เพียงรักภักดิ์ใจ

คนนี้ของกู

"เป็นอะไรไปวะดาว" เมื่อเข้ามาในห้องน้ำก็ย้อนถามตัวเองในใจ พร้อมมือที่ทาบอกข้างซ้ายไว้ เพราะหัวใจเต้นแรงเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าเขินอาย แต่มันเหมือนจะทลายลงเพราะเจ็บปวด

"เขาจะควงใครก็เรื่องของเขาสิวะ" เมื่อย้อนคิดอยู่นานว่าไร้สิทธิ์เคืองใจ เพราะตัวนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา จึงรีบสลัดความคิดนั้นให้ออกจากสมอง ยื่นสองมือไปรองน้ำจากก๊อกตรงอ่าง ชำระล้างจนสะอาด และเดินนวยนาดเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องส้วม

...แม้การนั่งส้วมที่เหมือนเป็นการปลดทุกข์ให้ทุเลาเบาบาง แต่ทำไมบางอย่างภายในใจนั้นกลับยังเหมือนเป็นทุกข์ เมื่อการนั่งขลุกตัวอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ในห้องนั้น มันยิ่งทำให้คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย

"อิดาว อิบ้า มึงบ้าไปแล้วดาว เลิกคิด ๆ ๆ ๆ" เมื่อสลัดความคิดเกินเลยออกได้ จึงตั้งหลักก้าวขาเดินออกไปจากห้องน้ำ

"ทำไมถึงมาที่แบบนี้" แต่ก็ต้องหยุดขาเร็วพลัน เมื่อเดินออกจากห้องน้ำก็มีเสียงหนึ่งนั้นดังเข้ามาในหู จึงต้องหันไปดูตามเสียงที่เอ่ย

ผู้ชายตัวสูงยืนหลังพิงผนัง ผู้ชายที่เคยเห็นในทุกวันจนคุ้นชินในสายตา มายืนดักรอหน้าห้องน้ำ  เพื่อ...... ?  ทั้งที่ก็มีคนควงมา หรือว่าจะมาด่ามาว่าที่มาสถานที่แบบนี้นะ ?

"ที่นี่เขาห้ามดาวมาหรือไง” หญิงสาวย้อนถาม

“ทำไมแอบกลับก่อนเมื่อตอนเย็น” ไอถามย้อนกลับเมื่อเขาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน ก็ไร้เงาของคนที่บอกมั่นว่าจะไปส่ง

“เปล่าแอบ” ดาวตอบกลับโดยไม่ได้มองหน้าหรือสบตาแต่อย่างใด เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพราะความรู้สึกมั่นสั่งห้ามว่าอย่าเพิ่งมองใบหน้านี้ในเวลานี้

“แอบหนีมาทั้งที่บอกว่าจะไปส่ง” ชายตัวใหญ่ยังคงคะยั้นคะยอปอปั้นถามต่อ

“....................” หญิงสาวตัวเล็กไม่ตอบกลับอะไร ในเมื่อสิ่งที่เขาจับผิดได้นั้นเธอทำมันจริง ๆ คือการแอบหนีเขาออกมาทั้งที่รู้ว่าเขานั้นบอกไว้แล้วจะไปส่งที่ห้อง

“ยังไม่ตอบเลยว่ามาทำไมที่นี่” ไอย้อนถามคำถามเดิมที่ยังไม่ได้คำตอบ

“ทำไมจะมาไม่ได้ เขามีป้ายบอกห้ามดาวมาหรือไง" หญิงสาวก็แสนจะยอกย้อนยียวน

"อย่ามายอกย้อน" ชายตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้อีกทั้งว่ากล่าว ส่วนดาวก็ทำได้แค่มองหน้านิ่ง

"............." ดาวเลือกที่จะไม่โต้ตอบ เดินเบี่ยงหลบหวังจะหลีกหนี

"จะไปไหน?" แต่ก็โดนคนตัวใหญ่คว้าแขนและดักขวางทางไว้

"หลบไป...ดาวจะกลับ" หญิงสาวบอกกล่าวพร้อมเงยหน้ามองอย่างจับจ้อง ใบหน้าชายตัวใหญ่ตรงหน้าตอนนี้ยิ่งมองยิ่งทำให้แอบเจ็บในใจ ก็ไม่รู้ทำไมต้องมีความรู้สึกแบบนั้น ทั้งที่มันก็รู้ตัวดีว่าไม่ได้มีสิทธิ์

"บอกพี่มาก่อน มาที่นี่ได้ยังไง?" ไอใช้น้ำเสียงเอ่ยถามที่อ่อนลง เมื่อเห็นท่าทีแล้วว่าเธอนั้นแสนจะดื้อดึง

"มากับพี่น้ำและจอย" ดาวบอกกล่าวให้เขานั้นรับรู้

"แล้วทำไมไม่เห็นสองคนนั้น?" ชายตัวใหญ่ย้อนถามอย่างสงสัย ในเมื่อเห็นเพียงเธอคนเดียว ไร้ซึ่งเงาอีกสองคนที่กล่าวถึง

"พลัดหลงกัน แล้วก็มาเจอพี่นายพอดี" สิ่งที่เขาอยากรู้ก็ชี้แจงแถลงไขออกไปให้รับรู้

“อืม...ไปนั่งกับพี่” มือหนาคว้ามือเล็กหวังพาเดินกลับไปยังที่เดิม

“ไม่ดีกว่า” แต่เธอก็รั้งแรงไว้และสลัดมือออกจนหลุด

“ทำไม?” ไอย้อนถามอย่างสงสัย พร้อมสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจกับการกระทำที่เธอนั้นเหมือนผลักไส

“จะกลับแล้ว” หญิงสาวบอกกล่าวสั้น ๆ

“งั้นเดี๋ยวไปส่ง” คนเอาแต่ใจคว้ามือหมับจับไว้อีกครั้ง และพูดย้ำเสียงหนัก

“ไม่ต้องลงทุนขนาดนั้นค่ะ”

“หมายความว่ายังไง?” ไปมองหน้าคนพูด และขมวดคิ้วเป็นปมอย่างสงสัยในสิ่งที่เขานั้นได้ยิน

“ดาวหมายถึงว่า พี่จะลงทุนไปส่งดาวทำไม เดี๋ยวเธอคนนั้นที่มากับพี่.....เธอที่รออยู่ข้างในจะน้อยใจเอา” หญิงสาวบอกกล่าวร่ายยาวและเว้นวรรคประโยคไว้ สายตาก็มองจ้องสบตาคนตัวใหญ่ก่อนจะพร่ำอีกประโยคท้ายออกมาอย่างชี้แจง ที่มันแอบแฝงความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่เลือนลางไม่ชัดเจน แค่บางทีมันแอบเจ็บแบบไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึง ภาพของการอิงซบหัวลงไหล่ของชายตัวโต

“.......................” ชายตัวใหญ่นิ่งเงียบและมองหน้าคนตัวเล็กที่เขายังคงจับมือเธอไว้ ไม่ยอมปล่อยห่าง

“เธอมากับพี่ไอไม่ใช่เหรอ อย่าทิ้งเธอไว้ลำพังสิ” เมื่อคนตรงหน้านิ่งเงียบผิดแปลกไป ดาวจึงอธิบายอีกครั้งพร้อมส่งยิ้มอ่อนที่ฝืน ๆ

“ไม่สำคัญหรอก” ไอบอกกล่าวแล้วเดินนำจูงมือหญิงสาวออกมา

“........อย่างนั้นหรือคะ?” เสียงแผ่วเบาที่หญิงสาวถามกลับ เมื่อคำพูดนั้นของเขาจบลง -ไม่สำคัญหรอก- คำนี้มันหมายถึงอะไร ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่ว่าสิ่งที่สื่อนั่นคือเธอหรือที่สำคัญกว่า?

“แล้วจะกลับยังไงมืดค่ำขนาดนี้” และคำถามนี้ก็มีขึ้นอีกครั้ง

“แท็กซี่ไงพี่” ดาวรีบตอบกลับเร็วไว “อ๊ะ!”

“นี่!! ที่ห้องไม่มีทีวีดูหรือไง ข่าวแท็กซี่มีแทบทุกวัน ไม่กลัวมันลากไปข่มขืนหรือไง” คนตัวใหญ่หยุดเดินกะทันหัน จนคนที่เดินตามหลังนั้นไม่ทันตั้งตัวเดินชนเข้ากับแผ่นหลังหนานั้น และคำสบถเสียงดังก็สวนกลับมาพร้อมใบหน้าคนตัวใหญ่ที่ดูไม่พอใจและดูโมโห

“งั้นดาวให้พี่นายไปส่งก็ได้” หญิงสาวก้มหน้าตอบกลับเสียงเบา เมื่อเวลานี้เธอนั้นไม่อยากจะสบสายตาหรือมองหน้าเขามากนัก

“ดื้อจังวะ!” ไอก็คือไออยู่วันยังค่ำ จะพูดดีได้สักกี่น้ำก็พาลใส่อารมณ์อยู่ดี คนเลือดร้อนอารมณ์แรงแบบนี้พูดดีได้ไม่นานจริง ๆ

คนตัวใหญ่ลากสาวตัวเล็กออกมาจากบริเวณนั้น และมุ่งตรงไปยังประตูหลังของผับที่เชื่อมไปยังรถที่จอด

“ขึ้นไป” ไอบอกสั่งเสียงดุ

“ดาวขอโทรบอกพี่นายแป๊บนะ” เมื่อนึกถึงอีกคนที่คงนั่งรอการกลับมาจากห้องน้ำ จึงรีบบอกกล่าวเพื่อนของเขาที่แสนจะเอาแต่ใจทันที เธอจะหนีออกมาแบบไม่บอกกล่าวแบบนี้ไม่ได้  เขาคงจะห่วงแย่

...โทรศัพท์มือถือถูกล้วงออกมา เปิดหน้าจอโชว์หน้าจนแสงไฟสะท้อนกระทบกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มบางเบาด้วยเครื่องสำอางให้ดูสดใส แต่ต้องตกใจเมื่ออีกคนนั้นฉวยคว้าหมับตวัดจนลอยสู่อากาศก่อนที่เครื่องมือสื่อสารนั้นจะกระทบสู่ฝ่ามือหนา

“ไม่จำเป็น! ขึ้นรถ เดี๋ยวนี้!”

“เผด็จการ สั่ง ๆ ๆ ๆ ๆ” กลีบปากอวบขยับพูดบ่นอุบอิบไม่ออกเสียง สายตาก็จ้องมองอย่างนึกเกลียดชังกับพฤติกรรมที่เขาแสดงใส่ ไม่ชอบใจเลยจริง ๆ !!!

“บ่นอะไร ขึ้นรถเลย”

“ชิ! ขอมือถือคืนด้วยพี่ไอ”

“ไม่ให้”

((ดาว)) เสียงหนึ่งดังเรียกมาแต่ไกลจนดาวต้องหันกลับไปมอง และต้องเผยรอยยิ้มทันใด เมื่อคนที่กำลังนึกถึงว่าต้องบอกกล่าวก่อนออกไป กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางเธอพอดี

“ดาวว่าจะโทรหาพี่นายพอดีเลยค่ะ” ดาวเอ่ยทักทันทีเมื่อนายวิ่งมาหยุดยืนตรงหน้า ประตูรถที่ว่ากำลังเปิดและขึ้นไปนั่งต้องปิดลงทันที พร้อมสีหน้าของอีกคนที่เริ่มหน้างอไม่ค่อยพอใจ...

“พี่นึกว่าดาวหายไปไหน ห่วงแทบแย่ ไปตามแถวห้องน้ำก็ไม่เจอ” นายรีบบอกกล่าวให้สาวเจ้ารับรู้ เพราะการเข้าห้องน้ำที่นานเกินไปจนทำให้เขานั้นต้องออกตามหา แต่ก็ไม่พบเจอกันเลยต้องรนรานตามหาจนรอบบริเวณ

“พอดีดาวเจอพี่ไอพอดีค่ะ” ดาวบอกกล่าวทั้งที่การเจอนั้นไม่ได้พอดิบพอดีอย่างที่บอก แต่เหมือนการดักรอมากกว่าต่างหาก

“กูกำลังไปส่งดาว” ไอพูดสวนขึ้นระหว่างบทสนทนาของคนทั้งสอง

“แล้วพราวล่ะ เธอรอมึงอยู่ที่โต๊ะ...เดี๋ยวกูไปส่งดาวเอง มึงก็กลับไปหา...คนของมึง...ที่นั่งรออยู่” คำพูดที่เหมือนตั้งใจสื่อความหมาย นายเปล่งคำพูดออกมาพร้อมมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยืนตรงข้ามอีกฝั่งของรถ ดวงตาสองคู่มองกันอย่างจับจ้องอีกคนแสดงออกทางแววตาว่าไม่พอใจ  แต่กลับอีกคนที่ยืนใกล้กับดาวก็ไม่ลดละสายตาเช่นกัน สายตาที่สื่อออกมานั้นคือ

คนนี้ของกู!