “ไอ้พี่ไอบ้า!” เมื่อชายตรงหน้านั้นฉวยโอกาสสูดดมเรียวมือที่ปิดปากคนตัวโตนั้นไว้ เธอจึงชักมือออกทันทีพร้อมเปล่งเสียงอย่างกับรังเกียจ “เจอกันหลังบริษัท มีเรื่องคุยด้วย” “ชิ!” “ห้ามหนี ห้ามเบี้ยว ไม่งั้นบุกถึงห้อง” ชายตัวโตหยัดตัวเต็มความสูงสั่งการและเดินล้วงกระเป๋าออกไป ดาวทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังหนานั้นและคงต้องทำตามเพราะเขาบุกถึงห้องอย่างที่ปากว่าเป็นแน่ พูดจริงทำจริงก็เขานี่แหละ “เอาแต่ใจ วุ้ยหงุดหงิด” ***** “นึกว่าจะได้ไปหาถึงห้องซะอีก” ชายร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่พูดแขวะขึ้นทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กเดินมาหยุดตรงหน้า พร้อมกับการรีบดับบุหรี่ด้วยฝ่าเท้า เพราะรู้ว่าหญิงสาวนั้นไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ที่สุด “มีอะไรก็พูดมา ดาวจะรีบไปทำงานต่อ” เสียงห้วนจากปากอวบว่ากล่าว “ไปเขียนนิยายต่อสิไม่ว่า” ชายหนุ่มร่างสูงก็ดันรู้ทัน จนเธอนั้นต้องเงยหน้ามองตาแข็งกร้าว ชายตัวสูงราวร้อยแปดสิบกับหญิงสาวเล็กเพียงร้อยห้าสิบ ยืนเคียงกันนึกว่าเสาไฟฟ้ากับหลักกิโล ช่างแตกต่างนัก “อย่ามารู้ดี” ดาวแย้ง “มีอะไรบ้างที่พี่ไม่รู้” ไอก็ไม่ยอมแพ้ต่อปากต่อคำอย่างกลั่นแกล้งเธอ “วุ้ย! ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว...รีบพูดมาดิ๊อย่าลีลาเยอะ” ดาวเริ่มฉุนเฉียวเมื่อการมาพบเจอแล้วต้องมาต่อล้อต่อเถียง หรือแค่เพียงกลบเกลื่อนเมื่อโดนจับผิดเท่านั้น “อย่ามาเลอะเทอะดาว” ไอว่ากล่าวอย่างตำหนิ แต่ไม่ได้จริงจังอะไร “พี่แหละเลอะเทอะ” ดาวสวนกลับเร็วไวอย่างไม่มีทีท่ายอมผ่อนปรน แต่คนที่ได้กลั่นแกล้งนั้นแสดงความพึงพอใจนักที่เห็นคนตัวเล็ก แสดงสีหน้าโมโห “อ่ะ ๆ ไม่แกล้งแล้ว อย่าหน้างอสิ” เมื่อดูท่าทีของสาวตัวเล็กที่ไม่สบอารมณ์จึงต้องยอมเป็นฝ่ายยอมอ่อนข้อเสียเอง “...........” ดาวกรอกตามองบนยืนกอดอกอย่างหน่าย ๆ เมื่อชายตัวโตเอาแต่กลั่นแกล้ง           “ยิ้มก่อน” สีหน้าบึ้งตึงที่เขาไม่ค่อยชอบใจ เมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มไม่เล่นด้วย เพราะเขาเคยถูกงอนมาแล้วแบบที่เธอไม่พูดคุยกับเขาสักคำ เขาเลยจำและจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีกเป็นอันขาด  เมื่อมันเริ่มลามปามเขาจะยอมเธอเองโดยที่เธอนั้นไม่ต้องร้องขอ และการง้อดาวนั่นก็คือของกิน “โอ๊ย พี่ไออะไรนักหนาเนี้ย” การเซ้าซี้เริ่มทำให้เธอความรำคาญ จนต้องแสดงอาการหงุดหงิดออกไป “ยิ้ม” และชายตัวใหญ่ก็ยังไม่ลดละพยายามที่จะเห็นรอยยิ้มสดใสที่เขานั้นชอบมอง “ไม่ยิ้มโว้ย” สาวตัวเล็กเริ่มโวยวาย แต่ที่แสดงออกไปนั้นแก้เขินอาย เมื่อชายตัวโตนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มและสายตาที่มองเธอมันทำให้ขัดเขินจนต้องกลบเกลื่อน           “ไม่ยิ้ม ?” ชายตัวใหญ่ย้อนถามด้วยท่าทางยียวน           “ไม่!” หญิงสาวตัวเล็กก็ยังยืนกรานคำเดิม           “หนึ่ง....” ชายตัวใหญ่เริ่มข่มขู่ด้วยการนับจำนวน พร้อมขยับเข้าไปชิดใกล้ทีละก้าว           “ถอยเลย” หญิงสาวออกคำสั่งพร้อมดันอกแกร่งนั้นรั้งไว้ “สอง....” “โอ๊ย! อะไรของพี่” ความไม่พอใจและหงุดหงิดยังคงมีขึ้นกับดาว เมื่อชายตัวใหญ่นั้นไม่ยอมทำตามที่เธอร้องขอ แต่กลับนับจำนวนและโน้มตัวลงมาใกล้มากกว่าเดิม “สาม!” สิ้นคำพูดจากการนับจำนวนตามที่ต้องการ การต่อปากแบบแนบชิดก็เกิดขึ้น ดาวผู้ที่ไม่ทันตั้งตัวยืนเกร็งแข็งทื่อ ทำหน้าเหลอหลาดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อชายตัวใหญ่นั้นโน้มตัวลงมาแตะจูบตรงริมฝีปากแนบชิดในเสี้ยวนาที  ก่อนจะขยับกลีบปากออกห่างเล็กน้อย  จ้องมองใบหน้าคนที่แน่นิ่งอย่างกับหยุดหายใจ และขอแกล้งอีกครั้งหน่อยจะเป็นไร ด้วยการตวัดปลายลิ้นลากเลียริมฝีปากคนตัวเล็กจากมุมหนึ่งไปยังมุมปากหนึ่ง "อี๋ ไอ้พี่ไอ! ไอ้พี่เลว นิสัยไม่ดี นี่แหนะ ๆ ๆ" เมื่อสติกลับมาวาจาด่าเสียเทเสียผุดออกมาจากปากอย่างเผลอลืมตัว ฝ่ามือก็ทุบตีคนตัวโตอย่างไม่ยั้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่หลบหนีปล่อยให้เธอทุบตีอยู่แบบนั้นจนเธอพอใจ และยิ้มออกไปกับท่าทีของเธอเท่านั้น "อ๊ะ!" สองข้อมือถูกรวบกำในอุ้งมือใหญ่ พร้อมร่างบางที่ถูกดึงกระชากให้เขาหา จนใบหน้ากระทบกับอกแกร่งแน่นแข็งแรง "ปล่อยดาวนะ!" "เย็นนี้พี่ไปส่งนะครับ" เสียงแผ่วเบาอ่อนโยนดังชิดหู จนสัมผัสได้ถึงความอุ่นของลมหายใจ ชายตัวใหญ่ปล่อยหญิงตัวเล็กให้เป็นอิสระ และส่งยิ้มกะพริบตาข้างเดียวอย่างทะเล้นก่อนจะเดินจากไป  ปล่อยหญิงสาวทิ้งไว้พร้อมพวงแก้มที่แดงระเรื่องเพียงลำพังและมองตามแผ่นหลังหนาเท่านั้น "คนบ้า~~"