“เราพาอันนามาโรงพยาบาล ขอโทษทีนะ เห็นอาการไม่ค่อยดีกลัวว่าจะเป็นลมเลยให้พนักงานของบังกะโลช่วยเรียกรถพยาบาลไปรับแล้วพามาส่งที่นี่ อันนาหลับไปเกือบสองชั่วโมงเลยนะ”
“สองชั่วโมงเหรอ เราหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ขอโทษด้วยนะคะ...คนไข้รู้สึกตัวแล้วใช่ไหมคะ”
เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้ทั้งสองต้องชะงักการสนทนา หญิงสาวในชุดเสื้อกาวน์เดินเข้ามาหยุดข้างเตียงพร้อมก้มหน้าลงดูกระดาษในมือสักครู่ ขณะนั้นอันนาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกและมีอาการผะอืดผะอมแต่ก็ทนไว้กระทั่งได้ยินเสียงคุณหมอสาวเอ่ยขึ้น
“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ นี่เป็นอาการปกติของผู้หญิงตั้งครรภ์น่ะค่ะ”
“ท้อง!” ทั้งเปรมและอันนาอุทานออกมาเกือบพร้อมกัน คุณหมอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่ค่ะ...จากผลตรวจนี่อายุครรภ์น่าจะประมาณเดือนกว่าๆ แล้วนะคะ คุณหมอขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ”
อันนาพยายามหยัดตัวลุกขึ้นโดยมีเปรมคอยช่วยประคอง เธอถามเสียงแห้งโหย “อ้า...เอ้
