การนอนครั้งสุดท้ายในภพนี้
1733 คำ
เช้าวันต่อมาลี่จินขับรถไปที่ห้างสรรพสินค้าที่มีสินค้าที่เธอต้องการอย่างครบครัน
" พี่ค่ะ หนูต้องการของทุกอย่างตามรายการนี้ พี่ช่วยจัดตามจำนวนที่หนูเขียนเอาไว้ แล้วเอาไปส่งที่บ้านเลขที่นี้ได้ไหมคะ หนูจะจ่ายค่ารถให้ต่างหาก "
ลี่จินยื่นกระดาษหลายแผ่นที่มีรายการข้าวสารอาหารแห้ง ธัญพืชเครื่องปรุง เนื้อสัตว์หลายชนิด ของให้ประจำวัน แป้ง น้ำดื่ม นม น้ำอัดลม เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ชา กาแฟ โอวัลติน นมผงของเด็กทุกช่วงวัย และของผู้ใหญ่วัยชรากับคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ ให้กับพนักงานไปจัดการให้ เพราะเธอต้องการไปเดินเลือกซื้ออย่างอื่นต่อ
" ได้ครับ แต่ว่าอาจจะต้องใช้เวลาอยู่พักใหญ่นะครับ "
พนักงานดูใบรายการสินค้า ถึงแต่ละอย่างจะต้องการเพียง 2-3 ลัง แต่ก็เป็นสินค้าหลายอย่างมากกว่า 4 หน้ากระดาษ
" ได้ค่ะ หนูจะไปเดินทางโซนขนมปังต่อ ถ้าพี่จัดเสร็จแล้วโทรหาหนูที่เบอร์นี้นะคะ "
" ได้ครับ "
ลี่จินเดินไปดูโซนขนมปังที่กำลังอบใหม่ ๆ กลิ่นหอมกรุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างบางหยิบขนมหลายอย่างที่เธอชอบกินใส่รถเข็นอย่างละ 5 กล่อง หยิบไปหยิบมากลายเป็นว่าขนมเต็มรถเข็นโดยอัตโนมัติ เธอจึงต้องเอาของไปจ่ายเงินก่อนและเอาไปเก็บไว้ที่จุดรับฝาก
ลี่จินเดินกลับเข้าไปในโซนสินค้าอีกครั้งพร้อมกับรถเข็นคันใหม่ เธอตรงไปทางขนมขบเคี้ยวกรุบกรอบ ลี่จินเลือกเอาขนมที่บรรจุปี๊บใหญ่ไปหลายแบบพร้อมทั้งมันฝรั่งทอดกรอบไปอีกหลายรสชาติด้วยกัน
" เอ๋ เอาช็อกโกแลตกับลูกอมติดไปด้วยดีกว่า " ลี่จินเดินตรงไปยังชั้นวางช็อกโกแลตก่อนจะเลือกหยิบเอาช็อกโกแลตไปหลายยี่ห้อ ทั้งแบบผสมถั่วและแบบไม่ผสม ไม่นานของก็ล้นรถเข็นเธอจึงต้องเอาของในรถเข็นไปจ่ายเงินแล้วฝากไว้อีกรอบ
ครั้งนี้ร่างบางเข็นรถเดินไปโซนผ้าเช็ดตัวและชุดชั้นใน เธอหยิบทุกอย่างที่คิดว่าต้องได้ใช้ลงไปในรถเข็นหลาย ๆ แบบทั้งของเด็กและผู้ใหญ่ ก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ ก็ต้องชะงักอยู่ที่โซนชุดและของใช้เด็กอ่อน
" คุณตาบอกว่าคู่ผูกด้ายแดงของเราอยู่ที่นั่นอย่างงั้นหรอ ถ้างั้นก็ซื้อชุดเด็กไปด้วยแล้วกัน ถ้าไม่ได้ใช้ก็เอาออกไปให้คนอื่น "
เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างบางก็กวาดซื้อทุกอย่างที่เด็กอ่อนจำเป็นต้องใช้ โดยมีพนักงานประจำแผนกคอยให้คำแนะนำและช่วยจัดของ ไม่เว้นแม้กระทั่งครีมอาบน้ำและของใช้ขวดนมต่าง ๆ ด้วย รอบนี้เธอนำของไปจ่ายเงิน ทางฝั่งที่พนักงานที่จัดของแห้งก็จัดเสร็จพร้อมกันพอดี
" สินค้าจัดเสร็จเรียบร้อยตามที่คุณลูกค้าต้องการแล้วครับ นี่เป็นบิลค่าสินค้าทั้งหมดครับ "
พนักงานชายยื่นบิลค่าสินค้าทั้งหมดให้ลี่จิน เธอรับมาดูว่าเป็นยอดเท่าไหร่ก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานเอาไปรูดชำระค่าสินค้าตามบิล
" นี่ค่ะพี่ ให้รถส่งสินค้าขับตามรถหนูไปเลยก็ได้นะคะ "
" ได้ครับ เดี๋ยวผมไปบอกรถขนส่งให้ เดี๋ยวเชิญคุณลูกค้าไปตรวจเช็กสินค้าก่อนจัดเรียงขึ้นรถด้วยนะครับ "
" ได้ค่ะ "
เมื่อจัดการจ่ายค่าสินค้าเสร็จแล้วลี่จินจึงเดินไปที่จุดรับฝากสินค้าเพื่อเอารถเข็นที่เธอฝากไว้โดยมีพนักงานหลายคนเข้ามาช่วยเข็นและเดินไปที่รถขนส่งสินค้าพร้อมกัน
ลี่จินตรวจสอบสินค้าไปพร้อม ๆ พนักงานจนเสร็จก่อนที่จะขับรถนำทางกลับมาที่บ้านของเธอ พอมาถึงพนักงานก็ขนของทั้งหมดลงมาไว้ในบ้านให้เธอ ก่อนกลับลี่จินได้มอบสินน้ำใจและค่ารถให้พนักงานหลายคนที่มาช่วยเธอ
ลี่จินปิดบ้านให้มิดชิด ก่อนจะเก็บของทั้งหมดเข้ามิติ เธอจึงมานั่งคิดว่าขาดอะไรบ้างที่เธอยังไม่ได้ซื้อ
" จักรยานโบราณต้องไปซื้อที่ไหนกันนะ " มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดค้นหาว่าที่ไหนขายสิ่งของที่เธอต้องการ
" เจอแล้ว จะทำยังไงดีนะถึงจะซื้อทุกอย่างได้ทันเวลา ยังอยากได้ของอีกตั้งหลายอย่าง พรุ่งนี้ก็ต้องเข้าไปส่งแบบให้ยัยจิ๊บอีก "
หญิงสาวกำลังนั่งคิดหาวิธี พร้อมทั้งกำลังนึกว่าเธออยากได้อะไรเพิ่มดูจากยอดค่าใช้จ่ายเธอยังเหลือเงินเก็บอยู่อีกมาก
" จริงด้วย สั่งออนไลน์ให้ทุกอย่างมาส่งที่นี่ไง โอ๊ย เราหนอเรา โง่อยู่ได้ตั้งนาน "
และแล้วลี่จินก็ช้อปปิ้งออนไลน์ครั้งใหญ่ โดยชำระค่าสินค้าด้วยการตัดผ่านบัญชีเงินฝาก เธอสั่งชุดเครื่องนอน หมอนมุ้ง ผ้าห่มผื่นหนามาอีกหลายชุด แล้วยังสั่งไก่ทอดเจ้าดัง พิซซ่า และโดนัทหลายรสชาติ น้ำแข็งและยาอีกด้วย
เธอไม่ลืมที่จะติดต่อเจ้าของจักรยานวินเทจให้เอามาส่งที่บ้านของเธอภายในวันนี้ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องออกไปส่งแบบเครื่องประดับให้เพื่อนสนิท และรวบรวมเงินที่เหลือไปซื้อทองคำแท่งเพื่อเอาติดตัวไปด้วย
ลี่จินรออยู่พักใหญ่สินค้าที่เธอกดสั่งซื้อไปก็เริ่มทยอยมาส่ง
" มาส่งจักรยานของคุณลี่จินครับ ใช่บ้านหลังนี้ไหมครับ " รถกระบะที่บรรทุกจักรยานมาจอดที่หน้าบ้านของลี่จิน พร้อมทั้งตะโกนถามเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่บริเวณนั้น
" ใช่ค่ะพี่ เอาลงมาเลยค่ะ นี่เป็นหลักฐานการโอนเงินค่ะ " เธอรีบตอบรับพร้อมทั้งยื่นสลิปการโดนให้อีกฝ่ายดูด้วย
ยังไม่ทันที่รถกระบะจะได้เอาจักรยานลงเสร็จ ก็มีรถเดลิเวอลี่จากแอปสีเขียวและแอปสีส้มนำอาหารที่เธอสั่งมาส่ง ไม่นานก็เป็นรถเก๋งคันใหญ่ที่เอาชุดเครื่องนอนต่าง ๆ มาส่งให้ ตามด้วยรถเดลิเวอลี่แอปสีม่วงเอาโดนัทมาส่งด้วย
" ผมเอาไก่ทอดของคุณลี่จินมาส่งครับ "
" พิซซ่าของคุณลี่จินมาส่งแล้วครับ "
" บ้านคุณลี่จินใช่ไหมครับ ผมเอาชุดเครื่องนอนมาส่ง "
" โดนัทมาส่งแล้วครับ ที่นี่ใช่บ้านของคุณลี่จินไหมครับ "
" ผมเอาน้ำแข็งและชุดยาสามัญประจำบ้านมาส่งคุณลี่จินครับ "
" ใช่ค่ะ เชิญทุกคนเอาของมาวางไว้หน้าบ้านได้เลยค่ะ " เมื่อทุกอย่างเข้ามาส่งพร้อมกัน จนตัวเธอไม่สามารถเดินออกไปรับเองได้ทั้งหมด เธอจังเปิดประตูให้ทุกคนเอาของมาวางไว้ แล้วเธอค่อยเก็บทีหลัง
คนส่งของต่างก็มองหน้ากันด้วยความสงสัยว่าทำไมหญิงสาวถึงต้องสั่งของมามากมายขนาดนี้ทั้งที่อยู่คนเดียว แต่พวกเขาก็ไม่มีใครเอ่ยถามอะไรเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
เมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว ลี่จินจึงหิ้วถุงของเข้าไปในบ้าน เพื่อเก็บเข้ามิติของเธอ พอเก็บของเข้ามิติเสร็จแล้วลี่จินก็เดินไปเตรียมแบบเครื่องประดับที่ต้องนำไปส่งให้เพื่อนและเช็กยอดเงินที่เหลืออยู่จนค่ำมืด
" คุณตาคะ หนูมีเรื่องสงสัยในการใช้สิ่งของในมิติ ถ้าหนูอยากเอาออกมาใช้หนูต้องทำยังไงบ้างคะ "
กลางดึกคืนนั้นลี่จินลองนึกถึงชายชรา พร้อมทั้งเอ่ยสิ่งที่ตนเองอยากรู้ออกมาด้วย เพียงแค่จบคำพูดของเธอ เสียงของชายชราก็ก้องขึ้นในหัวของเธอ แต่ไม่ปรากฏตัวออกมาให้เธอเห็น
" สิ่งของในมิติของเจ้าเพียงแค่นึกถึงก็จะมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว แต่หากเจ้าอยากเข้าไปในมิติ ให้เจ้าใช้มือข้างที่สวมใส่กำไลอยู่เปิดประตูบานใดก็ได้ พร้อมทั้งเอ่ยในใจว่า"เข้ามิติ" เพียงเท่านั้นเจ้าก็สามารถเข้าไปได้แล้ว หากอยากออกมาก็ใช้วิธีเดียวกัน เราลืมบอกเจ้าไปอย่างหนึ่งว่า กำไลวงนั้น มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่มองเห็นได้ "
" ขอบคุณค่ะคุณตา หนูจะไปลองเปิดดูตอนนี้เลยค่ะ " ร่างบางรีบลงจากที่นอนแล้วทำตามที่ชายชราบอกทุกอย่าง
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไป คือของของใช้มากมายที่เธอซื้อมา แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่คิดว่าเมื่อเอามารวมกันแล้วจะมากมายขนาดนี้
" โห้ จะเยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย โอ๊ะ น้ำแข็งก็ยังแข็งตัวเหมือนเดิม เนื้อสัตว์ต่าง ๆ ก็ยังคงสภาพสดใหม่เหมือนพึ่งซื้อมาอีกด้วย ดีจริง ๆ "
ร่างบางเดินสำรวจสิ่งของที่วางเรียงรายอยู่ ก่อนที่เธอจะเดินไปประกอบราวตากผ้าเพื่อแขวนห้อยเสื้อผ้าที่เธอซื้อมาขึ้นเอาไว้ เวลาต้องการใช้จะได้สะดวก
ลี่จินใช้เวลาจัดของจนเกือบสว่าง เพราะข้าวของมากมายจนเธอต้องใช้เวลาแยกประเภทออกจากกันอยู่นาน
เช้าวันรุ่งขึ้น ลี่จินเอาแบบเครื่องประดับเข้าไปให้เพื่อนที่บริษัทเป็นครั้งสุดท้าย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะสุดท้ายเรื่องราวของเธอก็ต้องเลือนหายไปโดยไม่มีใครจำได้อีก
พอเสร็จจากบริษัทเธอก็เข้าไปซื้อทองคำแท่ง โดยใช้เงินทั้งหมดที่เหลืออยู่ เงินเกือบ 2 ล้านเธอซื้อเป็นทองคำแท่งมาได้ประมาณ 70 บาทเท่านั้น
เมื่อกลับมาถึงบ้านลี่จินรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมในการเดินทางไปสู่อีกกาลเวลาหนึ่ง ระหว่างนั้นเธอได้หยิบแผ่นกระดาษที่เธอหาข้อมูลเอาไว้มาทบทวนจนเผลอหลับไป
และนั่นก็เป็นการนอนครั้งสุดท้ายในภพนี้พอเช้าวันรุ่งขึ้นจะไม่มีใครจำเธอได้อีก
- ผู้เขียน
