“หึ! ไม่เดินตามไปเลยล่ะคะ!”
พอพ้นร่างบางของฟ้าริน เสียงไลลาก็ดังขึ้นอีกรอบ ทำเอาจาคอปถึงกับถอนหายใจกับอาการหึงที่มาๆหายๆของเด็กสาว ก่อนจะดึงให้เธอเดินตามานั่งลงบนตักของเขาเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานแล้ว
“คุณเสาร์ ห้ามใครเข้ามารบกวนผมเด็ดขาดนะครับ ผมมีเรื่องต้องคุยกับไลลา”
จาคอปไม่วายยกโทรศัพท์ขึ้นโทรไปหาเลขาหน้าห้องอีกครั้ง ก่อนจะวางสายไปแล้วหันมาสนใจคนขี้งอนบนตักแทน
“พี่กับคุณฟ้าเราไม่ได้มีอะไรกัน เลิกหึงได้แล้ว”
“ใครจะไปรู้”
“ก็บอกให้รู้ไง พี่รักไลลาแค่คนเดียว แล้วก็รักมากด้วย เข้าใจไหม”
จาคอปย้ำออกมา นี่เธอไมรู้เลยจริงๆหรือว่าเขาทั้งรักทั้งหลงเธอมากมายขนาดไหน เพียงแค่ช่วงนี้งานยุ่งจนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลยไม่ค่อยได้มีเวลาเจอกันเหมือนแต่ก่อนที่เขาทำงานที่บริษัทของบิดาของเขา
ส่วนไลลา พอได้ยินคำว่ารัก ความน้อยใจก็มลายหายไปทันที ก่อนจะค่อยๆหันมามองหน้าจาคอปที่ตอนนี้หนวดเคราเริ่มรก
