สร้างภาพ
1250 คำ
เวลา 4 ทุ่ม
ฉันที่ยังคงยืนอยู่ในห้องน้ำเพราะยังไม่กล้าออกไป ไม่รู้ว่าจะต้องวางตัวยังไง แล้วเมื่อกี้ก่อนที่จะเข้ามาในห้องน้ำฉันก็รีบแอบไปวางยานอนหลับในขวดน้ำที่หัวเตียงไว้ก่อน หวังว่าเขาจะได้กินมันนะ
“มิน..เข้าไปทำอะไรในห้องน้ำนานจัง..?”
ฉันสะดุ้งตกใจมากที่ได้ยินเสียงเขาตะโกนเข้ามา
ฉันตกใจมากที่ได้ยินเสียงเขา
“มิน..มิน..”
“มีอะไร..?”
“เป็นอะไรหรือเปล่า..?”
“เปล่า..”
“แล้วทำไมถึงยังไม่ออกมาสักทีละ..?”
ฉันจะทำยังไงดี ถ้าออกไปมีหวังเสร็จเขาแน่
“พี่ง่วงแล้วนะ..”
“ง่วงก็ไปนอนซิ จะมารอทำไมเล่า..”
ฉันพูดกับตัวเองเสียงเบาๆ เพราะหงุดหงิดที่เขามาร้องเรียกหาอยู่ได้
“เอาไงดีวะเนี้ย..”
ฉันเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิดอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจได้
“เอาวะ..เป็นไงเป็นกัน..”
ฉันเดินไปที่ประตูแล้วหมุนลูกบิดเปิดประตูออกไป ก็ยื่นหน้าออกไปนอกประตูก่อน มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นตัวเขาจึงก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำช้าๆ แล้วปิดประตูเสียงเบาที่สุดแล้วเดินไปหลบหลังตู้เสื้อผ้าเพื่อดูว่าเขาอยู่ตรงจุดไหนของห้อง
“ปิดไฟซะมืด..มองอะไรไม่เห็นเลย..”
เขาเล่นปิดไฟที่หัวเตียงหมดเหลือแค่ไฟในห้องแต่งตัว พอฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวที่มันเชื่อมกับห้องน้ำไฟมันก็ดับอัตโนมัติ ฉันอยากจะเปิดไฟดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่จึงยื่นมือไปเปิดไฟช้าๆจนมันติดมาดวงหนึ่ง
“คุณ...คุณ..”
ฉันเห็นเขาหลับอยู่บนเตียงก็ลองเดินเข้าไปดูเขาใกล้ๆ จนต้องยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“หลับแล้วซินะ...กว่าจะหลับได้”
คร๊อกกก >>>
เขานอนกรนเสียงดังออกมาคงจะหลับสนิทแล้ว งั้นก็ถึงเวลาที่ฉันจะพาคุณขึ้นสวรรค์แล้วซินะ
ฉันมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ นั่งลงข้างลำตัวเขาปลดกระดุมเสื้อเขาออกมาจนหมดแล้วถอดมันออกจากตัว แล้วก็ตามด้วยกางเกงนอนที่พอดึงมันลงมาก็ต้องตกใจ
“อุบาทว์...กางเกงในก็ไม่ใส่..ทุเรศที่สุด..”
ฉันต้องรีบหันหน้าหนีแล้วก็รีบจัดการถอดกางเกงเขาลงมาจนสุดปลายเท้า แล้วลุกขึ้นหยิบผ้าห่มมาปิดตัวเขาทันที
“น่าเกียจจริงๆเลย..นี่ฉันจะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี้ย...หยี.!!”
ฉันลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ารังเกียจ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้กางเกงในก็ไม่รู้จักใส่ นี่คงคิดจะเผด็จศึกฉันละซิฝันไปเถอะว่านายจะได้แตะเนื้อต้องตัวฉัน
ฉันมองใบหน้าเขานิ่งๆและก็คิดถึงเรื่องยัยมิน
“จะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นต้นเหตุทำให้ยัยมินต้องตาย”
...
วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นนอนมาในตอนเช้าก็พลิกตัวมาหาภรรยาสุดที่รัก ใช้มือควานหาคนที่นอนอยู่ข้างๆด้วยเมื่อคืนนี้แต่ก็ไม่เจอจึงลืมตาขึ้นมาดู
“หายไปไหนนะ..?”
ผมจะลุกขึ้นก็ต้องตกใจที่เห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น
“ทำไมเสื้อผ้าถึงไม่มีสักชิ้น...หรือว่า..?”
“มินเป็นคนถอดให้พี่เองแหละคะ...นี่พี่หลับสนิทถึงขนาดไม่รู้ตัวเลยหรอ..?”
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผมที่ยังเปียกอยู่ และก็เสื้อผ้าที่ใส่ออกมาแล้วแต่ดูน่าจะเช็ดตัวไม่แห้งดีมันจึงดูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้
“มินถอดเสื้อผ้าพี่หรอ แล้วมิน..?”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าเช้านี้มินจะจัดให้ มินก็จัดตามที่บอกแล้วไงคะ..”
ผมมองหน้าเธออึ้งๆ ทำไมผมถึงไม่เห็นรู้สึกตัวเลยว่าเมื่อเช้านี้มินกับผมเรา...
“มินก็แค่ใช้ตรงนี้...”
เธอชี้ไปที่ปากตัวเอง
“ให้พี่นะคะ...แล้วพี่ก็..555...”
“มิน...”
เธอหัวเราะชอบใจใหญ่จนผมอายหน้าแดง นี่ไม่คิดเลยว่ามินจะกล้าทำแบบนี้ด้วย
“นี่ขนาดพี่หลับอยู่นะคะน้ำในตัวพี่ยังออกมาเต็มเลย ถ้าตื่นไม่รู้ว่าจะขนาดไหน..?”
เธอเดินเข้ามาใกล้ตัวผมทำสายตายั่วยวน ทำไมผมถึงไม่ชินกับสายตาคู่นี้เลยนะ
“มินจะลองไหมละ..?”
ผมกำลังจะลุกขึ้นไปรวบตัวเธอแต่เธอถอยหลังออกห่างไปก่อน
“มินว่าจะลงไปกินกาแฟสักหน่อยนะคะ...รู้สึกหิวแล้วด้วย..”
“กาแฟหรอ..?”
“ค่ะ...พี่อาบน้ำแต่งตัวแล้วตามลงไปนะคะ..?”
“เอ่อ...ครับ”
มินพูดจบก็ยิ้มให้ผมเล็กน้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“มินหันมากินกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่...แปลกจัง”
ผมจำได้ว่ามินไม่กินกาแฟนะ ทุกเช้ามินจะทานแค่นมกับโจ๊กเพราะมินเคยบอกว่ากาแฟมันขมจึงไม่ชอบ
...
ฉันหลอกเขาว่าเมื่อเช้าฉันใช้ปากช่วยเขาแต่เปล่าเลย แม้แต่จะนอนร่วมเตียงด้วยฉันยังไม่เอาเลย เมื่อคืนนี้พอฉันแก้ผ้าเขาเสร็จฉันก็ไปนอนแยกที่โซฟาคนเดียว ปวดหลังจะตายแต่ก็ต้องทน แต่ก็ยังดีที่ผ่านพ้นเมื่อคืนนี้มาได้ คืนนี้ฉันคงต้องคิดแผนใหม่แล้ว
“คุณมินคะ..”
“...”
“คุณมิน..”
“เธอเรียกฉันหรอ..?”
“ค่ะ...หนูเรียกคุณตั้งหลายครั้งแล้ว คุณมินคิดอะไรอยู่หรอคะ..?”
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
“คุณมินจะทานนมเลยไหมคะ เดี๋ยวดวงรินให้ค่ะ..?”
“ไม่เอาอะ..ฉันจะเอากาแฟ..”
“กาแฟ..?”
“อื้ม...กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลนะ..”
“...”
ฉันสั่งเสร็จก็รู้สึกไม่พอใจเพราะแม่บ้านไม่ยอมเดินไปทำตามที่ฉันบอก แต่ยืนนิ่งทำหน้างงอยู่ได้
“ไปซิ...มายืนนิ่งอยู่ได้..”
“ค่ะๆ...”
ฉันมองไปอย่างรู้สึกหงุดหงิด จึงหันมานั่งนิ่งๆรอให้กาแฟมาเสิร์ฟและก็มองไปรอบๆบ้าน ก็รู้สึกกว้างขวางใหญ่โตดีนะ โต๊ะทานข้าวก็ยิ่งใหญ่เหมือนจะมีคนมากินเป็น 10 คนงั้นแหละ มีไปทำไมใหญ่โตขนาดนี้เวอร์จริงๆ
“ได้แล้วค่ะคุณมิน..”
แก้วกาแฟถูกมาวางลงตรงหน้าฉันพร้อมกับโจ๊กในชามที่เหมือนกับโจ๊กเด็ก
“เอามาทำไม..ฉันไม่ได้อยากกินโจ๊ก..?”
“แต่ปกติคุณมินทานโจ๊กหรือไม่ก็ข้าวต้มทุกเช้านะคะ..”
“แต่วันนี้ฉันไม่ได้อยากกินนี่...เอาไปเก็บ”
“ได้ค่ะๆ...”
“แล้วเอาขนมปังมาให้ฉันแค่ 2-3 แผ่นก็พอ..”
“ค่ะ..”
แม่บ้านรับคำเสร็จก็เดินออกไป นี่ยัยมินกินโจ๊กกับนมทุกเช้าเลยหรอเนี้ย ทำไมถึงได้กินอะไรเหมือนเด็กแบบนี้นะ
“พี่เพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้มินหันมากินกาแฟแล้ว..?”
“มินก็แค่อยากลองทานดูนะคะ..”
“มินเคยบอกว่าไม่ชอบกินเพราะว่ามันขม แต่นี่มินกำลังลองกินกำแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเลยนะ พี่ว่ามันข้ามสเต็ปไปนะ..?”
“เอ่อ...”
- ผู้เขียน
