Chapter 12
แค่ห่วงอยู่ห่างๆ (3)
“ทำไมพ่อยังไม่มา"
วาดจันทร์มองนาฬิกาข้อมือ เวลานั้นเดินไปเรื่อยๆ ดังเช่นทุกวันที่ล่วงผ่าน แต่วันนี้หล่อนกลับคิดว่ามันเดินเร็วเกินไป ใจนั้นร้อนรุ่มเพราะใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้วพ่อของเธอก็ยังไม่มา โทร.หาก็ติดต่อไม่ได้ คล้ายกับทางปลายสายไม่ได้เปิดเครื่อง แต่หล่อนก็พยายามคิดในแง่ดีว่าท่านคงยังไม่เสร็จจากงาน นั่งรออีกสักพักก็คงจะมา
'พ่อไม่เคยผิดนัดเรา ท่านต้องไม่ทำแบบนั้น’
คิดไปแล้วยิ่งใจคอไม่ดี หล่อนกลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชีวิตตอนนี้จะเบี้ยวนัด ยิ่งมองเวลาน้ำตายิ่งพานจะไหล อาหารที่สั่งไว้เริ่มเย็นชืด หล่อนยังคงไม่แตะต้องมันเลยสักคำ จะรอจนกว่าคนที่นัดไว้จะมา
"คุณพ่อ..."
หญิงสาวรีบกดรับ เมื่อในที่สุดคนที่กำลังรอก็ติดต่อกลับมา
"พ่อถึงไหนแล้วคะ"
คำแรกที่กรอกเสียงกลับไป ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อน้ำเสียงฟังดูร้อนรนก็แทรกเข้ามา
"ใบตอง พ่อขอโทษด้วย
