7

1532 คำ

“ก็ทำสิ” เขาพูดอย่างเฉยเมย พอเธอหันไปแล้วก็แอบอมยิ้มกับประโยคใส่ใจของคู่หมั้นสาว นิตยาชอบทำอาหารอยู่แล้ว เธอจึงหยิบจับอะไรได้คล่องแคล่ว ไม่นานข้าวสวยร้อน ๆ ต้มยำหม้อขนาดกลาง ไข่เจียวหมูสับ ผัดผักรวมกับกุ้งสดก็เสร็จพร้อมเสิร์ฟ “อาหารเสร็จแล้วค่ะ พี่พริกมากินสิคะ” เธอเร่งมือเต็มที่เพราะเห็นว่าเขาหิว เขาทิ้งงานในมือเดินมามองอาหารบนโต๊ะ เธอตักข้าวให้เขาก่อนจะรินน้ำเย็น ๆ ใส่แก้ว “อุ๊ย! พี่พริก” นิตยาร้องเมื่อเขาดึงเธอไปนั่งบนตัก ก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ “ป้อนให้หน่อย ทำงานเหนื่อยทั้งวัน มือไม่มีแรงเลย” “คะ?” เธอตาโตมองหน้าคนเรียกร้องให้ป้อน ก่อนจะโดนเขาหอมแก้มซ้ำ ๆ ไม่หยุด “แก้มนิตช้ำหมดแล้วนะคะ” คนขี้อายรีบบอก ดันใบหน้าของเขาออกห่าง “หิวแล้ว” เขาเร่งเร้าเขย่าร่างเธอเหมือนตัวเองเป็นเด็ก ๆ หญิงสาวตักข้าวป้อนเขา ตามด้วยไข่เจียว และผัดผัก เขาเคี้ยวตุ้ย ๆ อ้าปากรับน้ำต้มยำที่เธอป้อนตามมาอีกเพื่อให้คล่องคอ รสมือของเธออร่อยไม่เคยเปลี่ยน คิดเหรอว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอไปเป็นของชายอื่น “กินอะไรหรือยัง” เขาเอ่ยถามคนในอ้อมแขนด้วยน้ำเสียงห่วงใย รู้สึกเอ็นดูคนในอ้อมแขนที่ตั้งอกตั้งใจป้อนเขาอย่างไม่เกี่ยงงอน “นิตยังไม่หิวค่ะ” คนโกหกคำโตต้องหน้าแดงเมื่อท้องเธอร้องประท้วง “โกหกไม่เนียนเลยนะ” “เอ่อ...” “กินด้วยกันสิ กับข้าวเยอะแยะ พี่กินไม่หมดหรอก กินคนเดียวมันเหงา” พฤทธิ์ไล้สีข้างของคนบนตักเบา ๆ เขาหาเหตุผลบังคับเธอได้อยู่เรื่อย นิตยาตักอาหารเข้าปากด้วยความหิว เขาแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ โดยที่เธอไม่มีโอกาสได้เห็น ป้อนกันไปมา อาหารตรงหน้าจึงหมดลงอย่างรวดเร็ว “พี่พริกคะ” “ครับ” “นิตต้องเก็บจานชามไปล้างแล้วนะคะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงนิ่ม เมื่อเขายังโอบกอดเอวบางของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “ก็ไปสิ ใครว่าอะไรล่ะ” สิ้นคำอนุญาตแบบกวน ๆ ของเขา เธอก็เลื่อนกายลงจากตักกว้าง เพื่อเก็บจานชามไปล้าง “พี่พริกอิ่มแล้วใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขา เมื่อล้างจานชามเสร็จเรียบร้อย “ทำไมล่ะ” “พี่พริกไปส่งนิตที่บ้านด้วยนะคะ เดี๋ยวคุณย่าดุ” “ที่จะรีบกลับบ้านเพราะกลัวคุณย่าดุหรือเพราะมีใครรออยู่กันแน่” นิตยากะพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ แต่พอเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเขา เธอเลยถึงบางอ้อ “ไม่มีหรอกค่ะ นิตหายมานานแล้ว เดี๋ยวคุณย่าจะเอ็ดเอา” “พี่ขออนุญาตคุณย่าแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะโดนดุ” เธอจนคำพูดเมื่อเขาไม่ยอมไปส่งบ้าน “เมื่อกี้ถามว่าพี่อิ่มหรือยัง ตอบแบบไม่อ้อมค้อมเลยนะว่ายัง” “พี่พริกยังไม่อิ่มเหรอคะ” เธอตาโตมองเขาตาปริบ ๆ เห็นเขากินข้าวไปเยอะมาก ยังไม่อิ่มอีกหรืออย่างไร “ใช่ ยังไม่อิ่มเลย ยังหิวอยู่” “ให้นิตทำอะไรให้กินอีกไหมคะ หรือพี่พริกหิวขนม” “ใช่ พี่หิวของหวาน” “งั้น... เดี๋ยวนิตดูของในตู้เย็นว่ามีอะไรที่พอจะทำขนมให้พี่พริกได้นะคะ” “อุ๊ย!” เธอเปิดตู้เย็นเพื่อรื้อหาของที่จะนำมาทำขนมให้เขา แต่ถูกอ้อมกอดแข็งแรงกอดรัดมาจากด้านหลัง “ขนมหวานอยู่ในอ้อมแขนพี่ พี่อยากกินหนูนิต” “พี่พริก!” นิตยาอุทานอีกรอบเมื่อโดนอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน เธอผวากอดคอหนาของเขาแน่น ในขณะที่ร่างสูงเพรียวพาเธอเข้าห้องอย่างรวดเร็ว “พี่พริก อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ” เธอกลิ้งหนี แต่เขาตามไปตะครุบเอาไว้ ลากเธอมาไว้ใต้ร่างจนสำเร็จ “เพื่อความบริสุทธิ์ใจว่าเธอจะไม่นัดแนะผู้ชายคนไหนไปเจอกันที่บ้าน เธอต้องมาทำงานกับพี่ทุกวัน” “พี่พริกคะ” เธอเรียกเขาอย่างอ่อนใจ ที่บ้านของเธอเข้มงวดจะตายไป เธอจะนัดแนะให้ใครมานั่งคุยกัน ยังต้องอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่เลย “นิตไม่เคยนัดใครมาหาที่บ้านจริง ๆ นะคะ” “แล้วไอ้ภานุนั่นล่ะ ถ้าพี่ไม่ไปหาเธอวันนี้ คงได้นั่งพลอดรักกับมันทั้งวัน” ข้อหาที่เขายัดเยียดให้ทำเธออ่อนใจยิ่งนัก “นิตเปล่านะคะ อื้อ...” เขาบดจูบลงมาหาเต็มรัก กักเธอเอาไว้ใต้ร่าง มือหนาลูบโลมไปทั่ว ลมหายใจร้อนแรงของเขาทำเธอใจเต้นถี่รุนแรง แทบจะโลดออกมานอกอก “หวาน...” เขาครางเบา ๆ เมื่อจุมพิตกลีบปากหวานฉ่ำจนสาแก่ใจ มือหนาสอดแทรก เลื้อยเข้าไปในเสื้อตัวสวย ก่อนจะค้นพบปทุมถันอวบอิ่ม เขาเคล้นคลึงเบา ๆ เธอครางเสียงสะท้าน ตัวอ่อนระทวย “พี่พริกขา... อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” “พี่คิดถึง แล้วก็หิวของหวานด้วย” เขาคิดถึงเธอแทบบ้า ได้แนบชิดยิ่งคิดถึง ไม่ให้ทำแบบนี้ เขาคงอกแตกตาย “พี่พริกขา ตรงนั้น อื้อ...” เธอหน้าแดงเมื่อเขาแทรกนิ้วลงไปในกระโปรงผ่านขอบเอวยางยืดเข้าไปในกางเกงในตัวน้อย นิ้วกลางยาวเหยียดของเขาแทรกลึกในกายสาวฉ่ำเยิ้ม “มันเยิ้มขนาดนี้ ให้พี่เลียให้แห้งนะครับหนูนิตคนดีของพี่” ประโยคของเขาทำเธอตัวสั่นระริก มันตรงไปตรงมาเสียจนเธอหน้าร้อนผ่าว คำอ้อนขอเหมือนเมื่อก่อนทำเธอใจระทวย ใจอยากให้เขาน่ารัก พูดเพราะไม่โกรธเคืองเธอแบบนี้ตลอดไป นิตยาค้นพบว่าขณะที่เธอหัวหมุนกับนิ้วแกร่งที่สอดเสียบเข้ามาซอยเข้าออกในกลีบกายสาว ร่างเปลือยเปล่าของเธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ “พี่พริก!” เธอตะครุบมือของเขาเอาไว้ แต่กลายเป็นการจับข้อมือของเขาเป็นที่ยึด ขณะเขาขยับเข้าออกในซอกกายสาว “ว่าไง...” คนถามเสียงนุ่มชวนสยิว เขากดร่างเธอแนบไปกับพื้นเตียง ริมฝีปากร้อนผ่าวลามเลียไปทั่วสรรพางค์กาย นิตยาไม่อยากจะยินยอมพร้อมใจไปกับเขาเลย แต่ในเวลานี้ช่องท้องของเธอปั่นป่วนไปหมด “ไม่ต้องเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย” “พี่พริกขา... อื้อ” นิตยาส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน เธอสูดลมหายใจรุนแรงจนทรวงอกสะท้านยามเขาปาดเลียเกลียวลิ้นกับซอกกายสาว ลิ้นร้อนผ่าวตวัดไปตามซอกขาด้านใน เธออายจนแทบมุดเตียงหนี ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนั้น ท่าทีเหนียมอายของเธอทำเขาเอ็นดูไม่น้อย เขาหวง เขาหึง อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ เขาจะไม่ยอมเสียเธอให้ใครเด็ดขาด พฤทธิ์จับเธอแยกขาออกจนกว้าง ความร้อนผ่าวที่ลามเลียอยู่ตรงเนินสาวทำเธอสะท้านหวามไหว นิตยาจิกมือเข้าไปในกลุ่มผมดกหนา มันซ่านเสียวจนต้องหยัดสะโพกด้วยความรัญจวน ลิ้นร้อนแทรกแซะเข้าในดงดอกไม้หอม เส้นไหมอ่อนนุ่มแนบลู่ไปกับเนินอวบอูม ความเปียกฉ่ำ ชุ่มโชกชโลมไปทั่วความสาว เธอครางเสียงหลงเมื่อเขาแทรกทั้งเรียวลิ้นและนิ้วเข้ามาในซอกทางรัก “อะ... อื้อ” เธอเด้งสะโพกขึ้น เกร็งกระตุกด้วยความสุขสม รอบกายดูอื้ออึงไปหมดในความรู้สึกของนิตยา ก่อนจะสัมผัสได้ถึงส่วนปลายของความแข็งแกร่งที่เสียดสีอยู่กับปากทางรัก “พี่พริก อะ!” ดูเหมือนว่ารู้ตัวอีกทีเขาจะสอดกายเข้ามาหลอมรวมเสียแล้ว นิตยาใบหน้าแดงก่ำ เธอกัดปากตัวเองด้วยความเสียวซ่าน กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อเขาขยับเข้ามาแทรกกายฝังร่างแนบชิด ค้ำมือไปข้างตัว พฤทธิ์ก้มลงลามเลียอกอวบอิ่มของคนใต้ร่าง แม้เขาจะดูดเม้มเบา ๆ แต่ผิวขาวผ่องขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำ จนเขาต้องตวัดลิ้นลามเลียเพื่อปลอบโยน ขาเพรียวถูกจับพาดกับบ่ากว้าง กายของเธอแยกออกให้เขาชำแรกเข้าหาครั้งแล้วครั้งเล่า นิตยาร้องครางเสียงหลง กัดปากตัวเองด้วยความเสียดเสียว “กัดทำไม เดี๋ยวช้ำเลือด” เขาทำเสียงดุ ก้มลงดุนดันกลีบปากหวานฉ่ำ ให้เธอเผยอปากรับลิ้นร้อนที่รุกรานเข้าหา มือหนาเลื่อนลูบไปตามแขนเรียวก่อนจะกดประสานเข้ากับมือนุ่มแนบไปกับพื้นเตียง ร่างกายที่ถูกตอกตรึงทำเธอสะท้านวาบหวาม เขาผละออกห่างเล็กน้อย ดวงตาร้อนแรงทำให้เธอต้องหลบ ไม่กล้าสู้แรงตาของเขา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more