พ่อลูกเจอกัน
1839 คำ
เช้าวันรุ่งขึ้น
" ตื่นแล้วหรือลูก นอนต่ออีกสักหน่อยก็ได้ เดี๋ยวแม่ทำอาหารให้เอง " แม่ลู่ที่ตื่นแต่เช้ามืดมาเตรียมอาหารไว้ให้บุตรสาวและหลานชาย นางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรสาวเดินเข้ามาหาตนเองที่ครัว
" หนูช่วยแม่ดีกว่าจ้ะ ทำทุกอย่างให้เสร็จแต่เช้าเราจะได้รีบออกไปหาช่องทางทำมาหากินกันต่อ "
เมื่อคืนลู่จิวคุยกับแม่ลู่เอาไว้ ว่าหากเธอขายของได้บ้างแล้วเธอจะให้แม่ลู่หยุดไปทำงาน แล้วออกมาอยู่บ้านกับหยวนหย่วนก็พอ เธอจะเป็นคนดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านเอง
แม่ลู่ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจอยู่นานที่บุตรสาวของนางกตัญญูถึงเพียงนี้ นางจึงตอบตกลงไปอย่างไม่รอช้า บั้นปลายชีวิตของนางจะได้มีความสุขเสียที หลังจากที่อยู่คนเดียวมานาน
" เอาอย่างนั้นก็ได้ลูก เสร็จแล้วอย่าลืมเตรียมของที่จะเอาไปเสนอขายใส่กระเป๋าผ้าไว้นะลูก "
แม่ลู่เอ่ยบอกบุตรสาวที่กำลังเอาหมูและผักออกมาทำอาหาร หลังจากที่เมื่อวานบุตรสาวทำให้ดูหลายรอบแล้วนางจึงมิได้ตกใจอะไร
" จ้ะแม่ เดี๋ยวหนูจะจัดการให้เรียบร้อยจ้ะ "
ลู่จิวเร่งมือทำอาหาร 2-3 อย่างไม่นานก็เสร็จ เป็นเวลาเดียวกับที่หยวนหย่วนตื่นขึ้นมาแล้วไปอาบน้ำกับยายของเขา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ลู่จิวต้องเดินออกไปเปิดประตู เพื่อจะดูว่าใครกันที่มาแต่เช้าขนาดนี้
" มาแล้วจ้า คุณมาหาใครค.... " ร่างบางยืนมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอยู่นาน ใบหน้าคมเข้ม คิ้วดกดำ ริมฝีปากได้รูป ทั้งผิวขาวตามธรรมชาตินั่นอีก ทุกอย่างช่างลงตัวและสะกดใจของลู่จิวเป็นอย่างมาก
" ทำไมเธอมองพี่แบบนั้นกันละลู่จิว เนื้อตัวเธอไปโดนอะไรมา แล้วลูกเราอยู่ไหน "
ป๋อเหวินที่รอให้สว่างมาทั้งคืน เมื่อถึงเวลา 6 โมงเช้าเจ้าตัวก็ขับรถออกมาหาบุตรชายและภรรยาตามที่อยู่ที่ได้รับมาจากลูกน้องทันที
' โอ้แม่เจ้า นี่คือสามีฉันหรอ งานดีเป็นบ้าเลย บ้าเอ๊ย ลืมไปว่าเค้าไม่ได้รักเรา ' ร่างบางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
" พี่ป๋อเหวินหรอจ๊ะ พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันกับลูกอยู่ที่นี่ "
" พี่หนิงหลงทำงานอยู่กับพี่ เธอคงรู้จักแล้วใช่ไหม " ถึงแม้ป๋อเหวินอยากเจอลูกชายใจจะขาดแต่ก็ยังต้องการคุยกับภรรยาให้รู้เรื่องก่อน
" สามีของพี่หนิงเซียนใช่ไหมคะ บังเอิญจริง ๆ แล้วพี่จะเข้าไปหาลูกเลยไหม " ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องปฏิเสธไม่ให้พ่อได้พบเจอลูก ในเมื่อเจ้าตัวน้อยเองก็คิดถึงพ่อใจจะขาดเช่นกัน
" พี่ขอคุยกับเธอก่อนได้ไหม เรื่องที่บ้านและเรื่องรอยแผลที่อยู่ตามตัวเธอ "
" เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ตรงนั้นมีม้านั่ง เราไปนั่งคุยกันตรงนั้นก็ได้จ้ะ " ลู่จิวปิดประตูห้องแถวแล้วเดินนำป๋อเหวินไปที่ม้านั่งไม่ไกลจากห้องแถวสักเท่าไหร่
" แผลของฉันเกิดจากการถูกชาวบ้านรุมทำร้าย เป็นแม่และน้องสาวของพี่ที่ไปปลุกปั่นให้ชาวบ้านมาลงมือกับฉัน และตอนนี้บ้านที่สร้างด้วยเงินพี่ก็ถูกแม่ของพี่ยึดไปแล้ว เพราะสร้างขึ้นในที่ดินของเขา ฉันขอเงินค่าบ้านติดตัวมาได้เพียง 100 หยวน และเงินค่ารักษาพยาบาลที่ชาวบ้านยอมจ่ายให้เพราะกลัวฉันไปแจ้งทางการอีก 180 หยวน เงินที่ลุงผู้นำให้หยวนหย่วนมาอีก 20 หยวน ถ้าพี่ไม่เชื่อเรื่องที่ฉันเล่า ก็ไปถามชาวบ้าน หรือลุงผู้นำดูก็ได้ "
พรึบ ป๋อเหวินดึงภรรยาเข้าไปกอดด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่อาจปกป้องภรรยาและลูกเอาไว้ได้
" พี่ขอโทษเธอกับลูก ต่อไปนี้เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม เงินที่พี่ส่งไปทุกเดือนเธอกับลูกได้ใช้บ้างรึเปล่า ทำไมไม่เคยตอบจดหมายพี่เลย "
ลู่จิวคิ้วผูกปมทันทีที่ป๋อเหวินพูดเรื่องนี้ ทำไมในความทรงจำของเธอไม่เห็นปรากฏว่าสามีฝากจดหมายไปหาหรือฝากเงินไปให้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
" แม่ครับ แม่คุยกับใคร " หยวนหย่วนที่แต่งตัวเสร็จแล้วแต่ไม่เห็นแม่อยู่ในห้องจึงเดินออกมาดูข้าง เป็นอย่างที่เขาคิดเมื่อเจ้าตัวน้อยมองเห็นแม่นั่งคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
" หยวนหย่วนลูกพ่อ ลูกโตขนาดนี้แล้วหรือ " ร่างหนาอ้าแขนกว้างหมายจะเข้าไปกอดบุตรชายแต่ต้องหยุดทันทีเมื่อบุตรชายวิ่งหนีไม่ยอมเข้าใกล้เขา
" อึก แม่ครับ เขาเป็นใคร เขาคือพ่อหรือครับ " ร่างน้อยของเด็กชายเดินเข้าไปเอ่ยถามมารดาทั้งดวงตาแดงก่ำ
" ใช่ครับ นั่นคือพ่อป๋อเหวินของลูก " ร่างบางค่อย ๆ ตอบคำถามของบุตรชาย เธอเห็นท่าที่ของหยวนหย่วนเหมือนคนจะร้องไห้เต็มแก่แล้ว
พรึบ
ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้พูดอะไร ร่างเล็กก็ถูกแขนแกร่งอุ้มขึ้นไปกอดเอาไว้ เพียงเท่านั้นน้ำตาของหยวนหย่วนก็ไหลออกมาด้วยความอัดอั้น
" ฮื้อออ ปล่อยผม ฮึก ฮึก คนไม่ดี คนใจร้าย ฮื้ออ อึก "
ปึก ปึก ปึก กำปั้นน้อย ๆ ทุบลงที่แขนของบิดาเพื่อส่งสัญญาณให้ปล่อยเขาลง
" หยวนหย่วน ฟังพ่อก่อนได้ไหมลูก พ่อขอโทษ "
ป๋อเหวินกอดกระชับลูกชายเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ลูกชายหลุดมือลงพื้น ใจของเขาร้าวรานไม่แพ้กับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องการคุยกับบุตรชายและภรรยาให้เข้าใจ
" ไม่ ผมไม่ฟัง คุณทิ้งพวกเราไปแล้วจะกลับมาทำไม ฮื้ออ ฮึก แม่ค้าบบ ช่วยหยวนหย่วนด้วย "
เด็กชายตัวน้อยเอ่ยขอความช่วยเหลือจากมารดา พร้อมทั้งยื่นมือออกไปหาลู่จิวด้วย
" พี่ป๋อเหวินปล่อยลูกก่อนเถอะค่ะ มาคนเก่งมาหาแม่ แล้วหยุดร้องไห้ก่อน อึ๊บ "
ลู่จิวทนเห็นบุตรชายร้องไห้ไม่ไหวจึงรีบเข้ามาแก้สถานการณ์ตรงหน้าก่อน
" ฮึก แม่ค้าบเปลี่ยนพ่อใหม่นะ หยวนหย่วนไม่เอาพ่อคนนี้ อึก " เด็กน้อยที่กำลังซุกหน้าหลบอยู่ในอกของมารดาเอ่ยออกมาทั้งที่ยังสะอื้นอยู่
ลู่จิวพยายามลูบหลังบุตรชายเพื่อปลอบประโลม เธอพอจะเข้าใจว่าทำไมหยวนหยวนคิดแบบนี้
" ครับ ๆ เปลี่ยนก็เปลี่ยน แต่ลูกต้องหยุดร้องไห้แล้วรับฟังพ่อป๋อเหวินก่อน ทำได้ไหมครับ "
คิ้วของป๋อเหวินผูกเป็นปมทันทีที่ได้ยินภรรยาพูดเช่นนั้น แทนที่จะช่วยเขาพูดมีอย่างที่ไหนไปรับปากลูกว่าจะเปลี่ยนพ่อใหม่ให้ลูก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่กล้าเอ่ยขัด ยิ่งเห็นบุตรชายโกรธเกลียดตนเองด้วย ยิ่งแล้วใหญ่
" แม่ไม่โกหกหยวนหย่วนนะครับ ถ้าฟังแล้วต้องได้พ่อใหม่จริง ๆ นะ " เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากปากของเด็กชายตัวน้อยเพื่อขอคำสัญญาจากมารดาอย่างน่าสงสาร
" ครับ แม่ไม่โกหก ถ้าฟังเหตุผลแล้วลูกไม่รักพ่อคนนี้ แม่จะหาพ่อใหม่ให้เอง ตกลงไหม "
ร่างบางที่กำลังนั่งลงที่ม้านั่งอย่างระมัดระวัง เธอค่อย ๆ ต่อรองและปลอบบุตรชายไปในเวลาเดียวกัน
" ฮึก อึก ค้าบบ " เด็กน้อยยอมตกลงแต่โดยดี หยวนหย่วนถูกมารดาจัดท่าให้หันหน้าไปทางบิดา แต่ร่างน้อยก็ยังคงอยู่บนตักของมารดาเช่นเดิม
" หยวนหย่วน พ่อแค่มาทำงานส่งเงินกลับไปให้ลูก ทำไมลูกถึงบอกว่าพ่อทิ้งลูกล่ะเด็กดี "
ป๋อเหวินกำลังจะยื่นมือไปจับแขนบุตรชาย แต่เจ้าตัวน้อยก็ถกแขนหนีเสียก่อน คนเป็นพ่อจึงต้องถอยมือกลับมา
" หาเงินอะไร พวกเราไม่เคยได้เงินเลยหลังจากที่บ้านเสร็จ ย่าบอกว่าพ่อให้แค่นั้น พ่อทิ้งพวกเราไปแล้ว ฮึก คนจะ..ใจร้าย อึก "
หยวนหย่วนพูดตามที่เคยได้ยินมา ย่าของเขาบอกหลายครั้งว่าพ่อของเขาส่งเงินมาเพียงให้สร้างบ้าน หลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อไปเลย
" ไม่จริง พ่อส่งเงินให้แม่ของลูกกับลูกทุกเดือน นี่เป็นใบเสร็จไปรษณีย์ จดหมายพ่อก็ส่งไปหาลูกทุกเดือน แต่ไม่มีอะไรตอบกลับมาเลย "
ป๋อเหวินหยิบหลักฐานใบธนาณัติออกมาปึกหนึ่ง บางใบมีสภาพเหลืองเก่ายับย่นตามกาลเวลา มีเพียงใบที่อยู่บนสุดที่ดูยังใหม่อยู่
" แม่ค้าบนี่คืออะไร อึก "
เด็กน้อยเอ่ยถามมารดา ระดับสายตาของเขามองดูกระดาษปึกหนาที่บิดาส่งมาให้
ลู่จิวรับใบธนาณัติมาเปิดอ่านดูวันที่ทีละใบ ทุกใบปรากฏวันที่ไว้ชัดเจนว่าป๋อเหวินส่งเงินกลับไปทุกวันที่ 1 ของเดือน จะมีช้าบ้างบางเดือน ลู่จิวพอเข้าใจได้ว่าอาจจะตรงกับวันหยุด
" หมายความว่าพ่อส่งเงินให้ลูกทุกเดือนพร้อมกับจดหมาย แต่พวกเราไม่เคยได้รับเลย ลูกเข้าใจไหมหยวนหย่วน "
ลู่จิวพยายามอธิบายให้บุตรชายฟังช้า ๆ เพื่อให้เจ้าตัวน้อยได้ทำความเข้าใจด้วยตัวเอง เพราะเรื่องนี้จะส่งผลกับหยวนหย่วนโดยตรง
" แล้วเงินกับจดหมายไปไหนค้าบแม่ ทำไมเราไม่เคยได้ล่ะ อึก " หยวนหย่วนที่พอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้วจึงเอ่ยถามมารดาด้วยความสงสัย
" น่าจะเป็นย่าของลูกที่เอาไป แล้วลูกจะตัดสินใจยังไงต่อ ยังจะเปลี่ยนพ่อใหม่อยู่ไหม แม่จะหาให้ "
เด็กชายตัวน้อยเริ่มมองหน้าบิดาอย่างเต็มตาด้วยความลังเล เมื่อบิดาส่งเงินและส่งจดหมายหาเขาทุกเดือน นั่นหมายความว่าบิดาไม่ได้ทอดทิ้งเขากับมารดาอย่างที่คิด
" หยวนหย่วน พ่อจะจัดการเรื่องนี้เอง แต่ลูกให้โอกาสพ่อได้ไหม เราเริ่มต้นกันใหม่ที่นี่ ต่อไปนี้พ่อจะไม่ทิ้งลูกไปไหนอีกแล้ว "
ป๋อเหวินเอ่ยขอโอกาสจากบุตรชาย เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวน้อยเริ่มมองหน้าตนเองอย่างเต็มตาแล้ว เขาเองก็ทรมานใจแทบขาด เมื่อได้ยินหยวนหย่วนบอกให้เปลี่ยนพ่อใหม่
- ผู้เขียน
