บทที่3 เป็นแค่อากาศ
1312 คำ
บทที่3
เป็นแค่อากาศ
"ครูตื่นเต้นนะอัญชลี"
"มีเสียงการร่วมเพศดังมาจากห้องของคุณครูแยมแล้วเสียงนั้นก็เป็นเสียงของคุณครูแยมกับครูสมคิดค่ะ"
"อะไรนะ!!!"
"ก็ตามนั้นค่ะครู ตอนนั้นหนูสงสารครูมารุตมากแกยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกกล่องข้าวในมือร่วมกระจายเต็มพื้นเลยค่ะ หนูเองก็ทำอะไรไม่ได้จึงยกมือไหว้แล้ววิ่งหนีลงมาพอดีหลังจากนั้นครูสมคิดก็แจ้งลาออกกะทันหันที่สำคัญเพื่อนในห้องบอกว่าครูมารุตต่อยครูสมคิดจนเข้าโรงพยาบาลเลยค่ะ ส่วนคุณครูแยมก็ขอย้ายไปอยู่ตึกใหม่คุณครูกฤษณาเลยมารับหน้าที่สอนศิลปะชั่วคราวแต่ก็ไม่สนุกเหมือนกับเรียนสายตรงค่ะ"
เนตรนภาหัวใจเต้นตึกตักไม่น่าเชื่อว่าเวรกรรมที่เขาทำเอาไว้จะส่งผลให้เขาเจ็บช้ำไม่ต่างจากเธอสิ่งที่เขาทำกับเธอถือว่ามันเลวร้ายมาก หากเธอเป็นคนคิดมากเป็นโรคซึมเศร้ามีสิทธิ์ที่จะฆ่าตัวตายได้เลย โชคดีที่เธอมองว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องผิดพลาดของตัวเองหากเธอมีสติไม่มองความรักโฉบฉวยเป็นเหมือนยาชูกำลังและคลั่งรักมากเกินไปคงไม่ถูกเขาหรอกฟันแบบนั้น
"ครูรู้แล้วอย่าบอกใครเลยนะคะเรื่องนี้พวกหนูคุยกันว่าจะไม่พูดให้ใครฟังแต่หนูเห็นว่าครูมารุตก็เคยจีบครูเนตรอยู่หรืออยากบอกให้รู้เอาไว้ว่านี่อาจจะเป็นเวรกรรมที่เขาเคยทำกับครูเนตรก็ได้ค่ะ"
"เธอรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไงเรื่องช็อกโกแลตนั่นเขาอาจจะแจกให้กับคุณครูทุกคนก็ได้" เธอหลบเลี่ยงสายตาของลูกศิษย์แต่เด็กเดี๋ยวนี้ฉลาดเกินตัว
"หลังจากวันเกิดของครูแล้วครูขอลา 1 อาทิตย์ตอนนั้นหนูก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเพราะอะไรแต่เผอิญหนูเอางานไปส่งให้คุณครูกายเลยได้ยินครูกายด่าครูมารุต ว่าไม่น่าไปพนันเรื่องนี้เลย ผู้หญิงคนนึงต้องมาถูกหลอกฟันช่วงนั้นหนูก็ไม่รู้ว่าเป็นครูหรอกค่ะจนครูกลับมาสอนอาทิตย์สุดท้ายหนูถึงได้เห็นว่าครูเปลี่ยนไปเลยและครูมารุตก็เดินหน้าจีบครูแยม"
"ช่างเถอะเรื่องนี้มันนานมากแล้วครูไม่อยากจำ เอาเป็นว่าตอนนี้ครูเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์ช่วยครูถือของเข้ามาเดี๋ยวครูขอจัดห้องให้เข้าที่เข้าทางเสียก่อนจะพาไปเลี้ยงขนมนะ^^"
"ขอบคุณค่ะครูถ้าอย่างนั้นหนูขอไปเรียนก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"
เนตรนภาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วนึกถึงคำพูดของลูกศิษย์เมื่อสักครู่ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมินตราถึงได้บอกว่าเขาโสดสนิทคงจะเจ็บจากความรักมานี่เองและดูถ้าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้หากมินตรารู้คงเล่าให้เธอฟังแล้ว
ช่วงพักเที่ยงของวันนี้ห้องศิลปะถูกเปิดหน้าต่างโล่งรวมถึงประตูด้วย เธอปัดกวาดเช็ดถูจากห้องที่มืดอึมครึมกลายเป็นห้องที่อากาศปลอดโปร่งต้นไม้ที่เธอสั่งมาจากในเน็ตก็มาถึงเธอจึงนำมาตกแต่งตามมุมห้องรวมถึงติดไฟให้สว่างกว่าเดิม
มารุตเดินออกมาจากห้องทำงานเขาได้กลิ่นน้ำหอมสปาลอยมาจากห้องศิลปะแต่ไม่ได้สนใจและเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเนตรนภากลับมาเป็นครูที่นี่แล้ว เขาไม่ได้สนใจใครเลยนอกจากตัวเองและงานของเขาวันหยุดก็ไปนั่งดื่มตามผับตามบาร์เพียงลำพัง
"ครูมารุตสวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจะไปไหนเนี่ย"
"อ๋อพวกหนูนัดกันไว้ว่าจะไปช่วยจัดห้องศิลปะค่ะ"
"ไปเถอะครูขอไปกินข้าวก่อน" มารุตไม่ได้สนใจคำพูดของนักเรียนเขาเดินไปยังโรงอาหารแล้วสั่งข้าวมานั่งทาน
"เฮ้ยมึงรู้ข่าวหรือยังว่าน้องเนตรมาสอนที่นี่นะ"
"เนตรชนกน่ะเหรอ?" เนตรชนกคือนักศึกษาฝึกงานที่พึ่งจบไปเมื่อปีที่แล้ว เขารู้สึกฝังใจกับคนชื่อเนตรมากอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเคยทำไม่ดีกับคนชื่อนี้เอาไว้
"น้องเนตรเพื่อนเมียกูอ่ะ-_-!"
เคว้ง!
ช้อนในมือของมารุตหล่นกระทบจานจนหลายคนหันมามอง อย่าบอกว่าเธอกลับมาสอนที่นี่จริงๆ ตั้งแต่วันที่เขาทำไม่ดีกับเธอเขาก็นึกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอจะเป็นยังไงบ้างหลังจากที่เธอหายไปเขาแอบสืบถามจากมินตราพอรู้ว่าเธอสบายดีเขาก็หมดห่วง
"อึ้งเลยดิมึงทำไม่ดีกับเขาไว้ได้ข่าวว่าตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ"
"กูรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในหัวใจว่ะ ไม่รู้เจอหน้ากันกูจะกล้ามองหน้าน้องเขาหรือเปล่า"
"แนะนำนะถ้ามึงเดินผ่านน้องเขามึงมุดดินลงไปเลย ดีนะว่าเรื่องนี้กูไม่ได้พูดกับใครมึงไม่น่าไปพนันกับไอ้อาร์ตเลยเป็นไงล่ะทำลายความรู้สึกคนอื่น"
"เออกูรู้แล้วเวรกรรมก็มาตกอยู่ที่กูนี่ไงอย่าบอกนะว่าน้องเนตรอยู่ตึกเดียวกับกู?"
"กูก็ไม่รู้แต่เห็นเด็กม.5 พูดกันว่าครูเนตรกลับมาแล้วแถมสวยจนจำไม่ได้อีก"
"เออ-_-!"
มารุตรีบทานข้าวให้เสร็จเพราะเขามีงานต้องขึ้นไปจัดการต่อบนห้องแต่สายตาก็แอบมองไปยังห้องศิลปะที่อยู่ถัดจากห้องของเขาไป 2 ห้อง เสียงหัวเราะคึกคักของเด็กๆ ดังออกมาตามด้วยเสียงของเนตรนภาที่เขาจำได้ฝังใจคืนนั้นเป็นคืนที่เขาหักห้ามใจไม่ได้และเป็นคืนที่เขาทำร้ายจิตใจเธอยังโหดเหี้ยม
"นี่ครูไม่อยู่ 3 ปีฝีมือการวาดรูปของเธอไม่พัฒนาขึ้นเลยเหรอพิเชษฐ์พงษ์ ฮ่าๆ"
"ผมก็ยังวาดได้แค่หมูนี่แหละครับฮ่าๆๆ"
แค่ได้ยินเสียงของเธอเขาก็รีบเปิดประตูห้องทำงานแต่เสียงที่ได้ยินยังคงกึกก้องอยู่ในหัว เขาสลัดภาพความคิดในคืนนั้นออกก่อนจะนั่งทำงานของตัวเองต่อ โชคดีที่ช่วงบ่ายวันนี้เขาไม่มีสอนจึงไม่ต้องลงไปไหนอยู่ทำงานของตัวเองจนถึงเวลาเลิกเรียนเสียงสัญญาณครั้งสุดท้ายของวันนี้ดังขึ้นเด็กๆ ก็พากันลงจากตึกเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้านส่วนเขายังคงทำงานต่อกว่าจะเสร็จก็ปาไป 5 โมงเย็น
มารุตเปิดประตูออกมาก็เจอเข้ากับเนตรนภาที่กำลังเดินออกมาจากห้องศิลปะ ถ้าไม่ได้ยินเสียงเธอคุยโทรศัพท์เขาเองก็คงจำเธอไม่ได้ที่เพื่อนบอกว่านักเรียนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอสวยจนจำไม่ได้เขาเชื่อแล้ว ตอนนี้ผู้หญิงที่เดินผ่านหน้าเขาไปกำลังทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดมากมายเธอคงเกลียดเขาเข้าจริงๆ ขนาดเธอเดินผ่านยังทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงอากาศเท่านั้น
"โอเคค่ะเนตรกำลังเดินลงไป"
มารุตเดินตามเธอมาเงียบๆ เธอเองก็ไม่สนใจเขาเลยจนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมารับเธอขึ้นรถจากนั้นก็พากันออกไปเหลือเพียงตัวเขาที่ยืนมองจนรถคันนั้นขับพ้นสายตา
"มีแฟนแล้วเหรอวะ-_-"
______________________
มีโอกาสถึง20คอมเมนต์ไหมคะ จะได้อัปรัวๆ เลย
- ผู้เขียน
