ไฟรักแห่งเม็ดทราย

บทที่ 5

“หรือว่าจะเป็นน้องสาวคนเล็กของราชินีที่เดินทางมาชมภาพวาด กระหม่อมเคยได้ยินราชินีพูดแว่วๆ ว่าน้องสาวคนเล็กชื่นชอบงานศิลปะมาก”

คาซิมม์คาดเดาอีกครั้ง การเข้าไปคอยรับใช้เจ้าชายฮารีฟร์ประมุขแห่งแผ่นดินในบางครั้ง ยามที่องครักษ์เอกของพระองค์ติดภาระกิจหมด ทำให้เขาพอจะได้ยินเรื่องที่ราชินีคนงามได้เอ่ยถึงน้องสาวทั้งสอง

เจ้าชายชารีฟร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือห้ามทัพ เมื่อคาซิมม์กำลังจะอ้าปากเอ่ยคาดเดาไปต่างๆ นานา

“พอ! ไม่ต้องเดาแล้วคาซิมม์ เดี๋ยวเราจะออกไปดูเอง ว่าใครเป็นคนถือบัตรเชิญของท่านพี่ซารีฟร์มา”

เอ่ยห้ามเสร็จเจ้าชายผู้รักงานศิลปะก็เดินออกจากห้อง ที่ได้ดัดแปลงเป็นแกลอรี่ชั่วคราว สำหรับการวาดภาพขณะที่มีการเปิดแสดงภาพอยู่ที่หอศิลป์

นาราพรรณเดินชื่นชมภาพวาดอย่างมีความสุข ใบหน้ารูปไข่มีรอยยิ้มหวานประดับให้เห็นอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวเดินชมเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ ภาพไหนที่เธอชื่นชอบมากที่สุดก็จะยืนดูนานเป็นพิเศษ

“สงสัยต้องมาดูทุกวันล่ะมั้ง ถึงจะดูครบทุกภาพ”

หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองขณะยืนดูภาพทิวทัศน์ ซึ่งเป็นภาพพระอาทิตย์ดวงโตสีส้ม ถูกคลื่นเม็ดทรายกลืนกินไปครึ่งตัว ทว่ายังคงสาดแสงจนละอองเม็ดทรายกลายเป็นสีทองไปทั่วทั้งแผ่นดิน โดยมีหนุ่มสาวคู่รักนั่งอยู่บนหลังอูฐ เพื่อดื่มด่ำกับพระอาทิตย์ในยามชิงพลบลาลับขอบฟ้า ซึ่งเป็นหนึ่งในสิบภาพที่เธอชื่นชอบมากที่สุด

“เจ้าชายชารีฟร์วาดภาพทิวทัศน์ได้งดงาม สื่อถึงอารมณ์จริงๆ”

นาราพรรณเอ่ยวิจารณ์ โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของผลงานภาพวาด ได้เดินออกจากแกลอรี่มาหลบมุมเพื่อซุ่มรอดูเธออยู่ได้สักสิบนาทีแล้ว

“อยากเป็นหญิงสาวที่ตกอยู่ในอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นจัง เธอคงมีความสุขมากๆ ที่ได้ชมพระอาทิตย์อัสดง โดยมีคนรักคอยโอบกอดไม่ได้ห่าง”

นาราพรรณเปล่งเสียงออกมาราวกับอิจฉาคนในภาพวาดเสียเต็มประดา หญิงสาวเคลิ้มกับผลงานภาพวาดชิ้นนี้มาก อารมณ์คล้อยตามไปกับความรักของหนุ่มสาว ที่นั่งบนหลังอูฐชมพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า จนอายหน้าแดงซ่านร้อนผ่าวไปทั้งตัว หญิงสาวยอมรับว่า ฝีมือการวาดภาพระดับน้องๆ จิตรกรเอกของโลก อย่างเจ้าชายชารีฟร์งดงามมากๆ เส้นสายแต่ละเส้น ปลายพู่กันแต่ละด้าม ที่ตวัดแต่งแต้มเติมสีสันลงไปบนผืนผ้าขาวสะอาด ได้ก่อให้เกิดภาพวาดที่สวยงามหลากหลายอารมณ์ ตามที่จิตรกรได้บรรจงสร้างสรรค์จินตนาการระบายความรู้สึกลงไปบนผืนผ้า

เจ้าชายชารีฟร์ยืนกอดอก แล้วอมยิ้มฟังคนตัวเล็กรูปร่างเพรียวลม เอ่ยวิจารณ์ตนเองโดยไม่ยอมเปิดเผยตัว และห้ามไม่ให้คาซิมม์เข้าไปยุ่งกับหญิงสาวที่เขาเห็นรูปหน้าได้แค่เพียงด้านข้างด้วย

“แต่ละภาพสวยๆ ทั้งนั้นเลย อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าชายคนนี้ เขาขายภาพวาดด้วยหรือเปล่า” นาราพรรณเอ่ยงึมงำก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วบ่นอุบไม่ได้หยุด

“เฮ้อ! ถึงเขาขายภาพวาด เราก็ไม่มีปัญหาซื้อ แต่ละภาพสนนราคาแล้วคงไม่พ้นหลักแสนเป็นแน่”

ราคาค่างวดของภาพวาดไม่รู้ว่าจะแพงสักเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าเจ้าชายชารีฟร์ ต้องการขายหรือเปล่า แต่นาราพรรณก็ตีราคาภาพวาดของเจ้าชายหนุ่มเป็นมูลค่าเงินไทยให้อย่างเสร็จสรรพ

‘อืม...ตั้งราคาให้ต่ำเกินไปน่ะสาวน้อย’

เจ้าชายชารีฟร์เอ่ยค้านอยู่ในใจ ชักอยากจะเห็นใบหน้าของสาวเจ้าขึ้นมาตงิดๆ ว่าจะน่ารัก ตามน้ำเสียงที่อ่อนโยนไพเราะเสนาะหูดุจดั่งระฆังแก้วหรือเปล่า

นาราพรรณเปลี่ยนมือที่ถือภาพวาดดงดอกกุหลาบ เมื่อรู้สึกเมื่อยหลังจากที่ถืออยู่ข้างเดียวเป็นเวลานานๆ หญิงสาวเดินชมภาพเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงภาพวาดอันโดดเด่น ที่เข้ากรอบหลุยส์สีทองอย่างงดงาม

“ทำไมภาพนี้ไม่มีชื่อ” หญิงสาวขมวดคิ้วโก่งงามเข้าหากันขณะเพ่งพิศพิจารณาภาพดังกล่าว

ภาพทุกภาพที่แสดงในหอศิลป์อันเกิดจากฝีมือของเจ้าชายชารีฟร์ รัชทายาทองค์เล็กของราชวงศ์อัล ริฟาอีลส์ ล้วนมีชื่อภาพแปะติดไว้ด้านล่างภาพทั้งสิ้น ยกเว้นภาพที่เธอกำลังยืนดูเพียงภาพเดียวที่ไม่มีชื่อแปะติดไว้

นาราพรรณยืนนิ่งตัวชากับภาพวาด ที่แตกต่างจากทุกภาพที่ผ่านมา ภาพวาดของเจ้าชายชารีฟร์ โดยส่วนมากเป็นภาพทิวทัศน์ในแผ่นผืนทะเลทราย สำหรับภาพนี้เป็นภาพของเด็กผู้ชายสามคน ที่หญิงสาวทอดมองแล้วรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดหมองเศร้า ระคนอ้างว้างของเด็กน้อยที่นั่งกอดของเล่น โดยที่ดวงตาคมกริบได้จ้องมองเด็กน้อยอีกสองคนที่เธอคิดว่าต้องเป็นพี่ชายแน่นอน ส่วนผู้ใหญ่ที่ดูท่าทางใจดี เปี่ยมล้นด้วยความเมตตาที่กางหนังสือนิทานไว้บนตักคงเป็นพ่อของเด็กๆ ทั้งสามคน

“เด็กคนนี้น่าสงสารจังเลย”

นาราพรรณพึมพำเสียงสั่น ไม่รู้ตัวเลยว่าหยาดน้ำตาอุ่นได้เอ่อคลอเบ้า ขณะทอดมองแน่นิ่งที่ภาพเด็กน้อยคนนี้เพียงผู้เดียว

“ทำไมไม่เป็นเล่นกับพี่ๆ ทำไมต้องมานั่งกอดของเล่นอยู่คนเดียว”

นาราพรรณถามเด็กน้อยในภาพ ราวกับว่าสามารถให้คำตอบเธอได้ หญิงสาวยกมือเล็กขึ้นไปแตะบนใบหน้าของเด็กน้อยนัยน์ตาเศร้า แม้รู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง สำหรับการเข้ามาชมภาพวาด เพราะไอเหงื่อตามร่างกายจะทำให้ภาพเสียหาย สีผิดเพี้ยนได้ แต่เธอก็อดใจไม่อยู่ ราวกับว่าการสัมผัสใบหน้าดวงตาของเด็กน้อยในภาพ จะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเด็กคนนี้ได้

“เจ้าชายชารีฟร์เจ็บปวดเรื่องใด ทำไมถึงได้ตวัดปลายพู่กัน สื่อความรู้สึกเจ็บปวดผ่านภาพวาดใบนี้”

ภาพวาดที่แต่งแต้มเติมสีสัน ทอดแสงเงาและอารมณ์ของผู้วาดได้อย่างลงตัวสมบูรณ์แบบที่สุด ทำให้นาราพรรณรู้สึกเศร้าไปด้วย จนต้องยกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่ทำท่าจะร่วงเผาะลงมาตามพวงแก้มแดงปลั่ง

“อยากรู้จังว่าเด็กคนนี้มีตัวตนจริงหรือเปล่า?...หรือเป็นแค่ภาพวาดที่เจ้าชายชารีฟร์ได้อุปโลกน์ขึ้นมา”

“เด็กคนนั้นมีตัวตนจริง นั่นก็คือเราไง”

เจ้าชายชารีฟร์พึมพำตอบเสียงแผ่วเบา หญิงสาวผู้นี้เป็นคนแรกที่ดูภาพวาดแห่งความทรงจำภาพนี้ แล้วเอ่ยถามเสียงสั่นอยู่คนเดียว ตอนที่หญิงสาวยืนมองภาพ เขาได้รอลุ้นอยู่ในใจว่าเธอจะเอ่ยเช่นไรบ้าง ผู้ที่รักงานศิลปะทั่งชาวต่างชาติและชาวอัลนูรีนที่เข้ามาชมภาพ มักจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าภาพนี้งดงาม ลงแสงสีทอดเงาได้อย่างลงตัวสมบูรณ์ที่สุด หากนำออกประมูลคงได้ราคาหลักล้านเป็นแน่ แต่ทว่าไม่มีใครสักคนที่จะพูดถึง และแสดงความสงสารเด็กน้อยนัยน์ตาเศร้า ที่นั่งกอดของเล่นมองเชษฐาทั้งสองฟังท่านพ่อเล่านิทาน เหมือนเช่นดั่งหญิงสาวคนนี้ได้เอ่ยถึงมาก่อน

“บ้าชะมัด! ทำไมยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหลแบบนี้”

นาราพรรณสูดสะอื้น พลางควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าถือใบเล็กให้วุ่นไปหมด หากใครมาเห็นเข้าคงพากันหัวเราะเยาะแน่ ที่เห็นเธอเป็นคนบ่อน้ำตาตื้น ได้เห็นแค่ภาพวาดอันสะท้อนถึงอารมณ์เจ็บปวดของจิตรกรก็ร้องไห้น้ำตาร่วงเผาะเป็นเต่าเผา

“หาผ้าเช็ดหน้าไม่เจอหรือสาวน้อย”

นาราพรรณหันขวับทั้งที่น้ำตานองหน้า ไปตามต้นเสียงห้าวทุ้มที่ทักอยู่ใกล้ๆ ดวงตาที่ยังคงพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาเอ่อคลอ มองหน้าคนถามไม่ชัดนัก แต่ที่รู้คือผู้ชายคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่มาก จนเธอต้องแหงนหน้ามองเพื่อให้เห็นอีกฝ่ายได้ชัดๆ

“ไม่ใช่หาไม่เจอ แต่ลืมเอามาต่างหาก”

นาราพรรณตอบเสียงห้วนแบบมะนาวไม่มีน้ำ อับอายเหลือเกินที่มีคนมาเห็นเธอร้องไห้ขี้มูกโป่งเช่นนี้