แทนรัก

Chapter 4 เมียที่ไม่มีตัวตน (3)

Chapter 4 เมียที่ไม่มีตัวตน (3)

"ที่รักคะ..."

ตะวันวาดเหลือบมองไปตามเสียงหวานออดอ้อน เขาเห็นภรรยาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาหยุดยืนตรงหน้า มือที่กำลังเช็ดผมให้แห้งชะงักไปทันทีเมื่อเจ้าหล่อนกระตุกปมผ้าขนหนูพันกาย ปล่อยมันกองลงกับพื้นเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่ายั่วเย้า ที่ทำเอาคนมองยืนนิ่งเลือดสูบฉีดร้อนรุ่มขึ้นมาทันที

ร่างเปลือยเปล่าถาโถมเข้าคลุกเคล้ากายแกร่งเพราะไม่มีอะไรที่ต้องเขินอาย สองแขนสอดคล้องเกี่ยวลำคอแกร่งเอาไว้แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นหา เริ่มต้นเกมรักด้วยการเป็นฝ่ายรุกเร้าเรียกร้องหา

จูบเร่าร้อนให้เขาสนองตอบกลับมาตามแรงอารมณ์

"ตอนใบบัวไปอยู่บ้านญาติที่ต่างจังหวัด คุณแอบไปซุกซนที่ไหนหรือเปล่าคะแทน"

อดที่จะหยั่งเชิงออกมาไม่ได้ หากแต่ว่าก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบสักเท่าไรนัก ร่างสูงถูกคนตัวเล็กออกแรงดันจนไปชิดผนังห้อง ก่อนที่หล่อนจะนั่งคุกเข่าที่กลางกายพร้อมสายตายั่วเย้าสบแววตาคมกล้าที่หรี่มอง สองมือซุกซนกระตุกปมผ้าขนหนูพันกายแล้วกระชากมันออกไปจากสะโพกสอบ หญิงสาวลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าเขาเองก็ต้องการไม่ต่างกัน มันฟ้องออกมาจากความเป็นชายที่ผงาดลำพอง กายแกร่งสะดุ้งเบาๆ เมื่อความร้อนจากอุ้งมือนุ่มที่กอบกุมแผ่ซ่านผ่านท่อนเนื้อ สะโพกแกร่งแอ่นหยัดพร้อมสอดรั้งท้ายทอยเล็กออกแรงกดเข้าหา...ปานจันทร์นั้นยังคงช่ำชองเชี่ยวชาญในชั้นเชิงลีลา ชายหนุ่มนึกชมภรรยาพร้อมเสียงที่เล็ดลอดผ่านริมฝีปากได้รูป อุ้งปากของหล่อนทำเอาเขาเผ็ดร้อนราวเคี้ยวพริกไปสักหยิบมือ

ชายหนุ่มช้อนร่างเปลือยเปล่าขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียงกว้างตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ โถมทับเข้าหาคลุกเคล้าบดเบียด เขาตอบแทนหล่อนบ้างด้วยการเคลื่อนกายลงต่ำ เสียงหวานครางแผ่วเล็ดลอดเรียวปากอิ่ม ฝ่ามือเล็กกดรั้งศีรษะเขาเอาไว้พร้อมสะโพกผายที่ส่ายร่อน หล่อนแทบขาดใจยามที่ปลายลิ้นร้อนลากไล้ดุนดันซอกซอน...เส้นทางรักที่พร้อมพรักล่อหลอกให้เขาเคลื่อนกายเข้าหา รสสัมผัสที่คุ้นเคยนั้นกลับมายามฝากฝังร่างเข้ากับกายสาวที่นุ่มหยุ่นอุ่นซ่าน...เสียงครางกระเส่าสอดประสานเมื่อต่างฝ่ายต่างผลัดกันเป็นผู้รับและผู้ให้อย่างเอื้ออาทร

แววตาคมกล้าจับจ้องมองดวงหน้าหวานที่แหงนเงยเพราะรสรักเผ็ดร้อน หล่อนหลับตาพริ้มพร้อมห่อปากเข้าหากันด้วยความซ่านกระสันจากแรงโยกขยับเสียดสี...พวงแก้มสาวที่แดงซ่านอีกทั้งเสียงครางกระเส่ายั่วยุ ชายหนุ่มสลัดความคิดรบกวนเมื่อจู่ๆ ส่วนลึกก็เกิดคำถาม...ตลอดเวลาที่หล่อนหายไปนั้นเรือนร่างที่ทอดกายให้เขาเชยชมอยู่ตอนนี้ แท้จริงแล้วอาจมีใครอื่นมาซ้ำรอยตน

ชายหนุ่มบดกรามจนเป็นสันนูนเมื่อจู่ๆความโกรธและเกลียดก็ครอบงำใจเพราะความคิดรบกวนนั่นแท้ๆ เขาระบายความคับข้องใจลงบนกายสาวด้วยการกระแทกกระทั้นหน่วงหนัก อยากให้ร่างนั้นแหลกเละคามือ

"อื๊อ...แทน...อ๊า…"

ปานจันทร์กำผ้าปูที่นอนจนเกร็งสั่นเมื่อแรงรักนั้นแสนหน่วงหนักสะใจตน เขาทำได้ถึงใจจนหล่อนร้องครางออกมาลั่นห้องอย่างไม่กลัวใครจะผ่านมาได้ยิน

กายสาวที่เกร็งสั่นสะท้านไหวพร้อมเส้นทางรักที่ตอดรัดและชุ่มฉ่ำ บอกเขาให้รู้ว่าหล่อนกำลังล่องลอยขึ้นไปคว้าสายรุ้งบนปลายทาง และในชั่ววินาทีที่เขากำลังปลดปล่อยสายธารรักเขาสู่กายสาว จู่ๆ ใจของเขาก็เฝ้าคะนึงถึงใครบางคนอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าของอีกคนที่ซ้อนทับขึ้นมาราวภาพหลอน ทำให้เขาเกือบลืมตัวพร่ำเพ้อละเมอเรียกหาเธอ

'ใบตอง...’

เขาได้แค่คิดยามร่างหนักซุกซบลงบนกายสาวอย่างอ่อนแรง เสียงลมหายใจถี่กระชั้นอยู่ข้างซอกคอหอมกรุ่น ปานจันทร์สอดแขนรั้งเกี่ยวกายแกร่ง ไล้ไปตามแผ่นหลังกว้างเมื่อความสุขยังลอยวนอบอวลกรุ่นอยู่รอบกาย

"ใบบัวรักคุณนะคะแทน..."

"ผม...ผมก็...รักคุณ"

เขากระซิบกลับคล้ายชั่งใจด้วยความคิดรบกวนยังคงฝังอยู่ในใจ...เมื่อลมหายใจกลับคืนสู่สภาพเดิม ชายหนุ่มผละถอยห่างหลังจากอารมณ์พิสวาสมลายหาย เดินไปเข้าห้องน้ำท่ามกลางสายตาที่เคลือบแคลง

'ทำไมเขา...ไม่หอมแก้มเราเหมือนทุกครั้ง’

ปานจันทร์อดคิดไม่ได้เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาทำทุกครั้งหลังเสร็จสม หล่อนมองตามเมื่อเขากลับออกมาแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าที่พร้อมสำหรับนอน...หญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงมองเขาเดินผ่านหน้าไป

"คุณนอนไปก่อนนะ ผมนอนไม่หลับ"

"คุณจะไปไหนคะแทน"

"ผมจะออกไปนั่งรับลมที่หลังห้องสักพัก เดี๋ยวเข้ามา"

เขาหันมาส่งยิ้มอ่อนก่อนเลื่อนบานประตูออก...ปานจันทร์มองตามแผ่นหลังกว้างของสามีตนแล้วคิดไปไกล บางอย่างเปลี่ยนไปคล้ายมีม่านบางๆ มาขวางกั้นสัมพันธ์ไม่ให้แนบแน่นสนิทใจดังเดิม

ตะวันวาดดันประตูให้ปิดอย่างเบามือ กั้นโลกภายในเอาไว้ให้เหลือเพียงโลกส่วนตัวของตน สายลมเอื่อยพัดโชยมากระทบกาย...เขารู้สึกหนาวหัวใจทั้งๆ ที่ได้ภรรยาคืนมาร่วมเรียงเคียงกาย

"พี่แทน!"

'ใบตอง...’

ชายหนุ่มหันไปมองที่ระเบียงถัดไปจากห้องของตนอย่างไม่ตั้งใจ เขาเห็นหล่อนกระชับผ่าคลุมไหล่ที่ให้ความอบอุ่นกับร่างกาย ยืนนิ่งมองมาคล้ายกำลังตกใจไม่คิดว่าจะมาปะหน้ากันในเวลาเช่นนี้

ตะวันวาดยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เขาอยากทำเป็นไม่ใส่ใจหล่อนเหมือนเมื่อก่อนแต่ส่วนลึกกลับคิดแย้งต่อต้าน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามหลบหน้าด้วยการผลุนผลันหันหลังกลับเข้าไปในห้อง...จังหวะนั้นเขาทำเหมือนจะร้องเรียก หากแต่ว่าก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยเสียงกระซิบอีกด้านว่าไม่ควรทำ....