อุ้มรักพราวตะวัน

เรื่อง อุ้มรักพราวตะวัน ตอนที่ 1 แอลกอฮอล์เล่นงาน @สถานบันเทิงย้ำรุ่ง ท่ามกลางแสงสีมีไฟสาดส่องละลานตา ผู้คนต่างพากันจับกลุ่มนั่งพูดคุยสังสรรค์เปิดเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์เพื่อเป็นตัวชูโรงให้ความบันเทิงในการมากันที่นี่ ไหนจะผู้คนที่แยกตัวออกมาโยกย้ายใต้แสงไฟและเสียงดนตรี แต่เหตุไฉนกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่สนคนรอบข้าง เธอมีนามว่า ‘ พราวตะวัน ’ “ ฉันไม่สวยตรงไหน นิสัยไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงทิ้งกันได้ ” แค่คำพรรณนาก็คงรู้ ว่าฉันคือผู้หญิงอกหัก ต้องมาพึ่งใบบุญของสถานบันเทิงแห่งนี้เพื่อเปิดแอลกอฮอล์ดื่มย้อมใจ “ คบกันมาตั้ง 5 ปี ทิ้งกูไปเลือกงานได้ไงวะ ” ฉันพูดกับแก้วเหล้า มันยอมเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่ยอมโต้ตอบฉันเลย “ บอกว่ารักกู รักกูคนเดียว ที่ไหนได้ทิ้งกูไปเฉย รักกูตรงไหนวะ ” ฉันรักเขามาก คิดว่าชีวิตนี้จะมีเขาอยู่ในชีวิตจนสิ้นอายุ ที่ไหนได้เขากลับทิ้งฉันไว้คนเดียว คิดแล้วเศร้าต้องรินเหล้าเพิ่ม ดื่มให้ลืมเติมให้หนัก “ คนสวยมาคนเดียวเหรอครับ ” ใครก็ไม่รู้เข้ามาหาฉันพร้อมยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน คงคิดจะขอไลน์ฉันนะสิ ฉันผลักผู้ชายคนนั้นออกไป ก่อนจะเดินไปวางเงินบนเคาน์เตอร์บาร์และเดินฝ่าผู้คนออกไป ไม่ต้องสนใครหน้าไหนทั้งนั้น “ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด ปากบอกว่ารักแต่ใจมันหยาบช้า ไอ้บ้าเอ้ย ” ตั้งแต่อกหักฉันก็มีแก้วเหล้าเป็นเพื่อนมาเกือบอาทิตย์แล้ว บอกเลยว่าคืนนี้ฉันเมามาก แต่สามารถขับรถและจำคอนโดมิเนียมของตัวเองได้ “ ห้อง 405 ” นี่แหละห้องของฉัน เข้ามาถึงก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงน้ำไม่ต้องอาบ เพราะจิตใจฉันสะอาดน้ำไม่ต้องอาบก็ได้ แต่มือฉันไปโดนแขนของใคร? “ ปัณณ์… ” นั่นเขาเหรอ แฟนฉันเขากลับมาหาฉันแล้ว นี่ปัณณ์เขามารอฉันอยู่ที่ห้องเหรอ เขามาง้อฉันใช่ไหม ฉันด่าเขามาตั้งเยอะ แต่ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสเขา “ ที่รัก ฉันรักคุณ ” ///////////// “ ปัณณ์… ” ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ปัณณ์แฟนของฉันกลับมาหาฉัน วันที่ฉันได้กอดเขาอีกครั้ง ความสัมพันธ์ของเราที่มีกันมามันตัดขาดกันไม่ได้ เรามีกันและกันมาโดยตลอดจะไม่มีกันแล้วได้ยังไง… เขาคงกลับไปคิดทบทวนแล้วว่าในชีวิตเขาต้องมีฉันเดินไปด้วย คนมันคู่กัน เป็นคู่สร้างคู่สมมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ในชาตินี้ไม่ว่ายังไงเราก็ได้รักกัน ปัณณ์เป็นหมอ ฉันเป็นสาวออฟฟิศ มันบุพเพสันนิวาสชัดๆ คิดแล้วฉันก็มีความสุข ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสได้กอดอ้อมกอดนี้อีกครั้ง ว่าแต่แผงอกของปัณณ์ ทำไมดูเป็นกล้ามขึ้นมานะ ถึงเขาจะเป็นหมอแต่เขาก็ไม่ได้หุ่นเป๊ะปังอะไรขนาดนั้น เจ้าเนื้อนิดๆพอน่าฟัด แต่นี่มันเป็นลอนเลยนะ หรือว่าเขาไปฟิตหุ่นมาเพื่อเซอร์ไพรส์ขอคืนดีฉัน บ้า…ถึงไม่มีซิกแพคฉันก็รัก จะอ้วนพุงพลุ่ยยังไงฉันก็รักก็หลงแค่เขาคนเดียวอยู่แล้ว “ รอยสัก! ” แต่เอ๊ะ!! รอยสักที่แขนของเขามันมาจากไหน ทำไมฉันไม่เคยเห็นเลย เวลาเกือบ 2 อาทิตย์ที่หายกันไป เขาจะไปสักลายใหญ่ขนาดนี้ได้เลยเหรอ จะว่า tattoo มันก็ไม่ใช่ เขาไม่ชอบการสักและการเจาะบนร่างกายอะไรทั้งนั้น แต่นี่มันรอยสักทั้งแขนเลยนะ ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน แต่ทำไมตอนนี้ถึงมี ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ กลืนน้ำลายเหงือกใหญ่ สูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติภาวนาค่อยๆดึงผ้าห่มที่คลุมร่างผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ เขาหลับหันหลังให้ฉันอยู่ ฉันรบกวนการนอนของเขาจนเขาขยับตัว แต่เมื่อฉันได้เห็นหน้าของเขาชัดๆอย่างเต็มตา ตุ๊บบบ… “ โอ๊ยยย ” เสียงของไอ้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้ มันกล้าแอบอ้างว่าเป็นแฟนฉัน เข้ามานอนในห้องฉัน เขาไม่ใช่ปัณณ์แฟนของฉัน ฉันตกใจมากขาฉันมันไวกว่าความเร็วแสง มันลั่นถีบอย่างจัง จนเขาตกเตียงกลิ้งหลายตลบไป ฉันจะทำยังไงดี ผู้ชายคนนี้กับฉัน เมื่อคืนเรา… อร๊ายยย ไอ้บ้า ฉันเผลอไป one night stand กับใครไปเนี่ย “ ทำบ้าอะไรของเธอ ” ผู้ชายคนนั้นเขาค่อยๆจับสะโพกตัวเองลุกขึ้นมา “ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ” “ หยุดบ้า แล้วแหกตาดูด้วย นี่มันห้องผม ” ฮะ!! ห้องเขาได้ยังไง นี่มันห้องของฉัน แต่เดี๋ยวนะของตกแต่งห้อง เตียงนอนผ้าปูสีนี้ ทำไมมันดูมันไม่ใช่ของฉันนะ “ ตั้งสติได้รึยัง นี่มันห้องของผม ” ชัดเลย ชัดเต็มตาฉันเลย ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของฉัน ฉันเข้าผิดห้อง ฉันเข้ามามี something ที่ห้องของเขาเองเหรอนี่ หน้าแตกเป็นเสี่ยงๆหมอไม่รับเย็บ ฉันอาย อีพราวตะวันเอ้ย แกทำอะไรลงไปเนี่ย… หอบผ้าห่มมาห่มร่างปกปิดร่างกาย เพื่อจะออกไปจากห้องนี้ แต่เดี๋ยวก่อน…ฉันจะออกไปอย่างนี้ไม่ได้ ตั้งสติ ฉันต้องมีสติ มันต้องรอบคอบและรัดกุมกว่านี่ “ นี่นาย เอาเป็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือ one night stand ของเราแล้วกัน ฉันไม่ถือสาไม่ถือโทษโกรธอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้มันจะไม่เคยเกิดขึ้น เจอก็ห้ามมาทัก เราจะไม่รู้จักกันเลย นายเข้าใจใช่ไหม ” “ ชื่ออะไร? ” เดี๋ยว เขาเข้าใจที่ฉันพยายามสื่อสารไหมเนี่ย “ ไม่บอก เราต้องไม่รู้จักกันไง ” “ ไม่บอกก็ไม่ต้องออกไป ” ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้ว เขาจะมาขวางประตูฉันทำไมเนี่ย แค่นี้ก็หน้าแตกไม่กล้ามองหน้าแล้ว ยังจะเอาอะไรจากอีพราวตะวันอีก “ พราว ฉันชื่อพราวตะวัน ” มาจ้องหน้าฉันทำไม หน้าฉันไปเหมือนนางในฝันของเขารึไง “ ไปได้ยัง ” หลังจากที่รีบหยิบเสื้อผ้าพาร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเองเข้าห้องน้ำ บอกเลยเห็นสภาพตัวเองในกระจกยิ่งกว่าตุ๊กแก ลายทั้งตัว อยากจะร้องไห้ แอลกอฮอล์เล่นงานอีพราวตะวันแล้ว “ กูชื่อคาวี ” มาบอกทำไมไม่ได้อยากรู้ ฉันรีบวิ่งออกจากห้องของเขาแล้วเข้ามายังห้องตัวเอง ตบหัวตัวเองซ้ำๆย้ำๆให้หาย ที่กล้าดียังไง เมาแล้งเข้าไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้าง่ายๆแบบนี้…