บทที่ 11 หุบปาก
925 คำ
ผ่านไปไม่ถึงนาที เสียงปืนที่สาดใส่กันเงียบลง ใบข้าวลืมตาขึ้นพร้อมมองกระจกหลัง ก็เห็นว่าร่างสูงกำลังต่อสู้กับคนกลุ่มหนึ่ง ที่เดินลงมาจากรถอีกคัน
เธอนั่งมองภาพเหล่านั้นผ่านกระจกด้วยใจที่เต้นระทึก ทั้งเป็นห่วงทั้งกลัวผสมปนเปไปหมด มือน้อยๆรีบกดโทรศัพท์แจ้งตำรวจทันที
"คุณตำรวจ! มีเหตุยิงกันที่ถนนXX ทางหลวงหมายเลขXXค่ะ รีบมาด่วนเลยนะคะ!!"
ก่อนใบข้าวจะตัดสินใจลงจากรถไปช่วยอีกคน เมื่อเห็นว่าร่างสูงเพลี่ยงพล้ำ เธอไม่ลืมจะหยิบปืนอีกกระบอก ในเก๊ะหน้ารถออกมาไว้ป้องกันตัวและช่วยเขา เธอทำการปลดเซฟตี้แบบที่คุณเจคอบทำให้เห็นตอนแรก
ปัง!
ใบข้าวยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อข่มขู่อีกฝ่าย คาดคะเนคร่าวๆแล้วไม่มีใครมีปืนเลย นอกจากไม้เบสบอลกับสนัับในมือ ซึ่งนั้นทำให้เธอได้เปรียบ
การยิงปืนขึ้นฟ้า ทำให้กลุ่มคนนั้นรวมไปถึงคุณเจคอบหันมามองทางเธอเป็นตาเดียว
"ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว อีกไม่นานตำรวจก็จะมา"
ใบข้าวยกตำรวจขึ้นมาขู่เสียงสั่น เหมือนจะได้ผลเมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก พร้อมถอยห่างจากร่างสูง เมื่อปืนในมือเธอเล็งไปที่พวกเขา
ร่างสูงที่เห็นแบบนั้น เดินตรงมาแย่งปืนจากเธอ ก่อนจะลั่นไกใส่พวกนั้นร่วงไปทีล่ะคนจนหมด
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
"คุณเจคอบ! คุณยิงพวกเขาทำไมคะ?!"
ใบข้าวถามเสียงหลง เมื่อเห็นร่างสูงยิงคนต่อหน้าต่อตา เขาในตอนนี้ทำเธอกลัวขึ้นมาจับใจ
"ข้างนอกมันอันตราย! ลงรถมาทำไม!!"
ร่างสูงไม่ได้สนใจคำพูดเธอเลย กลับต่อว่าที่เธอออกมาช่วยเขา พอได้ยินแบบนี้มันน่าช่วยมั้ย
"ฉันก็มาช่วยคุณไง!"
"ไม่จำเป็น! ฝีมือแค่นั้น ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
"แล้วคุณไปยิงพวกเขาทำไมคะ! ทำไมไม่รอให้ตำรวจมาจัดการ แบบนี้มันเท่ากับคุณพยายามฆ่าคนเลยนะคะ"
ใบข้าวเอ่ยอย่างเป็นห่วง เพราะสิ่งที่เขาทำมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูก เผลอๆอาจจะติดคุกด้วยก็ได้
"เป็นห่วงฉัน?"
ร่างสูงเลิกคิ้วถาม ทำเธอชะงัก
"กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ พวกมันไม่ตายหรอก"
ใบข้าวที่ได้ยินแบบนั้นก็สบายใจไปหนึ่งเปราะ แต่ยังไงเขาก็คงโดนเรื่องพกพาอาวุธปืน ไหนจะเรื่องทำร้ายร่างกายอีก
"ขึ้นรถ"
น้ำเสียงเข้มเอ่ยเชิงคำสั่งกลายๆ ในขณะที่ตัวเองเปิดประตูฝั่งคนขับ เตรียมจะออกจากที่เกืดเหตุ ทำใบข้าวสับสน
"เราไม่รอตำรวจก่อนหรอคะ คนพวกนั้น..จะปล่อยไว้แบบนั้นไม่ได้นะคะ?"
"ใบข้าว! ขึ้นรถ!!"
ร่างสูงเอ่ยเสียงดัง ท่าทางไม่สบอารมณ์นั้นทำให้เธอไม่กล้าต่อปากต่อคำ ระหว่างที่เดินขึ้นรถ จู่ๆก็มีรถตู้สีดำหลายคันเข้ามาจอดตรงกลุ่มคนเหล่านั้น ก่อนจัดการหามคนที่นอนบนพื้น ขึ้นรถตู้ไป การทำงานรวดเร็วราวกับมืออาชีพ
"คนพวกนั้น.."
"ถ้ายังอยากมีชีวิตไปใช้เงิน ก็หุบปากซะข้าว"
คำพูดของอีกฝ่ายทำใบข้าวกลืนทุกสิ่งลงคอ พร้อมนั่งนิ่งๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดหยาบคายใส่ หัวใจดวงน้อยกระตุกไหวอย่างห้ามไม่ได้ ถึงมันจะไม่ใช่คำพูดรุนแรง แต่มันก็สะเทือนใจเธอ
ระหว่างทางเราสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน จนมาถึงโรงแรม
"หมายความว่ายังไงคะ? ฉันจองไว้สองห้องนะ ทำไมถึงให้คีย์การ์ดมาแค่ใบเดียวคะ?"
ใบข้าวเอ่ยถามพนักงานเคาร์เตอร์โรงแรมอย่างงงๆ เธอมั่นใจว่าเธอจองไว้สองห้อง
"ตอนแรกคุณขวัญญดากรจองไว้สองห้องจริงๆค่ะ แต่โทรมายกเลิก ขอจองแค่ห้องสวีทห้องเดียวค่ะ"
ยกเลิก? ตอนไหน? ไม่ใช่เธอแน่ๆที่ยกเลิก และมีคนเดียวที่ถามเรื่องโรงแรมเป็นคนสุดท้ายก็คือคุณเจคอบ
"มัวแต่ทำอะไรอยู่ ฉันเหนื่อยแล้ว"
ใบข้าวเหลือบมองคุณเจคอบ ก่อนหันมาถามพนักงานหน้าเคาร์เตอร์
"มีห้องว่างอื่นมั้ยคะ?"
"ต้องประทานขอโทษด้วยนะคะ พอดีห้องของทางโรมแรมถูกจองเต็มแล้ว"
เต็มแล้ว!? โรงแรมใหญ่โตแบบนี้ห้องเต็ม!
ใบข้าวได้แต่นับหนึ่งถึงร้อยในใจ ก่อนหันกลับไปมองร่างสูงที่ยืนกอดอกมองเธอ
เธอกรอกตามองบนอย่างเอือมๆ เอาเถอะ ค่อยไปหาห้องพักรายวันข้างนอกโรงแรมก็ได้ ตอนนี้เธอต้องจัดการงานตรงหน้าให้เรียบร้อยก่อน
เธอให้พนักงานมายกกระเป๋าไปเก็บที่ห้อง ก่อนจะพาคุณเจคอบไปยังห้องพักที่จองไว้
"ตารางของวันพรุ่งนี้ รวมไปถึงสรุปรายงานตรวจโรมแรมของวันนี้ ดิฉันจะส่งให้ท่านทางเมล์นะคะ ส่วนเรื่องอาหารเย็นวันนี้ ดิฉันได้โทรสั่งไว้แล้ว อีกสักพักก็คงมาส่งที่ห้อง ท่านประธานเชิญพักตามสบายนะคะ ดิฉันขอตัว"
หลังจากจัดแจงทุกอย่างให้ร่างสูงเรียบร้อย เธอตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกระเป๋าเดินทาง
---ツ---
- ผู้เขียน
