ปรนเปรอรัก พี่ชาย (NC25+)

“คุณหนูไปไหน” “เอ่อ...คือ เอ่อ คือว่า...” “ฉันถามหูแตกกันรึไง!!!! ไลลาไปไหน!!” “ไปข้างนอกค่ะ มีเพื่อนมารับเมื่อสักครู่” “ฉันสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามออกไปไหน หรือพวกแกอยากโดนไล่ออกห๊ะ!!” เสียงด่าดังกึกก้องไปทั้งคฤหาสน์หลังงามเมื่อ เจ้าสัวโอฬาร ผู้ร่ำรวยและมั่งคั่งไปด้วยชื่อเสียงเงินทอง แต่ขาดอยู่อย่างเดียวคือภรรยา เพราะภรรยาสุดที่รักนั้นได้จากเขาไปตั้งแต่คลอดลูกสาวคนแรกและคนเดียวของเขาเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน จากนั้นเขาเลยครองตัวเป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้ “ไม่ได้เรื่องกันสักคน!!!!” เจ้าสัวโอฬารเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาลูกน้องที่เขาให้เฝ้าติดตามลูกสาวตัวดีของเขา ก่อนจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเต้นอย่างสนุกสุดเหวี่ยงอยู่ในผับกับพวกเพื่อนๆทั้งๆที่อายุไม่ถึงเกณฑ์ด้วยซ้ำ เขาล่ะอยากสั่งปิดผับนั้นจริงๆถ้าเป็นไปได้ มีอย่างที่ไหนเด็กอายุไม่ถึงดันปล่อยให้เข้าไป “ดูแลคุณหนูให้ดีๆ ฉันคงไม่ได้เจอแล้ว เดี๋ยวจะออกไปสนามบินเลย ห้ามให้คุณหนูเป็นอะไรเด็ดขาด เข้าใจไหม” พอสั่งเสร็จ เจ้าสัวโอฬารก็เดินหันหลังกลับออกจากบ้านไปทันที เมื่ออุตส่าให้คนขับรถมาที่บ้านเพื่อจะเจอหน้าบุตรสาวสุดที่รักก่อนจะต้องบินไปทำงานต่างประเทศนานถึงสามเดือน แต่ลูกสาวตัวดีดันหนีออกจากบ้านไปเที่ยวผับซะงั้น “อ่าววว ดื่มมม วันนี้ฉันจ่ายเอง ไม่อั้น ดื่มกันให้ตายไปข้างนึงเลย ดื่มๆๆๆๆๆ” เสียงร้องบอกดังขึ้นแข่งกับเสียงอึกทึกครึกโครมของเพลงในผับสุดหรูกลางเมือง ก่อนเสียงเฮฮาของเพื่อนๆรุ่นเดียวกันจะดังขึ้นตามมา ร่างเล็กอวบอั๋นโยกย้ายยั่วยวนจนพวกผู้ชายแถวนั้นเริ่มพากันเดินเข้ามาใกล้ชิด เพื่อหวังว่าเธออาจเล่นด้วยแล้วได้เชยชิมร่างเล็กที่อย่างอื่นไม่เล็กเลยสักนิดสักครั้งสองครั้ง ก่อนที่พวกการ์ดที่ติดตามมาจะรีบเดินเข้าไปขวางเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครได้เข้าใกล้ร่างเล็กของเจ้านายสาว ไลลา บุตรสาวคนเดียวของเจ้าสัวโอฬาร เด็กสาวที่เกิดมาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง รูปร่าง หน้าตา ทรัพย์สินเงินทอง เป็นเด็กมัธยมปลายที่ใครๆต่างก็รู้จัก เพราะเธอค่อนข้างโด่งดังในหมู่พวกเน็ตไอดอลสาวแสนเซ็กซี่และเป็นที่น่าจับตามองทั้งๆที่เธอไม่เคยถ่ายวาบหวิวโชว์เนื้อหนังลงในโซเชียลเลยแท้ๆ แต่กลับมีพวกมือดีเฝ้าติดตามถ่ายภาพของเธอไปลง และทุกภาพมันก็เป็นรูปปกติที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เป็นแบบนั้นเสียด้วย “คุณหนูครับ เมื่อกี้เจ้าสัวโทรมา...” “ช่างคุณพ่อสิ” เสียงไลลาบอกขึ้นอย่างไม่สนใจ เมื่อปกติแล้วเธอก็แทบไม่เคยเห็นหน้าบิดาอยู่แล้ว แล้วอยู่ๆทำไมถึงอยากมาเห็นหน้าเธอในวันที่เธออยากสนุกอย่างนี้ ไม่มีทางที่เธอจะยอมกลับบ้านหรอก ส่วนพวกลูกน้องของเจ้าสัวโอฬารก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เมื่อรู้ดีกับความดื้อรั้นที่ยากจะมีใครเหมือนของเธอ จากนั้นไลลาก็แทบไม่สนใจอะไร เอาแต่ดื่มกับเต้นอย่างไม่แคร์สายตาคนที่มองมา เมื่อมันช่างยั่วยวนเชิญชวนให้เข้าหาแตะต้องเบียดเสียดแนบชิดไปทั้งร่างเล็กเหลือเกิน “ไปก่อนนะเพื่อนๆ วันนี้หมดเวลาสนุกแล้ว เจอกันใหม่น้า” เสียงเมาอ้อแอ้ของไลลาเอ่ยลาเพื่อนๆที่เมามายไม่แพ้กันออกมา ก่อนการ์ดจะเดินกันพาเธอไปขึ้นรถโดยที่ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยสักนิด เพราะเป็นกฎข้อห้ามจากเจ้าสัวโอฬาร “อื้ออออ ถึงแล้วเหรอ...ไปหามาม่ามาให้กินหน่อย หิว...” พอมาถึงบ้าน ไลลาที่เริ่มถอดรองเท้า กระเป๋าและพวกเครื่องแต่งกายทิ้งตั้งแต่ทางเข้าบ้าน เดินโซเซเข้าไปด้านในซึ่งมีสายตาพวกการ์ดมองตามอย่างเป็นห่วง เพราะพวกตนไม่สามารถเดินตามเข้าไปดูแลคุณหนูของตนเองได้ เพราะเป็นกฎอีกข้อที่ห้ามผู้ชายเข้าไปในบ้านหลังนี้เด็ดขาดโดยเฉพาะการ์ด จะมีก็แต่พวกคนใช้ผู้หญิงคอยดูแลอยู่ด้านใน หนึ่งในนั้นจึงเดินอ้อมไปเรียกแม่บ้านให้มาทำอาหารให้ไลลาแทน ส่วนทางด้านเด็กสาว เธอเดินขึ้นมาจนถึงห้องนอน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป บนเตียงกว้างพบกระดาษที่เขียนด้วยลายมือใครสักคนในบ้านวางทิ้งเอาไว้ “พ่อต้องไปทำงานต่างประเทศสามเดือน คงไม่ได้อยู่ลาลูก ดูแลตัวเองให้ดีๆ อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอานะ พ่อรักลูกนะไลลา พ่อฝากลูกไว้กับพี่...ฮึๆๆๆ พ่อรักลูกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า รักเหรอ รักแล้วอยู่ไหน รักแล้วไปไหน...ขนาดจะบอกรักยังให้คนอื่นเขียนให้ หึหึ” ไลลาไล่อ่านตัวหนังสือที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ลายมือของเจ้าสัวโอฬารแน่นอนก่อนจะขยำโยนทิ้งแล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนกว้างอย่างหมดแรง ไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปโดยที่ยังไม่ได้แม้แต่จะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่สั่งไป เช้าวันต่อมา “ไลลาหิวววววว หาอะไรให้กินหน่อยยยยยย” เสียงงัวเงียดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กเดินขยี้ตาลงมาชั้นล่างเมื่อท้องเริ่มประท้วงขออาหารในยามเช้า โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีสายตาคมมองมาอย่างตกตะลึง ร่างเล็กที่ใส่เพียงชุดนอนบางเบา บางจนแทบมองเห็นไปทุกสัดส่วน อกอวบนูนเด่นกับเม็ดบัวชูชันรับอรุณเสมือนว่าท้าทายให้ครอบครอง แถมกลางกายสาวอวบอูมนูนเด่นเลียบลู่ไปกับเนื้อผ้าบางเบาทำให้เห็นไปถึงไหนต่อไหน ทำเอา จาคอป ถึงกับกลืนน้ำลายก้อนโตลงคอรีบหันหน้าหนีมองไปทางอื่นทันที “อ่าว นี่ใครอ่ะ” “คุณหนูค่ะ โอ๊ย ทำไมแต่งตัวอย่างนี้ รีบลงมานี่เลยค่ะ...นี่คุณจาคอปค่ะ จะมาดูแลคุณหนูในระหว่างที่คุณท่านไม่อยู่...” “อ้อออ สวัสดีค่ะ ไลลาค่ะ” เมื่อรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ไลลาจึงเอ่ยทักทายพร้อมกับยื่นมือไปจับแทนการยกมือขึ้นสวัสดี ส่วนจาคอปค่อยๆหันกลับมามองโดยเลี่ยงที่จะมองในส่วนที่โดดเด่นเกินหน้าเกินตาของเธอ ก่อนจะยกมือขึ้นจับทักทาย “จาคอป ยินดีที่ได้รู้...จัก” จาคอปที่ยังไม่ทันได้พูดจบถึงกับสะดุ้งเมื่อมือที่กำลังจับกันอยู่นั้นถูกบีบรัดจากมือเล็กพร้อมด้วยนิ้วเล็กสะกิดเหมือนกับส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาให้เขา อยากจะบ้าตาย นี่เราคิดผิดรึเปล่าเนี่ย เด็กมอปลายอะไรจะขนาดนี้ ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจพร้อมกับดึงมือกลับมา โดยเลี่ยงที่จะมองสบตาเชิญชวนของไลลา “เอ่อ คุณหนูคะ เจ้าสัวบอกว่าคุณจาคอปเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณหนูน่ะค่ะ และต่อจากนี้ไปให้ฟังคำสั่งของคุณจาคอปค่ะ” “อ้อออ ได้สิคะ ไลลาเป็นเด็กดีและเชื่อฟังทุกคนอยู่แล้ว ไลลาจะเชื่อฟังพี่จาคอปทุกกกกอย่าง...ดีไหมคะ” เสียงที่บ่งบอกว่ายั่วยวนของไลลา ทำเอาทั้งแม่บ้านทั้งจาคอปพากันมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนที่แม่บ้านจะเอ่ยเชิญให้ทั้งสองไปร่วมโต๊ะอาหารซึ่งทีแรกจาคอปขอปฏิเสธแต่ไลลาไม่ยอมเขาเลยต้องนั่งเป็นเพื่อนเธอแทน และนี่ก็เป็นอีกอย่างที่เขาตัดสินใจผิด “ไม่ทานเหรอคะ? อร่อยนะคะพี่จาคอป...” จะกินลงได้ยังไงถ้ายังเล่นปูไต่อยู่อย่างนี้ ไลลาเอ่ยถามอย่างนึกสนุกเพราะพอรู้สาเหตุที่ชายหนุ่มไม่ทานข้าวเลยสักคำ ได้แต่กำช้อนกับส้อมแน่นเมื่อเธอกำลังไล้นิ้วเท้าเล่นไปมาบนขาของเขาอยู่ “พี่อิ่มแล้ว ขอตัวไปทำงานก่อนนะ” สุดท้ายจาคอปก็หมดความอดทน รีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องอาหารไปทันทีโดยมีไลลามองตามอย่างขบขัน “เย็นนี้ไปรับไลลาที่โรงเรียนด้วยนะคะ ไลลาจะรออออออ...ฮ่าฮ่าฮ่า” เด็กสาวไม่วายตะโกนตามแผ่นหลังใหญ่ไป ส่วนจาคอปนั้นได้ยินเต็มสองรูหู เขาไม่นึกเลยว่างานง่ายๆจะทำให้เขาไม่อยากทำได้มากมายขนาดนี้ เพราะเขาไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับไลลาเลย เจ้าสัวโอฬารผู้เป็นอานั้นขอให้เขามาช่วยดูแลบุตรสาวช่วงที่ท่านไม่อยู่ เขาก็ไม่นึกว่ามันจะรับมือยากขนาดนี้เพราะเจ้าสัวบอกว่าเธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดไปหมดทุกอย่าง “ฮ่าฮ่าฮ่า แค่นี้ก็รีบหนีแล้ว คอยดูเถอะจะยั่วให้ตบะแตกเลย” เด็กสาวเอ่ยขึ้นหลังจากลับร่างสูงไปแล้ว เมื่อการยั่วยวนพวกผู้ชายเป็นสิ่งที่เธอทำเพราะนึกสนุก เมื่อได้เห็นสายตาหื่นกระหายพวกนั้นแต่กลับไม่สามารถแตะต้องหรือทำอะไรเธอได้มันยิ่งทำให้เธอสนุกขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดูแรงและคงผ่านอะไรมาเยอะ แต่ขอบอกไว้เลยว่าตั้งแต่เกิดมาแทบไม่เคยมีผู้ชายใดได้แตะเนื้อต้องตัวของเธอเลยสักคน เพราะเจ้าสัวโอฬารทั้งรักทั้งหวงบุตรสาวยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก บางครั้งเธอก็รู้สึกอยากรู้อยากลองเหมือนเพื่อนคนอื่นๆแต่พวกการ์ดนี่สิ ตามติดจนแทบทำอะไรไม่ได้ แค่ผู้ชายเดินมาใกล้ยังพากันกรูเข้ามาจนผู้ชายพวกนั้นต้องวิ่งหนีกันแทบไม่ทัน “อ่าว ของใครอ่ะ” พอทานอาหารเสร็จ ไลลาก็เดินเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเห็นพวกแม่บ้านกำลังขนย้ายกระเป๋าสองใบขึ้นมาด้านบน “ของคุณจาคอปน่ะค่ะ คุณท่านบอกให้มาอยู่ที่นี่เลย จะได้ควบคุม เอ้ย ดูแลคุณหนูได้อย่างเต็มที่” “เหรออออออ หึหึหึ ควบคุมงั้นเหรอ แล้วเจอกันนะคะคุณพี่” ไลลาเอ่ยขึ้นด้วยแววตาซุกซน พี่ชายเหรอ จะทนได้สักกี่น้ำเชียว หึหึหึ แค่คิดเธอก็รู้สึกสนุกแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าเป็นต้นเหตุทำให้อีกคนทรมานจนแทบขับรถหลงทางอยู่ในตอนนี้ “มาหาฉันที่ห้องทำงาน” เขายกโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะกดโทรออก เมื่อความกำหนัดต้องได้รับการปลดปล่อย และเขาก็มีคู่ขาที่คอยช่วยด้านนี้อยู่แล้ว ขายาวรีบเหยียบคันเร่งเพื่อตรงไปยังที่ทำงาน ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว “มาแล้ว...อื้ออออออ อ๊า อื้ออออ” เสียงที่กำลังจะเอ่ยทักทายถูกปิดลงด้วยปากร้อน นิราภา หรือ นิ เลขาหน้าห้องพ่วงตำแหน่งคู่นอนชั่วคราวของจาคอปแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะรีบกอดร่างใหญ่รับเอาจูบร้อนแรงของเขาอย่างพึงพอใจ เธอนั้นหลงใหลในตัวเจ้านายหนุ่มอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามอบให้มันทำให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบายมาจนทุกวันนี้ “ถอดมันออก อ๊า ถอดออก” เสียงกระเส่าพร่าบอกขึ้นก่อนที่นิราภาจะรีบเอื้อมมือลงไปคว้าสายแพนตี้ชิ้นเล็กให้หลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย ก่อนจะตามมาด้วยลำกายใหญ่ที่มีเครื่องป้องกันสอดใส่เข้ามาทันที สวบ!!!! “ฮึ่ม!!!!” “อ๊า!!!” จาคอปไม่รีรอ เริ่มกระแทกแก่นกายชายเข้าออก เมื่อความต้องการกำลังจะหลั่งไหลแค่เพียงหลับตานึกไปถึงภาพเมื่อเช้า มันช่างเรียกความกำหนัดของเขาได้อย่างดีเยี่ยม จากนั้นชายหนุ่มก็เร่งแรงกระแทกเข้าใส่ร่องสาวอย่างไม่ออมกำลัง เมื่อคิดว่าเธอคือไลลา เด็กน้อยที่ช่างยั่วยวนเขาได้ทุกเวลาจริงๆ “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จะ…จาคอป อ๊ะ แรง อื้อ แรงไป อ๊ะ อื้อ เบา อื้อ นิ อ๊า นิจุก อ๊า...” ตับ! ตับ! ตับ! ตับ! ตับ! ตับ! “อีกนิด เดียว อ๊ะ อื้ม นิดเดียว อ๊าาาาาา อู้ววววว” เสียงจาคอปครางบอกขึ้นอย่างเสียวซ่านเมื่อความสุขสมกำลังจะถูกปลดปล่อย ก่อนที่เขาจะกระแทกกระทั้นแก่นกายหนักหน่วงรัวเร็ว และไม่นานเขาก็ปลดปล่อยออกมา เด็กบ้า มาทำให้เราเสียเหงื่อแต่เช้าอย่างนี้ได้ยังไง แล้วจะเอาแรงที่ไหนทำงานวะเนี่ย ชายหนุ่มคิดออกมาในใจ ก่อนจะถอดถอนเอ็นร้อนออกมา แล้วรูดเครื่องป้องกันโยนทิ้งใส่ถังขยะอย่างไม่ใยดี “อย่าพึ่งสิคะ ให้นิทำความสะอาดให้นะคะ” เสียงแหบกระเส่าของนิราภาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรีบนั่งคุกเข่าต่อหน้าจาคอป จากนั้นปากร้อนก็เข้าครอบครองแก่นกายใหญ่ของเขา ทั้งดูดทั้งเลียจนสุดท้ายจาคอปก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนได้