“เปล่า” เขาส่ายหน้าไปมา “นอกจากแม่ผมแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนป้อนข้าวผมแบบนี้สักครั้ง”
เธอค่อยๆป้อนเขาไปที่ละคำเพราะกลัวว่าจะร้อนจนลวกลิ้น
“ตลกน่า คุณเคนก็หน้าตาดีไม่มีแฟนมาป้อนข้าวป้อนน้ำหรือไง”
“แฟนนะเคยมี แต่ไม่เคยมีใครมาใส่ใจขนาดนี้” เขายิ้ม “คุณจ๋าก็คิดว่าผมหน้าตาดีใช่ไหม”
“เป็นคนป่วยอย่าทำทะลึ่งนัก” เธอดุแต่ก็กลั้นหัวเราะ “แค่ป้อนข้าวคนป่วย ฉันก็ทำให้น้องชายบ่อยๆ”
“ฮืม เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยหรือเปล่า”
“แค่เช็ดตัว แต่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเปลี่ยนเอง” เธอหัวเราะคิกคักเมื่อคิดถึงน้องชายที่ตอนนี้โดนนินทาอยู่
“จริงๆ แจ็คเป็นเด็กดื้อเงียบนะคะ เค้าเคยแอบหนีไปเที่ยวแบบโบกรถไป ไปกับเพื่อนๆ ของเค้านั้นแหละ ตอนนั้นโบกรถไปทะเลยหรือไงนี่แหละ ขากลับไม่สบายมากไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ ก็มีจ๋านี่แหละไปรับเค้า พาเค้าไปหาหมอที่คลินิกให้หมอฉีดยาให้ก่อน แล้วค่อยพากลับบ้าน ถ้าเข้าบ้านทั้งที่ไม่สบายมาก
