Chapter 6 โซ่สวาท (1)
1579 คำ
Chapter 6
โซ่สวาท (1)
ภาพผู้คนเดินผ่านหน้าที่ต่างฝ่ายต่างมีจุดมุ่งหมายในหลากหลายอารมณ์ ภาพเด็กตัวเล็กๆ วัยกำลังซนในอ้อมกอดผู้ปกครองที่ต่างคนต่างไม่รู้จักกัน ภาพรถราแล่นกันขวักไขว่แก่งแย่งแข่งขันในเมืองเร่งรีบ วาดจันทร์ยืนนิ่งมองภาพเหล่านั้นด้วยสติที่เลื่อนลอยสับสน มันเลือนรางและสั่นพร่าเมื่อหน่วยน้ำตาเอ่อท้นออกมาคลอขังที่รอบขอบตา หล่อนพยายามฝืนกลืนก้อนน้ำตาลงไปจนขอบตาร้อนผ่าว ใบหน้าแดงเห่อนั้นไม่อาจปิดซ่อนความรู้สึกข้างในเอาไว้ได้เลย
สองขาที่อ่อนแรงพยุงร่างเดินออกมาจากหน้าคลีนิกฝากครรภ์ นึกถึงวินาทีช็อกความรู้สึกก่อนหน้านั้นทีไรแล้วใจต้องสะท้านไหว แค่หนึ่งเดือนที่ประจำเดือนขาดหาย ความจริงที่หลีกไม่พ้นและต้องน้อมรับนั่นคือหล่อนกำลังมีเจ้าตัวน้อยในครรภ์ และมีกับใครนั้นคือรอยตราบาปตอกย้ำใจให้เจ็บปวดยิ่งกว่าสิ่งใด
หญิงสาวเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านแบบงงๆ กายเบาโหวงเสมือนอยู่ในความฝันหาใช่โลกจริง ยังคงหลอกตัวเองด้วยการจิกท่อนแขนเบาๆ เพื่อตอกย้ำความเชื่อในใจว่าขอให้มันเป็นแค่ความฝัน หากแต่ว่าเสียงของคนขับแท็กซี่ที่แว่วเข้ามานั้นได้ฉุดรั้งสติให้กลับคืน
หลังจากบอกจุดหมายต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไม่สนใจกันและกันอีก คนขับเหยียบคันเร่งเบียดแทรกรถราที่ขวักไขว่ไปบนท้องถนนแสนพลุกพล่าน ในช่วงเวลานี้หล่อนไม่รู้สึกหงุดหงิดและรำคาญอยากให้รถติดไปนานๆ เพื่อที่จะได้ถึงบ้านช้าลง
เป็นเวลาย่างสี่โมงเย็นที่วาดจันทร์ยังคงนอนจมอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อนทำอะไร ความทุกข์ที่ถาโถมทำให้หนทางข้างหน้านั้นแสนมืดมนไร้ซึ่งทางออก ซ้ำทางที่มีแต่ขวากหนามยังต้องก้าวเดินไปเพียงลำพัง จะมองหาที่พึ่งพิงนั้นแทบไม่มีใครเลย
ที่อยู่ใหม่ก็ต้องรอย้ายเข้าสิ้นเดือน จะไปตอนนี้ก็หาที่อยู่ชั่วคราวลำบากแล้วก็ย้ายหลายรอบ หล่อนคิดว่ามันทำให้ยุ่งยากและเปลืองเวลา ที่ทำได้ตอนนี้คือทนเจอหน้าตะวันวาดแล้วปั้นหน้าหลอกทุกคน หล่อนจะต้องอดทนไม่ให้ใครรู้ถึงความลับแม้กระทั่งเรื่องที่ตนตั้งครรภ์
เสียงเรียกอยู่หน้าห้องทำให้หล่อนรีบปาดน้ำตา เพราะเป็นพี่สาวตนไม่ใช่ใครอื่น หญิงสาวพยายามฝืนสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติขณะเดินไปเปิดประตู
ปานจันทร์จับจ้องมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าหลังจากบานประตูค่อยๆ เปิดกว้าง ท่าทางอีกฝ่ายดูเหมือนไม่สบาย หล่อนเดาเอาจากใบหน้าที่เห่อแดง
"ไม่สบายหรือไง ถึงลางานกลับมาครึ่งวัน"
"พี่รู้ได้ไงเหรอ ใครบอก"
"ป้ากุล"
หรือว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วงเลยมาถามไถ่ คิดพลางฝืนยิ้มยากเย็น เห็นหน้าพี่สาวตนทีไรความรู้สึกผิดยิ่งถาโถมก่อกวน
"พอดีวันนี้รู้สึกเวียนหัว ใบตองเลยขอลาเพราะฝืนไม่ไหว"
"แล้ว...ค่อยยังชั่วรึยัง"
"อืม...ดีขึ้นแล้ว"
ปานจันทร์มองไปยังห้องของตน ก่อนจะเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง "ฝากดูย่าหยากับยาหยีแป๊บนึงนะ พี่จะไปธุระข้างนอก"
'อีกล่ะ’ วาดจันทร์ลอบถอนใจ ผลสุดท้ายก็เข้าอีหรอบเดิม ทิ้งลูกไว้กับคนอื่นเพราะถือว่าถึงอย่างไรก็ยังมีตนคอยช่วยดูแล นั่นคือสิ่งที่คิดแต่ไม่ได้พูดมันออกมา
"เดี๋ยวแทนก็กลับมา เธอก็ส่งต่อให้เขา ดูให้หน่อยนะใบตอง"
"พี่จะไปไหนอีก"
"ไปธุระ แต่ไม่นานหรอก"
"พี่แทนมาเหนื่อยๆ ก็จะให้เขามาเลี้ยงลูกต่ออีกเหรอ ทำไมพี่ไม่อยู่ทำกับข้าวกับปลา หรือทำอะไรก็ได้เอาใจเขาบ้าง"
ปานจันทร์ถอนหายใจ หล่อนมองว่านั่นไม่ใช่สิ่งจำเป็นในชีวิตคู่ ผู้ชายก็มีอยู่เรื่องเดียว แค่เอาใจเขาบนเตียงขี้คร้านจะไปไหนไม่รอด หญิงสาวคิดในมุมที่ว่าตนรู้จักสามีตัวเองดีพอ
"มันหมดสมัยแล้วใบตองที่จะมานั่งเอาใจแบบนั้น ถึงพี่ไม่ทำแบบที่เธอบอก ก็ไม่เห็นแทนเขาจะว่าอะไร ทุกวันนี้เธอก็เห็นว่าเขาง้อพี่จะตาย แล้วเขาจะไปไหนได้เพราะถึงยังไงพี่ก็ยังมีลูกเป็นเครื่องต่อรอง"
"แล้วไม่กลัวเหรอ ถ้าเขาไปเจอคนใหม่ที่เอาใจกว่า อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถ้าเกิดเขาแบ่งหัวใจไปให้ผู้หญิงคนนั้น พี่จะทำยังไง"
"พี่มั่นใจว่าไม่มี ถ้าเขาจะทำก็คงทำไปนานแล้ว ลูกน้องที่ออฟฟิศมีตั้งกี่คน แต่ก็ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้สักที"
"อย่าชะล่าใจ ที่ไม่มีเพราะวันนี้เขาอาจยังไม่เจอคนใหม่ บางทีพี่ควรจะปรับปรุงตัวเองเสียใหม่ เพราะถ้าวันนึงเขาเบื่อขึ้นมาแล้วไม่ง้อจะมานั่งเสียใจไม่ได้นะ"
ปานจันทร์ชักสีหน้ารำคาญ น้องสาวหล่อนชอบพูดแบบนี้มาหลายครั้ง นั่นคือสิ่งที่น่าเบื่อเพราะหล่อนไม่ชอบให้ใครมาบงการว่าต้องทำตัวเช่นไร
"ฉันล่ะเบื่อเธอจริงๆ นี่มาขอร้องให้ช่วยดูหลานนะ ไม่ใช่มาฟังใครเทศนา"
"ใบตองแค่หวังดี ไม่อยากให้พี่กับพี่แทนทะเลาะกันอีก"
"ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้ แล้วก็ไปดูหลานด้วยละกัน"
ปานจันทร์ตัดบท หล่อนสะบัดก้นหนีไปเพราะคิดว่าเดี๋ยวน้องสาวตนก็ไปช่วยเลี้ยงเจ้าสองแฝดเอง รู้ในนิสัยของอีกฝ่ายดีว่ารักหลานมากแค่ไหน ไม่มีทางที่จะขัดคำขอร้องของตนแน่นอน
"คุณพ่อกลับมาแล้ว"
วาดจันทร์ก้มหน้าลงไปยิ้มกับสองแฝดที่อยู่ในรถเข็น เมื่อเห็นรถของตะวันวาดขับเข้ามา วันนี้หล่อนเห็นว่าอากาศยามเย็นนั้นกำลังดีแดดไม่ร้อน จึงพาหลานออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านและถือโอกาสป้อนข้าวไปพร้อมๆ กัน
แวบหนึ่งที่แววตาดำขลับจับจ้องมองแล้วยิ้มร่าให้หล่อนอย่างไร้เดียงสา สองมือไม้ที่ไขว่คว้าคล้ายอ้อนจะให้อุ้ม ก็เหมือนมีก้อนบางอย่างมาจุกที่ลำคออีกครั้ง มือข้างหนึ่งเผลอทาบลงบนหน้าท้องของตนอย่างลืมตัว พร้อมๆ กันนั้นก็รู้สึกสงสารหลานขึ้นมาจับใจ
'ย่าหยา ยาหยี น้ากำลังทำร้ายหนูสองคน...แต่...ไม่ต้องกลัวนะ น้าจะไม่พรากคุณพ่อของหนูมาจากอกแน่นอน’
วาดจันทร์ก้มลงจูบที่แก้มนุ่มๆ พร้อมๆ กับเสียงที่ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
"ใบบัวไปไหน"
เสียงนั้นทำให้ต้องแอบเช็ดน้ำตาที่คลอขัง ตอบคำถามเขาโดยไม่หันไปมอง "ไปธุระค่ะ ให้ใบตองมาช่วยดูน้อง"
เสียงถอนหายใจดังขึ้น หล่อนไม่รู้เขาคิดอะไรเพราะเขาไม่เคยว่าร้ายภรรยาตนกับใครลับหลัง แม้หลายครั้งจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็ไม่เคยตำหนิหรือปริปากบ่นในสิ่งที่พี่สาวตนทำลงไปให้ใครได้ยิน
ตะวันวาดเลิกใส่ใจ เขาย่อกายนั่งลงข้างๆ วาดจันทร์ แววตาใสซื่อและรอยยิ้มพร้อมสองแขนที่ชูร่าเพื่อให้อุ้มทำให้เขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ลืมเรื่องหงุดหงิดกวนใจไว้ชั่วคราวเพราะเขามียาใจที่ดี คือกำลังใจที่ทำให้ต้องสู้ต่อไป
"ไงครับ ดื้อหรือเปล่าวันนี้"
ชายหนุ่มเลือกอุ้มขึ้นมาหนึ่งคน ฝากฝังรอยจูบหนักๆ ลงบนสองแก้มหอมๆ นุ่มๆ สูดความสดชื่นเข้าปอดฟอดใหญ่ คุยเล่นหยอกล้อสักพักจึงส่งให้วาดจันทร์ เพราะเขาต้องหอมอีกคนเพราะกลัวลูกจะน้อยใจที่คุณพ่อปฏิบัติไม่เท่าเทียม
คล้ายหนูน้อยจะรู้ว่าคุณพ่อยังไม่อุ้มตน เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นพร้อมสองแขนที่ชูร่าออดอ้อนเพื่อให้อุ้มตนเองบ้าง วาดจันทร์มองภาพนั้นแล้วพานให้เจ็บแปลบ...ทั้งสงสารชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในครรภ์ แต่ในขณะเดียวกันสองแฝดก็ต้องมีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา
ตะวันวาดก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ วันนี้เขากลับเร็วและเวลาในตอนนี้ยังไม่มืด อยู่ดีๆ ก็นึกอยากทำอะไรที่ไม่เคยทำ
"ไปเดินเล่นกันไหม"
วาดจันทร์แทบไม่เชื่อหู คิดว่าเขาพูดเล่นจึงยืนนิ่งไม่หือไม่อือ
"ยังพอมีเวลา ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกัน"
เขาหมายถึงสวนสาธารณะของหมู่บ้าน เดินไปเรื่อยๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึง
"แต่ยังป้อนข้าวน้องไม่หมดเลยค่ะ"
"เธอก็ถือไปด้วยสิ เอาไปป้อนที่นั่นก็ได้"
วาดจันทร์มองตามแผ่นหลังกว้างในเชิ๊ตสีดำที่เดินนำหน้าไปอย่างมัดมือชก หล่อนจำต้องตามไปเพราะว่าอุ้มอีกคนเอาไว้ในอ้อมกอด รีบเดินเร็วๆ ไปให้ทันเขาแต่ก็ไม่กล้าแซง ไม่กล้าแม้แต่จะไปเดินขนาบข้าง รู้สึกเหมือนตนเป็นแม่ของเด็กที่พาลูกมาเดินเล่นกับสามี...
+++++++++++++++++
- ผู้เขียน
