ไล่ออกจากบ้าน
1827 คำ
ปัง ปัง ปัง
" เปิดประตู ได้ยินไหมฉันบอกให้แกเปิดประตูยังไงละนังลู่จิว "
ในขณะที่สองคนแม่ลูกยืนกอดกัoอยู่ที่หน้าห้องน้ำ เสียงทุบประตูก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณจนทำให้หยวนหย่วนตกใจ
" แม่ครับผมกะ..กลัว อึก " เด็กน้อยที่พึ่งมีความสุขได้เพียงไม่นานก็ต้องถูกความหวาดกลัวโถมใส่เข้ามาแทนที่
" หยวนหย่วนไม่ต้องกลัว เดี๋ยวแม่จัดการเอง ลูกหลบอยู่หลังแม่นะ "
" ครับแม่ "
ลู่จิวพยายามปลอบใจบุตรชายก่อนจะมองหาอาวุธเพื่อป้องกันตัว สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ท่อนไม้ขนาดพอดีมือ เธอจึงเดินไปหยิบแล้วซ่อนไว้ข้างหลัง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้วยมือข้างที่ว่างอยู่
แอดดดดดด
" คุณแม่มีอะไรกับฉันอีกคะ "
เพียงเธอเปิดประดูออกไปก็ปรากฏร่างของสองแม่ลูกคู่มหาภัย ที่คอยตามโขกสับร่างนี้และบุตรชายอยู่ตลอดเวลา
ลี่จินก็แอบคิดว่าลู่จิวที่ตายจากไปแล้ว เธอคิดผิดเป็นอย่างมากที่เลือกเข้าหาสองแม่ลูกมหาภัยคู่นี้ มันไม่ใช่ว่าเธอจะหลุดพ้นจากขุมนรก แต่มันเป็นการย้ายขุมนรกต่างหาก
" หึ ออกมาได้ซะทีนะ นึกว่าต้องจุดธูปเรียกซะแล้ว " หวังเยียนบุตรสาวคนเล็กของหวังอี๋นั่วแค่นเสียงและเอ่ยประชดประชันลู่จิวอย่างไม่พอใจ
" แกมันนังเนรคุณ แกทำให้ฉันต้องอับอายชาวบ้าน ซ้ำยังต้องเสียงเงินอีกตั้งมากมาย วันนี้ถ้าแกไม่ตายอย่ามาเรียกฉันว่าหวังอี๋นั่วเลย "
หวังอี๋นั่วผู้แม่ ย่างสามขุมเข้าหาลู่จิวและบุตรชายหมายว่าจะทำร้ายร่างกายเธอให้ตายกันไปข้างหนึ่ง โดยไม่สนใจว่าหัวหน้าหมู่บ้านเคยเตือนอะไรเอาไว้บ้าง
" เข้ามาสิถ้าคิดว่าฉันจะยอม "
ลู่จิวใช้ไม้ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังชี้ไปที่หน้าของแม่สามีอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรเธอจะยอมให้คนอื่นทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว อย่างน้อยขอให้เธอได้ฟาดคืนสักหน่อยก็ยังดี
" แก!! แกกล้าทำร้ายฉันหรอ เจ้าข้าเอ๊ย มาเร็วเข้า มาดูนังสะใภ้เนรคุณมันกำลังจะทำร้ายฉันแล้ว "
เสียงแหลมของหวังอี๋นั่วร้องลั่นเพื่อให้ชาวบ้านรีบมามุงดู เธอจะได้ใช้โอกาสนี้ไล่ลู่จิวออกไปจากบ้านหลังนี้
แล้วก็เป็นอย่างที่เธอต้องการ เมื่อชาวบ้านหลายคนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้าน พากันเดินมามุงดูอย่างรวดเร็ว
" คุณแม่ต้องการอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะค่ะ คนอื่นคงไม่โง่พอจะเชื่อคุณแม่อีกแล้วมั้งคะ พึ่งพากันเสียรู้ยังไม่ทันข้ามวันเลยหนิ "
ลู่จิวเน้นหนักคำว่า โง่ และปรายตาไปทางชาวบ้านที่กำลังมีท่าทีเลิ่กลั่กอยู่
" ปากดีนักนะแก แกมันนังคนเนรคุณ ลืมแล้วรึว่าใครเป็นคนช่วยแกให้มาอยู่ตรงนี้ได้ "
" รีบพูดสิ่งที่คุณแม่ต้องการมา ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วพูดเรื่องกระท่อมร้างท้ายหมู่บ้านออกไป "
ใบหน้าของหวังอี๋นั่วซีดเผือดเมื่อได้ยินคำว่ากระท่อมท้ายหมู่บ้านที่ลู่จิวเอ่ยออกมา นั่นยิ่งทำให้เธอต้องเร่งกำจัดลู่จิวออกจากหมู่บ้านนี้ให้เร็วที่สุด
" กะ..แกพูดบ้าอะไรของแก แกกับลูกไสหัวออกไปจากที่ของฉันกับสามีเดี๋ยวนี้เลยนะ "
" แต่บ้านหลังนี้สร้างมาจากเงินของสามีฉันทำไมฉันต้องไป หรือเขาไม่ใช่ลูกของคุณแม่หรือคะ "
ลู่จิวเองก็เถียงสู้กลับอย่างไม่ยอมลดละ หากเธอต้องไปเธอคงไม่ยอมไปมือเปล่าแน่ ๆ ความทรงจำของร่างนี้ฉายชัดว่าหวังอี๋นั่วผู้แม่ ต้องการบ้านหลังนี้ให้เป็นของบุตรชายคนโตมากแค่ไหน
" เงินป๋อเหวินแล้วยังไง ในเมื่อมันเป็นที่ของฉันกับสามี ออกไปซะ "
" 100 หยวน " ลู่จิวเอ่ยขึ้น เธอตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง ถึงอยู่ต่อไป เธอกับหยวนหย่วนก็คงไม่สามารถมีชีวิตที่สงบสุขได้ สู้เอาเงิน 100 หยวนแลกกับบ้านหลังนี้จะดีกว่า
" อะไรของแก 100 หยวน อย่าแม้แต่จะคิดว่าฉันจะยอมให้เงินแก นังบ้า "
หวังอี๋นั่วส่งความเกลียดชังผ่านม่านตาไปหาลู่จิว หากความเกลียดชังนั้นเป็นมีดแหลม ป่านนี้ร่างกายของลู่จิวคงไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
" งั้นคุณแม่ก็ลองคิดดูนะคะ ถ้ายอมจ่ายเงินแค่ 100 หยวนแล้วได้บ้านหลังนี้ไปมันคงจะคุ้มกว่าไปสร้างใหม่แน่ ๆ แต่ถ้าคุณแม่ไม่จ่าย ฉันจะไปขอแรงชาวบ้านมาทุบบ้านหลังนี้ทิ้งเสีย แล้วคืนที่เปล่าให้คุณแม่เช่นเดิม ดีไหมคะ "
คำพูดของลู่จิวทำให้หวังอี๋นั่วโกรธขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ก่อนที่นางจะกรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจ เดิมทีนางหมายจะได้บ้านนี้มาโดยไม่ต้องลงทุนอะไร แต่ไม่รู้ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงร่างลูกสะใภ้ ลู่จิวถึงได้กล้าสู้กลับนางเช่นนี้
กรี๊ดดดดดด อร๊ายยยยยย
" เกิดอะไรกันขึ้นอีก เสียงดังไปทั่วหมู่บ้านแล้ว เธอมาทำอะไรลู่จิวอีกหวังอี๋นั่ว "
ผู้นำหมู่บ้านและภรรยาที่รอจังหวะอยู่นานแล้วรีบเข้ามาแสดงตัวเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่
" แม่สามีมาไล่ฉันออกจากบ้านค่ะ เพราะบ้านหลังนี้ไปให้ลูกชายคนโต ฉันเลยยื่นข้อเสนอเป็นเงิน 100 หยวน แลกกับบ้านหลังนี้ ถ้าไม่ได้ฉันจะไปขอแรงชาวบ้านมาทุบบ้านหลังนี้ทิ้งเสีย ฉันคิดว่าอยู่ไปก็คงหาความสงบสุขไม่ได้หรอกค่ะลุงผู้นำ "
ลู่จิวบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ผู้นำหมู่บ้านและภรรยาฟังพอเป็นพิธี
" ดีแล้วลู่จิว ย้ายไปอยู่ที่อื่นเถอะ แล้วเธอละหวังอี๋นั่ว ตกลงจะยอมจ่าย 100 หยวน เพื่อแลกกับบ้านหลังนี้ไหม ถ้าฉันคำนวณไม่ผิด บ้านนี้น่าจะใช้เงินสร้างมากกว่า 300 หยวน ถือว่าเธอคุ้มมากเลยนะถ้าจ่ายแค่นั้น "
ผู้นำหมู่บ้านรีบหาวิธีโน้มน้าวจิตใจหวังอี๋นั่วผู้แม่ เพื่อช่วยให้ครอบครัวของหวังป๋อเหวินหลุดพ้นจากบ้านหลังนี้โดยเร็ว
" ตกลง ฉันยอมจ่าย 100 หยวน แต่ต้องทำสัญญาเอาไว้ว่าป๋อเหวิน ลูก และลู่จิวจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับบ้านหลังนี้อีก "
หวังอี๋นั่วรีบตอบตกลงออกไปเมื่อเธอเห็นว่าตนเองได้มามากกว่าที่ต้องเสียไป ซ้ำเงินก้อนนี้ก็เป็นเงินที่หวังป๋อเหวินฝากมาให้สองแม่ลูกนั้น
" ฉันตกลงค่ะ " ลู่จิวเองก็รีบตกลง เพราะเธออยากพาหยวนหย่วนออกไปจากความวุ่นวายนี้เต็มทีแล้ว
" ดี อย่างนั้นรอสักครู่ ยายเฒ่าเดินไปเอากระดาษกับปากกามาให้ฉันหน่อย เอาที่บ้านเจ้ารองก็ได้ " ผู้นำหมู่บ้านหันไปขอความช่วยเหลือจากภรรยาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน
" ได้ ฉันจะรีบไปรีบมา "
ภรรยาของผู้นำหมู่บ้านเดินออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกระดาษและปากกา
เมื่ออุปกรณ์ทุกอย่างอยู่ในมือแล้วผู้นำหมู่บ้านก็รีบร่างสัญญาออกมาเป็นสามฉบับ เพื่อให้หวังอี๋นั่วและลู่จิวลงชื่อ
" ทั้งสองคนมาลงชื่อเร็วเข้า สัญญาสามฉบับนี้มีเนื้อหาเหมือนกันทุกอย่าง ระบุเอาไว้ว่าหลังจากวันนี้ไปห้ามมิให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือเรียกร้องอะไรจากฝ่ายตรงข้ามอีก หากใครไม่ทำตามสัญญายินดีให้อีกฝ่ายหนึ่งแจ้งเรื่องร้องทุกข์ต่อทางการได้ และต้องเสียค่าปรับให้อีก 300 หยวน "
เมื่อหวังอี๋นั่วได้ยินดังนั้นก็กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างดีใจ ที่ลู่จิวไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ได้อีก นางจึงเร่งรีบเข้าไปลงชื่อก่อนเป็นคนแรก
" นี่เงิน 100 หยวนเอาไป แล้วก็รีบไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้เสียที "
หวังอี๋นั่ววางเงินไว้ต่อหน้าผู้นำหมู่บ้านเมื่อลงชื่อเสร็จแล้ว ลู่จิวจึงเร่งเข้าไปลงชื่อให้เรียบร้อย โดยมีหยวนหย่วนตามติดตลอดเวลา
" เสร็จแล้วค่ะลุงผู้นำ " ลู่จิวยื่นกระดาษที่ลงชื่อเสร็จกลับคืนให้ผู้นำหมู่บ้านทั้งสามฉบับ
" อื้อ ทุกอย่างเรียบร้อย นี่เป็นเงิน 100 หยวนค่าบ้าน และนี่เป็นเงินค่ารักษาพยาบาลที่ลุงเก็บมาจากทุกคนที่รุมทำร้ายเธอนะลู่จิว สัญญา 1 ฉบับเอาไว้ที่ลุง และพวกเธอเอาไปคนละ 1 ฉบับ รีบไปเถอะลู่จิว "
ผู้นำหมู่บ้านยื่นเงินให้ลู่จิวต่อหน้าทุกคน พร้อมทั้งบอกให้เธอรีบออกเดินทางก่อนจะค่ำ หาไปเสียแต่ตอนนี้ก็คงจะพอหาที่พักในตัวเมืองทันอยู่
" ขอบคุณค่ะคุณลุง หนูขอเข้าไปหยิบเอกสารสำคัญสักครู่นะคะ "
ลู่จิวเดินกลับเข้าไปหยิบเอกสารยืนยันตัวตนที่ร่างนี้เก็บไว้ใต้เสื่อผืนบางที่ปูหลับนอนอยู่ทุกค่ำคืน เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ มีเพียงเสื้อผ้าเก่า ๆ ของเธอ บุตรชายและป๋อเหวิน เธอจึงหยิบกระเป๋าผ้าขาด ๆ เก็บสิ่งของเหล่านั้นใส่ และเอาติดตัวไปด้วย
ถ้าถามว่าทำไมต้องเอาของเหล่านั้นไปด้วย ทั้งที่เธอมีของใหม่ ๆ มากมายอยู่ในมิติ นั่นเป็นเพราะเธอไม่อยากให้ใครเหยียบย่ำหรือทำลายข้าวของที่เป็นของร่างนี้และบุตรชายก็เท่านั้น
เมื่อเก็บของเสร็จทั้งสองก็รีบเดินออกมาหาทุกคนที่รออยู่หน้าบ้าน แล้วเดินออกจากเขตตัวบ้านไปพร้อมกับบุตรชาย
" ไปกันเถอะหยวนหย่วน ต่อไปนี้เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปด้วยกันนะลูก ช่วงแรกอาจจะลำบากหน่อย แต่ลูกจะได้กินอิ่มนอนหลับทุกวันแม่สัญญา "
" ครับแม่ หยวนหย่วนอยู่ที่ไหนก็ได้ถ้ามีแม่ หยวนหย่วนจะช่วยงานแม่เองครับ "
" เด็กดี ลูกแม่ดีที่สุด "
สองคนแม่ลูกเดินไปตามทางเพื่อมุ่งหน้าออกจากหมู่บ้านโดยไม่หันหลังกลับไปมองดูอะไรอีก
" ลู่จิว หยวนหย่วน รอลุงก่อน "
ผู้นำหมู่บ้านรีบวิ่งมาดักหน้าสองแม่ลูกเพื่อถามไถ่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนต่อ หากหวังป๋อเหวินกลับมาอย่างน้อยจะได้รู้ว่าต้องไปตามหาลูกและภรรยาที่ไหน
- ผู้เขียน
