Chapter 4 เมียที่ไม่มีตัวตน (2)
1308 คำ
Chapter 4
เมียที่ไม่มีตัวตน (2)
ชายหนุ่มเดินลงไปข้างล่าง ตรงไปที่จุดเกิดเหตุเมื่อคืน ขวดวิสกี้ที่พร่องไปจนเกือบหมดกับแก้วเหล้าที่ใช้แล้วยังคงวางนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมสายตาคู่คมก็สำรวจตรวจตราอะไรบางอย่าง...เขาเห็นเศษกระดาษใช้แล้วกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันใช้ทำอะไร แต่ที่แน่ๆ คือเขาไม่ควรทิ้งมันไว้ให้แม่บ้านมาเจอ
"คุณแทน ไม่ต้องเก็บหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง"
เสียงที่แทรกขึ้นทำให้ตะวันวาดชะงัก เห็นแม่บ้านเดินตามลงมาจึงรีบโกหกเท่าที่จะนึกออก
"เอ่อ...พอดีผมมาหาของน่ะครับ น่าจะทำตกไว้ตรงนี้"
"อ๋อ แล้วไป ป้าก็นึกว่าคุณจะทำความสะอาดเอง"
ตะวันวาดยิ้มเฝื่อน ก่อนที่แม่บ้านจะจับพิรุธในแววตาและท่าทีแปลกๆของตนได้ ชายหนุ่มคิดว่าคงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงเบน
"ใบตองไปทำงานแล้วเหรอครับ"
"เอ...ยังไม่เห็นนะคะ ไม่ได้แวะมาดูน้องด้วย ดูเงียบๆ ยังไงไม่รู้ ปกติจะต้องมาดูทุกวันไม่ใช่เหรอคะ"
ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ในความทรงจำกึ่งตื่นกึ่งฝันก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ อยู่ในหัวใจ...มันมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม ไม่รู้มีอะไรดลใจให้เขาก้าวขาเดินออกมาจากตรงนั้น เขาจะไปดูให้หายข้องใจว่าสรุปหล่อนไปทำงานหรือขังตัวเองเอาไว้ไม่ออกมาสู้หน้ากับใคร
ยังไม่ทันจะขึ้นไปเรียก เสียงรถที่แล่นมาจอดถึงหน้าบ้าน มัน
ดังอยู่สักพักเสียงเครื่องยนต์จึงเงียบลง ตะวันวาดยืนรออยู่กลางบ้าน ขณะพิกุลเดินออกไปดูว่ามีใครมาเยือน
"คุณแทนคะ...เอ่อ..."
แกกลับเข้ามาด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน ใบหน้าตื่นตกใจทำให้คนมองชักสงสัย ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไร คนที่เดินตามหลังพิกุลเข้ามาก็ทำให้ตะวันวาดยืนนิ่งราวถูกสาป...สายตาคู่คมเพ่งมองร่างนั้นเพื่อให้แน่ใจว่านั่นไม่ใช่ภาพหลอน เหมือนเช่น...ที่เขาเห็นเมื่อคืน
"แทน..."
เขาควรจะดีใจที่หล่อนกลับมา...ทว่าความรู้สึกบางอย่างทำให้ร่างสูงยืนนิ่ง แทนที่จะวิ่งเข้าไปรั้งหล่อนเข้ามากอดให้หายคิดถึง ทำไมเขาไม่ทำแบบนั้นชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจตัวเอง
"แทน...ใบบัวขอโทษ..."
ปานจันทร์ทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ หล่อนโผเข้ามากอดกายแกร่งเอาไว้...ผู้ชายที่เป็นของตนอย่างถูกต้องตามกฎหมาย มีทะเบียนสมรสเป็นหลักประกันว่าหล่อนคือเมียทั้งพฤตินัยและนิตินัย
ตะวันวาดยืนนิ่งราวถูกสาปเพราะทุกอย่างราวภาพฝัน แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็คือแม่ของลูกที่เขารอให้หล่อนกลับมาอยู่ทุกคืนวัน ท่อนแขนแกร่งทำท่าจะสอดรั้งร่างอิ่มเข้ามากอดเพื่อปลอบขวัญ...หากแต่ว่าสายตาที่เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนนิ่งจับจ้องมองตน แววตาของหล่อนนั้นแดงช้ำราวผ่านการ้องไห้มาอย่างหนัก เขาก็ชะงักสองแขนที่กำลังจะโอบกอดภรรยาอย่างไม่รู้ตัว
'ใบตอง...’
'แล้วเราจะไปอยู่ตรงไหนในหัวใจเขา’
ความจริงย้ำเตือนใจให้ต้องเจ็บปวดรวดร้าว วาดจันทร์ขบกรามแน่นเพื่อข่มใจไม่ให้สั่นสะท้านมากไปกว่านี้ ความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามาจนอัดแน่นอยู่ในอก...รัก…หวงแหนหรือหึงหวงแต่แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของไม่ได้นั้นแสนทรมาน ขอบตาที่ร้อนผ่าวมาพร้อมความเจ็บจุกอยู่ในอก ทำให้หล่อนรู้ซึ้งเดี๋ยวนี้เองว่าการร่ำไห้แบบไม่มีน้ำตาไหลออกมานั้นเป็นเช่นไร
เขาเหยียบย่ำซ้ำเติมใจด้วยการเบือนหน้าหนี มาพร้อมอ้อมแขนที่โอบกอดภรรยาเอาไว้ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน แน่นอนถ้าให้เลือกเขาจึงเลือกที่จะถนอมน้ำใจผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกอย่างไม่ลังเล
'คิดเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น...เราไม่เคยมีสัมพันธ์อะไรต่อกัน...ลืมมันเถอะนะพี่แทน...’
วาดจันทร์ผินหลังหนีภาพบาดตาตรงหน้าก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลริน ไม่อยากแสดงถึงความผิดปกติให้พี่สาวตนต้องระแคะระคาย ครอบครัวต้องเป็นครอบครัวต่อไป ส่วนความลับและความเจ็บปวดนั้นหล่อนจะเป็นคนแบกรับไว้เอง
'ใบตอง...’
แวบหนึ่งเขาอยากตามไปแต่ก็ได้แค่คิด...ตะวันวาดมองตามแผ่นหลังของคนที่ผลุนผลันหนีไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ อยู่ในหัวใจ ลึกลงไปใต้ก้นบึ้งของหัวใจนั้นกำลังรู้สึกผิด...แต่...แม้เขาจะรู้สึกผิดมากแค่ไหน ปานจันทร์จะรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่เลยเถิดนี้ไม่ได้ ความลับจะต้องเป็นความลับต่อไปเพื่อรักษาไว้เพียงเพื่อคำว่าครอบครัว
++++++
"ถือว่าช่วยพี่นะใบตอง แทนเขาจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ "
วาดจันทร์นิ่งเงียบขณะที่พี่สาวกำลังขอร้องในสิ่งที่แสนลำบากใจ...อีกฝ่ายต้องการให้หล่อนช่วยเรื่องเงิน ต้องการขอยืมไปใช้หนี้ที่อีกฝ่ายแอบอ้างกู้นอกระบบมาเป็นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว
"นะๆ ใบตอง เดี๋ยวถ้าพี่ขอเงินกับแทนได้แล้วพี่จะใช้คืน"
"แต่พี่ก็รู้ว่าตอนนี้พี่แทนกำลังลำบาก เขาก็ต้องเซฟค่าใช้จ่ายเหมือนกัน แล้วเขาจะให้พี่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเหมือนเมื่อก่อนเหรอ"
"ก็เพราะพี่ไม่ได้จากเขามาสองเดือนแล้ว พี่เลยต้องไปกู้ยืมมานี่ไง เธอก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอเพราะเงินผ่านมือเธอทุกเดือน"
"ก็เลยกลับมา"
ปานจันทร์สะอึกอยู่ในอก เหมือนถูกอีกฝ่ายตบหน้าด้วยถ้อยคำสั้นๆ แต่ได้ใจความ
"พี่ไม่อยู่พักเดียว ปากคอเราะร้ายขึ้นเยอะนะ"
ถ้อยคำนั่นฟังดูเหน็บแนม หากแต่ว่าวาดจันทร์ไม่อยากเก็บมาใส่ใจ
"พี่แทนให้พี่ใช้ทุกเดือน ทำไมถึงไม่เหลือเก็บเลยล่ะ ได้แต่ละเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ มากกว่าที่ใบตองทำงานแลกมาทั้งเดือนอีก"
"เธอมันงกแล้วก็เห็นแก่ตัวใบตอง แม้กระทั่งพี่สาวตัวเองเดือดร้อนก็ยังไม่ช่วย"
เมื่อปานจันทร์มาไม้นี้ วาดจันทร์ถึงกับลอบถอนใจ
"แต่เงินเก็บใบตองก็มีไม่มาก หากให้พี่ยืมแล้วก็แทบไม่เหลือติดตัว...ถ้าแม่เดือดร้อนแล้วจะไปคว้าที่ไหน เงินส่วนนี้ใบตองเก็บไว้ให้แม่นั่นแหละ"
"แม่เขาไม่เดือดร้อนหรอก ผัวเด็กหาเลี้ยงสบายจะตาย"
"เหอะ เกาะกินสิไม่ว่า"
วาดจันทร์ลอบเบะปาก พี่สาวหล่อนรู้จักผู้ชายคนนี้น้อยเกินไป ทั้งขี้เกียจทั้งบ้ากามหล่อนเจอมากับตัว ตอนหนีมาอยู่ที่นี่พี่สาวหล่อนยังทำเหมือนไม่เชื่อ หาว่าหล่อนคิดมากไปเอง
"นะใบตอง พี่รับปากว่าจะหามาใช้คืนทุกบาททุกสตางค์"
วาดจันทร์ชักสีหน้าให้รู้ว่าลำบากใจ เงินเป็นแสนที่จะต้องถอนมาให้พี่สาวนั้นคือเงินเก็บที่มีอยู่ก้อนเดียว หากไม่ได้คืนนั่นหมายความว่าหล่อนจะกลายเป็นคนไม่มีเงินติดตัวเลยทันที...แต่จะให้ตัดพี่ตัดน้องไม่ช่วยเหลือกันยามเดือดร้อน หล่อนก็ทำไม่ได้ ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะตอนตนเดือดร้อนขอมาพึ่งพาอาศัยอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาช่วยไว้เช่นกัน
"ก็ได้ค่ะ ใบตองจะไปถอนมาให้พรุ่งนี้นะคะ"
- ผู้เขียน
