บทที่ 3 : ชนวนเหตุ 3
1286 คำ
หลายเดือนผ่านไป
การเรียนในเทอมสุดท้ายของนักศึกษาแพทย์ปีหกใกล้สิ้นสุดลงในอีกไม่ถึงเดือน และทุกคนต่างก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ แต่ยกเว้นนาริน เพราะถ้าวันนั้นมาถึงเธอก็ต้องแยกย้ายจากกลุ่มเพื่อนๆ รวมทั้งอันเดรียเพื่อนหนุ่มหล่อหน้าใส ซึ่งตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอและเขาดูเหมือนจะยังไม่พัฒนาไปถึงไหนเลย
“อันเดรียคะวันนี้ที่บ้านมีปาร์ตี้วันเกิดของนา เชิญคุณด้วยนะคะ”นารินเอ่ยชวนขณะที่เดินมาเก็บของในห้องแลป
“ผมไม่ชอบงานปาร์ตี้”ชายหนุ่มบอกอย่างไม่ใส่ใจ
“นะคะอัน นาอยากให้คุณมาสนุกกับกลุ่มเพื่อนๆก่อนที่พวกเราจะต้องแยกย้ายกันหลังเรียนจบ”
น้ำเสียงและท่าทางอ้อนวอนของเจ้าหล่อนทำให้อันเดรียต้องเอ่ยตัดรำคาญไป
“อืม”
“ขอบคุณนะอันเดรีย”
นารินแทบจะร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ไม่ให้แสดงกิริยาเกินงามออกมาต่อหน้าเขา แต่ดีใจได้ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้น แล้วเขาก็รีบรับสายทันทีที่เห็นชื่อของคนโทรมา
‘ว่าไงคนดี’
‘เย็นนี้พี่มาทานข้าวที่บ้านกับหนูได้ไหมคะ’
‘น้ำเสียงแบบนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่เลย’
‘ค่ะ พวกเราอยากฉลองล่วงหน้าก่อนเรียนจบในพี่อัน ตอนนี้คุณแม่เตรียมเมนูอาหารล้นโต๊ะรอพี่อันอยู่นะคะ’
‘ครับ แล้วเจอกันครับ’
อันเดรียตอบตกลงอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด น้ำเสียงและใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มแตกต่างจากตอนคุยกับนารินอย่างสิ้นเชิง ส่งผลให้หญิงสาวไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มกลบเกลื่อนอารมณ์ขุ่นเคืองของตัวเองไว้
“อันเดรียคะ อย่าลืมนะคะวันนี้หนึ่งทุ่ม”
ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากห้องนารินก็ตะโกนตามหลังย้ำอีกทีซึ่งดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฟังสักเท่าไหร่
…………………………………
“ขอบคุณทุกคนมากนะครับสำหรับงานวันนี้”
อันเดรียกล่าวขอบคุณครอบครัวของคนรักสาวที่อุตส่าห์จัดปาร์ตี้เล็กๆและมีของขวัญให้กับเขาซึ่งจะก้าวเข้าสู่วงการแพทย์อย่างเต็มตัวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้
“พวกเราขอให้ลูกประสบความสำเร็จและเจอแต่เพื่อนร่วมงานดีๆนะ”
คุณนายแรมเดือนอวยพรด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาที่มองว่าที่นายแพทย์หนุ่มเต็มไปด้วยความอาทรปนเอ็นดู ถึงแม้อันเดรียจะไม่ใช่ลูกแต่นางก็ปฏิบัติและรักใคร่ชายหนุ่มไม่ต่างจากลูกอีกคน
“ขอบคุณครับคุณน้า”
อันเดรียเอ่ยพร้อมยกมือไหว้คุณหญิงแรมเดือนซึ่งเป็นแม่ของคนรักสาวด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริง
“วันนี้ลูกนอนที่นี่เถอะนะ ฝนตกหนักแบบนี้กลับไม่ได้แน่เลย”
คุณหญิงแรมเดือนเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ซึ่งแน่นอนว่าอันเดรียไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน เพราะเขาชอบนักเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนรักสาว
“ครับ”
“แล้วอย่าลืมโทรบอกคุณยายด้วยนะ เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วง”
นางเอ่ยเตือนกลัวว่าชายหนุ่มจะลืมโทรบอกคุณยาย ซึ่งมีอยู่ด้วยกันเพียงสองคนยายหลาน
“ครับคุณน้า”
อันเดรียรับคำก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปนอน เหลือเพียงวันใหม่ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมลุกไปไหน
“ว้า…นึกว่าจะไม่ได้ของขวัญจากคนรักซะแล้ว”
ชายหนุ่มว่าพลางสบดวงตาคู่หวานแทนที่จะมองกล่องของขวัญตรงหน้าที่สาวน้อยยื่นมาให้
“ต้องได้อยู่แล้วสิคะ…ลองเปิดดูสิคะพี่อัน”
สาวน้อยบอกก่อนจะรอลุ่นสีหน้าของคนเปิดของขวัญด้วยอาการตื่นเต้น ซึ่งชายหนุ่มก็รับมาเปิดอย่างไม่ขัดใจ
“เป็นไงคะ ชอบไหม”
เอ่ยถามขณะมองอุปกรณ์แพทย์ที่เธอไปเลือกซื้อด้วยตัวเองและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคนรักหนุ่มจะชอบ
“ชอบสิ แต่พี่ชอบคนให้มากกว่า”
อันเดรียพยักหน้าตอบแต่ก็มิวายหยอดคำหวานเรียกเลือดบนใบหน้างามให้เปลี่ยนสีกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“พี่อันชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่เคยพูดเล่น พี่พูดจริงเสมอ”อันเดรียเอ่ยพร้อมกับดึงร่างบางมาสวมกอดด้วยความรักใคร่
“พี่อันทำอะไรคะเนี่ย!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะแม้ทุกคนจะเดินออกจากห้องนี้ไปแล้วแต่ห้องโถงกว้างก็ไม่ใช่ที่ลับตาคนอยู่ดี เกิดมีใครเดินมาเห็นคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ โดยเฉพาะพ่อของเธอ แต่จะผลักออกชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังรัดเธอแน่นกว่าเดิม
“พี่อันอย่าแกล้งหนูสิ…หายใจไม่ออก”
เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของหญิงสาวที่ดังประทวงอยู่ตรงอกอันเดรียก็ระบายยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยอมคลายอ้อมกอดออก แต่ก็มิวายจับไหล่เธอทั้งสองข้างตรึงไว้ไม่ให้เธอหลบไปไหนได้
“ขอชื่นใจหน่อยได้ไหม”
“ยังไงคะ”
คำถามใสซื่อพร้อมแววตาสงสัยของเจ้าหล่อนทำให้อันเดรียต้องกลั้นขำไว้ไม่ให้หลุดออกมา
‘เด็กน้อยเฮ้ย…ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว’
คิดพลางโน้มลงมาจุ๊บแก้มเนียนนุ่มเธอไปหนึ่งทีแทนคำอธิบาย
“อุ่ย…พี่อันทำอะไรเนี่ย”
วันใหม่ทำตาโต ตกใจที่ถูกขโมยจุ๊บแก้มอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่คนตัวใหญ่กลับระบายยิ้มอย่างสุขใจไม่มีท่าทีว่าจะเดือดร้อนแต่อย่างใด
“อีกครั้งนะ”
“ไม่…อุ๊บ”
ปฏิเสธไม่ทันเสียแล้วเมื่อเขาโน้มลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่จุ๊บแก้มเหมือนในตอนแรก เพราะปากหยักได้รูปประกบลงมาปิดปากเรียวสวยแทน ชายหนุ่มมอบจุมพิตอ่อนหวานละมุนให้กับเธอเนินนานก่อนที่จะตัดใจถอดถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย
“จองแล้วนะคนนี้ อย่าไปทำแบบนี้กับใครนะพี่หวง”
อันเดรียออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงนุ่ม ขณะที่ระบายยิ้มอย่างพอใจที่ได้ลิ้มลองจูบแรกของเธอ ท่ามกลางความนิ่งอึ้งของอีกฝ่ายซึ่งดูเหมือนสติของเธอยังไม่กลับมาเต็มร้อย
“หนู…หนูไปนอนก่อนดีกว่า”
เมื่อตั้งสติได้วันใหม่ก็รีบหมุนตัววิ่งขึ้นชั้นบนตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามพร้อมกับระบายยิ้มอ่อนเอ็นดูแก้มแดงๆของเธอ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าหล่อนอายแค่ไหน
ทางด้านนารินกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บใจปนผิดหวังสุดขีดหลังงานปาร์ตี้วันเกิดของเธอจบลงโดยที่ไร้ซึ่งเงาของอันเดรีย เธออุตส่าห์เลิกรากับพลจนเขาต้องเสียใจกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อเปิดทางให้อันเดรียเข้ามาหาเธอ แต่เขากลับไม่เห็นเธออยู่ในสายตา หนำซ้ำยังทำร้ายจิตใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่แคร์ความรู้สึกเธอเลยสักนิด
‘ในเมื่อฉันไม่ได้ ก็ต้องไม่มีใครได้คุณ อันเดรีย!’
ในเมื่อทุ่มเทหมดทั้งใจแล้วชายหนุ่มยังไม่คิดจะสนใจ เธอก็จะเดิมพันการแก้เค้นครั้งนี้ด้วยชีวิต ไม่ว่าจะต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเธอก็จะทำ!
- ผู้เขียน
