“เราคุยเรื่องอื่นกันดีไหม เราอยากพักเรื่องงานไว้ก่อน รู้สึกเหนื่อยๆ น่ะ ไม่อยากเอามให้รกสมอง”
“ขอโทษที...ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือกินอาหารมื้อพิเศษนี้กันเลยนะ อืม...บรรยากาศริมทะเลนี่มันดีจริงๆ คิดว่าคงทำให้อันนาสบายขึ้นนะ”
เปล่าเลย...เธอรู้สึกตรงข้ามกับที่เปรมว่าทุกอย่าง ไม่ได้สบายขึ้นแถมยังผะอืดผะอมกับอาหารในจาน เธอแค่ยกส้อมขึ้นและเขี่ยอาหารนั้น เปรมสังเกตเห็น เขาจิบไวน์ก่อนพูดว่า
“อันนา...อาหารนี่ที่บังกะโลจัดให้อร่อยมากนะ เรามาที่นี่บ่อย ไม่ใช่มาพักหรอก แต่เขามีร้านอาหารที่มีเชฟฝีมือเยี่ยมน่ะ ลองชิมดูซี”
อันนาพยักหน้า แต่พอเธอทำท่าจะกินก็ต้องชะงักเพราะกลิ่นอาหารฟุ้งเข้าจมูก หญิงสาวเบือนหน้าและวางส้อมลง เหลือบมองเขาและยิ้มเจื่อน
“เดี่ยวเราค่อยกินอ่ะ เปรมอย่างว่าเรานะ”
“ไม่ว่าหรอก...เอ้อ...อันนา...ที่เราอยากให้มาร่วมฉลองงานวันเกิดคืนนี้น่ะ...แค่อยากมารำลึกถึงอดีตที่เราสองคนเคยสนิทกันมาก”
