ภรรยาที่รัก

บ้าน ตระกูลโอมรยะนันท์ ตระกูลโอมรยะนันท์ที่ร่ำรวยด้วยธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่โตและร่ำรวย มีลูกชายเพียงคนเดียวคือ อัสดา โอมรยะนันท์ หน้าตาดีนิสัยดีมีแต่สาวๆหมายปอง แต่ในใจของเขากลับมีเพียงหญิงสาวหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจมาตลอด นั่นก็คือภรรยาสุดที่รักของเขาเพียงคนเดียว เขาแต่งงานกับเธอได้ 1 ปีแล้ว แต่เพราะการเป็นคนเอาใจใส่กับงานมากเกินไปจนทำให้เขาละเลยการดูแลเอาใจใส่เธอ และมองไม่ออกว่าจริงๆแล้วเธอมีความสุขกับสิ่งที่เขาให้ตอนนี้จริงๆหรือเปล่า ทั้งเงินทองมากมายของใช้เครื่องประดับเขาประเคนมาให้เธอจนหมด “เมียแกกลับไปหาแม่เป็นเดือนแล้วนะ...นี่สรุปแกกับเมียไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆใช่ไหมวะ..?” “เปล่า...มินเขาคิดถึงแม่นะเลยขอกลับไปหาแม่ที่เชียงใหม่...” “ทำไมวะ...?” “ไม่รู้...” “เออดีเนอะ เมียไม่อยู่เป็นเดือนหนีกลับไปเชียงใหม่แต่ผัวกลับไม่สนใจคิดไปตาม...” “ฉันอยากให้มินมีเวลาอยู่กับครอบครัวให้เต็มที่นะ เดี๋ยวมินก็คงกลับมาเอง...” เวลา 6 โมงเย็น ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คุณอัสดาคะ...คุณมินตากลับมาแล้วค่ะ” “พูดถึงก็มาเลยหรอวะ...ตายยากฉิบ” “ฉันรีบลงไปหาเมียฉันก่อนนะ...” ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมาเร็วขนาดนี้ “มิน...” ผมเห็นแผ่นหลังของเธอที่นั่งอยู่ที่โซฟา เธอลุกขึ้นหันมามองหน้าผม ผมดีใจมากที่ได้เจอเธอวิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง “พี่คิดถึงมินมากเลยรู้ไหม...?” “....”  “มิน...” ผมเรียกชื่อมินไปตั้งหลายครั้ง แต่มินกลับยืนตัวแข็งทื่อให้ผมกอดอยู่แบบนั้นนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ และที่ทำให้ผมแปลกใจก็คือ “นี่มินเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมใหม่หรอ...?” “....” ผมต้องคลายอ้อมกอดดึงตัวมินออกแล้วจ้องหน้าเธอนิ่งๆ “พี่ไม่เคยเห็นมินแต่งหน้าแบบนี้มาก่อนเลย...” “ก็นี่ไม่ใช่มินคนเดิมไงคะ แต่นี่คือมินคนใหม่ค่ะ...” “มินคนใหม่...?” “....” เธอจ้องหน้าผมนิ่งๆแล้วจู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา “555 มินแค่ล้อเล่นนะคะ พอดีญาติมินเขากลับมาจากเมืองนอกนะคะ เขาซื้อทั้งน้ำหอมแล้วก็เครื่องสำอางมาเยอะแยะเลย มินก็เลยลองใช้ดูนะคะ คุณ...เอ๊ย!...พี่อัสดาไม่ชอบหรอคะ...?” “เอ่อ...ชอบสิครับ อะไรที่มินชอบพี่ก็ชอบหมดแหละ...” ผมยิ้มตอบเธอแล้วกำลังจะยื่นหน้าเข้าไปหอมเธอ แต่เธอกลับใช้มือดันหน้าผมเอาไว้ “มินขอเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องก่อนนะคะ...” “ให้พี่หอมให้หายคิดถึงก่อนสิ...” “มินเหนื่อยนะคะ อยากพักผ่อน” เธอพูดจบก็เดินเลี่ยงออกไป ยกกระเป๋าเดินทางไปที่บันไดแล้วหยุดเดินกะทันหัน หันไปมองที่แม่บ้านคนหนึ่ง “พาฉันไปส่งที่ห้องที...” “ได้ค่ะ...” ผมมองตามเธอไปรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ ทำไมเธอไม่เหมือนมินคนเดิม แม้กระทั่งรอยยิ้มและน้ำเสียงก็ไม่เหมือนเดิมเลย