Chapter 9 นางเนรมิต
1276 คำ
เมื่อเห็นแพรนรีไม่ให้ความสนใจ เจ้าของร้านก็เก้อไป แต่นางก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพียงเสี้ยวนาที กลับมาจัดการกับงานที่อยู่ตรงหน้าเธอต่อ บอกเป็นเชิงดักคอหญิงสาวไปด้วย เพราะรู้ว่าหญิงสาวจำกัดเรื่องการใช้จ่ายของตัวเองมากแค่ไหน
“พี่แต่งหน้าทำผมให้แพรด้วยเลยดีกว่า อย่างเราคงไม่ไปจ้างใคร”
“แพรทำเองดีกว่าค่ะ กว่าจะเดินทางไปถึงโรงแรมโดยรถขนส่งมวลชนก็คงยับเยินทั้งหน้าทั้งผม ต้องทำใหม่อยู่ดี”
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ถ้ากลัวจะไม่สวยไม่ต้องห่วงเลย พี่จะขับรถไปส่งแพรที่โรงแรมเอง จะได้ไปแอบดูหวานใจในมโนของพี่ด้วย” มาดามเรนนี่เปลี่ยนเรื่องลดความตึงเครียดในดวงตาหญิงสาวลง เห็นอย่างนี้เรื่องที่นางกำลังจะเล่าคงเป็นเรื่องจริง แล้วนางก็ไม่สมควรถามหญิงสาวอีก
“คือแพรเกรงใจพี่น้ำฝน”
“ไม่ต้องพูดแบบนี้เลย เอาเป็นว่าถ้าเกรงใจก็สวมชุดของพี่ไปเฉียดมาดามมหาเศรษฐีสักคน ให้พี่ได้ลูกค้าพี่ก็พอใจละ” มาดามเรนนี่บอกติดตลก
“แล้วแพรต้องใส่ชุดนี้จริงๆ หรือคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง มองชุดที่อยู่ในมือเจ้าของร้านอย่างชั่งใจ
ท่อนบนเป็นซีทรูสีเนื้อปักลายลูกไม้สีทองล้อมสวยสง่า หากด้านหลังกลับผ่าลึกเป็นรูปตัววีตามแผ่นหลังจนถึงสะโพกอิ่ม ถ้ามันได้อยู่บนตัวก็แสดงว่าคนสวมใส่จะต้องโนบรา และแทบจะไม่มีอะไรปกปิดแผ่นหลังเนียนละเอียดของเธอ
“สวย...เชื่อพี่ แล้วก็ไม่มีชุดอื่นเหมาะกับชุดนี้อีกแล้ว” มาดามเรนนี่โฆษณาต่อ
“เอ่อ...” หญิงสาวอึกอัก
“ถ้าห่วงเรื่องค่าเช่าชุด เอาเป็นว่าถ้าแพรหาลูกค้าให้พี่สักคน พี่ยินดีจะยกค่าเช่าให้ แต่ถ้าทำไม่ได้ พี่เก็บค่าชุดนี้เท่ากับชุดอื่นที่เคยเก็บก็แล้วกัน”
มาดามเรนนี่เข้าเรื่องธุรกิจ ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็มั่นใจเต็มร้อย ถ้าแพรนรีได้สวมชุดนี้ออกงานครั้งนี้ เธอต้องได้อะไรมากกว่าค่าเช่าที่นางเคยได้ โชคดีแค่ไหนที่โอกาสมาเข้ามือนางพอดี นางจะไม่ปล่อยให้โอกาสทองชิ้นโบว์แดงอย่างนี้หลุดมือไปเด็ดขาด
แพรนรีพยักหน้ารับแกนๆ จะอย่างไรทางออกนี้ก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ชุดสวย แต่งหน้าฟรี รถพร้อมเดินทางไปส่ง หากเธอสวยเข้าตามาดามเศรษฐีสักคน เธอจะไม่ต้องควักเงินในกระเป๋าสักฟรังค์สวิส หรือถ้าโชคร้ายเธอสวยไม่โดนตาใคร อย่างน้อยก็ได้แต่งหน้าเดินทางฟรีโดยจ่ายเท่าเดิมกับชุดสวยๆ ชุดนี้
ปลีน่องขาวของหญิงสาวก้าวลงจากรถ แผ่นหลังเนียนต้องแสงไฟนวลผ่อง สร้อยมุกห้อยคลอเคลียร์แผ่นหลังยาวลากสายตาคนมองให้มาหยุดอยู่ที่ตุ้งติ้งทองคำที่ปลายเส้นมุก สมบัติอีกหนึ่งชิ้นที่มาดามเรนนี่หอบหิ้วมาจากเมืองไทย และนางก็เสียสละเปิดกรุของหวงแหนมาให้หญิงสาวยืมใส่โดยไม่คิดค่าเช่า ทั้งที่แปลกใจกับอาการใจดีเกินเหตุของมาดามเรนนี่ แต่แพรนรีก็ไม่มีเวลาให้คิด
ชุดสีทองรับกับมุกประดับทองคำเส้นสวย ขับกับผิวขาวของแผ่นหลังนวลละเอียดยิ่งทำให้คนมองจากด้านหลังสนใจอยู่แต่กับสร้อยมุกที่พลิ้วไหวบนแผ่นหลังตามจังหวะการเดินของเจ้าของ
“คนนี้หรือวะ” แมทริวถามเพื่อน นึกคุ้นหน้าหญิงสาว
“ไม่สวยหรือไง” ฮาริสหรี่ตาถามเพื่อน ใจของเขากำลังคิดถึงใบหน้าแม่สาวน้อยนางนั้น เธอจะทำหน้าอย่างไรถ้ารู้ว่าต้องมาดูแลเขาทั้งคืน
“ก็สวย” แมทริวบอกเพ้อๆ พยายามคิดว่าเคยเจอผู้หญิงหน้าหวานคนนี้ที่ไหนกัน
แมทริวเลิกคิ้วสูงดีดนิ้วเปาะ คิดออก “อ้อ ที่แท้ก็สาวน้อยนางนั้น นี่นายมือตกถึงขนาดปล่อยให้เนื้อนุ่มข้ามวันเลยหรือไง” เขาเย้าเพื่อนแรง
“คืนนี้ไม่พลาดหรอก”
“เธอจูบแล้วเดินจากนายไปดื้อๆ นายยังทำอะไรไม่ได้เลย” แมทริวยิ่งสนุก สาวน้อยผิวละเอียดนางนั้นคงจะมีอะไรพิเศษกว่าใคร
“บางทีฉันก็ไม่อยากล่าเหยื่อซึ่งๆ หน้า เดียวเหยื่อแตกตื่นหมด นายก็ดูสิ...แมวน้อยตัวใหม่ของฉันน่าทะนุถนอมขนาดไหน”
“เสือผู้หญิงอย่างนายคิดแบบนี้เป็นด้วยหรือไง”
“มันก็ต้องมีบ้าง ได้มาง่ายๆ มันจะสนุกอะไร”
“ตกลงคืนนี้ฉันก็ต้องไปท่องซูริกคนเดียวงั้นสิ” แมทริวบอกผ่านๆ ที่จริงเขาก็ไม่ยี่หระเท่าไรนัก
“สาวในงาน นายก็ควงออกไปสักคนสิ”
“ฉันไม่อยากกินลูกค้าของนาย สู้สาวๆ ซูริกไม่ได้หรอก”
“พูดยังกับว่าอดอยากปากแห้ง”
“ฉันมันคนทำงานนี่หว่า ไม่เจ้าพ่อปาร์ตี้เหมือนนาย”
“ฮ่าๆๆ ฉันอยากเชื่อ แต่ก็ทำใจเชื่อไม่ลง” ฮาริสหัวเราะลั่น
“นายเล่นหยิบชิ้นปลามันที่ฉันหมายปอง ฉันจะเอาอะไรไปสู้ลูกเจ้าของธนาคารใหญ่ได้ละ” แมทริวว่าทีเล่นที่จริง เสียหน้าไม่น้อยที่โดนเพื่อนฉกต่อหน้า ถ้ามีโอกาสเขาก็ไม่พลาดที่จะฉกคืน พวกเขาเคยใช้ผู้หญิงคนเดียวกันบ่อยครั้ง
“เออๆ” ฮาริสตัดบท เมื่อเห็นแมวน้อยที่เขาตีตราเอาเองคนเดียวว่าเป็นของเขาเดินเข้าไปในงาน เขาส่งสัญญาณให้คนสนิทของเขาเดินตามไปจัดการ
“นายเข้าไปในงานก่อนก็ได้ ฉันขอไปธุระสักครู่” ฮาริสบอกแล้วรีบเดินตามหญิงสาวเข้าไปทันที
“เฮ้ย! ชวนมาแล้วทิ้งกันอย่างนี้เลยหรือวะ” แมทริวสบถตามหลัง
“ใช่ นายเข้าไปในงานก่อน เดี๋ยวฉันตามเข้าไป” อีกคนยกมือขึ้นและตอบกลับโดยไม่หันมามองอีก มืออีกข้างของเขาล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกง
รองเท้าหนังมันแปลบพาเจ้าของมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องรับรอง ราฟฟ์เลขาหนุ่มของฮาริสกำลังแจ้งรายละเอียดของงานที่เธอต้องทำให้หญิงสาวฟังคร่าวๆ ริมฝีปากหยักของคนนอกห้องหยัดยกขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะก้าวออกไปอย่างเงียบๆ
แพรนรีย่อตัวลงนั่งบนเบาะกำมะหยี่สีดำกลางห้อง หลังจากชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนจัดจ้างได้แจ้งรายละเอียดกับเธอ หญิงสาวเผลอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ
นึกถึงคำพูดของมาดามเรนนี่ เธอจะเป็นแม่เป็ดหลงในงานระดับขนาดนี้หรือไม่ ยิ่งงานที่ต้องทำกลับยิ่งย้ำความหนักใจเข้าไปอีก เธอต้องเดินตามนักธุรกิจคนหนึ่งเสมือนคู่ควงตลอดจนจบงาน และสิ้นสุดงานของเธอเมื่อส่งเขากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
“เฮ้อ! ค่าจ้างสูงลิ่ว” หญิงสาวย้ำกับตัวเอง สูดลมเข้าปอดอีกครั้ง
“ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ”
มือของหญิงสาวบีบครัชสีทองในมือแน่น เหงื่อเริ่มชื้นฝ่ามือ เมื่อตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาขยับบอกเวลาเข้าใกล้ทุกที ตอนนี้เธอทำได้เพียงสวดมนต์ภาวนา ขอให้เจ้านายของเธอใจดีไม่ระเบียบเข้มจนเกินไปนัก
- ผู้เขียน
