EPISODE8 {100%}

4660 คำ

มาเฟียเดินหัวเสียออกมาจากโรงแรม เมื่อคืนเขาพลาด พลาดมากด้วย ไม่คิดว่าเฉินเองก็จะร่วมมือกับเทาเย่ทำแบบนี้กับเขา เด็กคนนั้นมีดีอะไร มีอำนาจมากมายที่คนอย่างเฉินเพื่อนเขาต้องยอมหลอกเขาแบบนี้เลยเหรอ “วันนี้เข้าไปดูสินค้าลอตใหม่ไหมครับคุณมาเฟีย” คินเร่งฝีเท้าให้เดินเข้ามาชิดผู้เป็นนายแล้วถาม ก่อนจะได้สัญญาณมือยกขึ้นห้ามไม่ให้เขาพูดอะไรต่อ “ไม่ วันนี้ยกเลิกนัดและงานทั้งหมด ฉันอยากพักผ่อนแล้วอย่าให้ใครเข้ามารบกวนได้เด็ดขาด” “ครับ” คินขานรับ ภายในใจก็ได้แต่สงสัยว่าเจ้านายเขาต้องการการพักผ่อนอะไรขนาดนั้น ทั้งที่เมื่อคืนก็เปิดโรงแรมนอนค้างไปแล้ว ปกตินายของเขาไม่ใช่พวกจะมายกเลิกนัดอะไรง่ายๆ อะไรที่พูดออกมาจากปากผู้ชายที่ชื่อว่ามาเฟียล้วนต้องเป็นสิ่งที่ทำได้จริงทั้งนั้น นัดคือนัด ไม่มีการเบี้ยว มาสาย หรืออะไรทั้งสิ้น และที่สำคัญตอนนี้เจ้านายเขากำลังหัวเสียขั้นรุนแรง มาเฟียไม่ได้แสดงออกมาเป็นคำพูด แต่มักจะแสดงออกมาผ่านการกระ ทำและแววตาที่ไม่อยู่นิ่ง มองนู้นมองนี่เร่งฝีเท้าเดินเร็วและลงน้ำหนักเท้ามากผิดปกติ นี่แหละคืออาการหัวเสียของผู้ชายที่ชื่อว่ามาเฟีย ทันทีที่กลับมาถึงห้องร่างสูงก็จัดการไล่ลูกน้องทุกคนให้ออกไปข้างนอก ไม่เว้นแม้แต่คิน เลขาคนสนิทก็ถูกไล่ตะเพิดออกมายืนรวมกันที่หน้าห้องด้วย ทุกคนล้วนยืนสุมหัวกันด้วยความงุนงงว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น เจ้านายที่เงียบขรึมไร้ความรู้สึกของเขาถึงหัวร้อนมากถึงขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้คนคนนั้นต้องไม่ธรรมดา มาเฟียเริ่มปลดกระดุมชุดสูททั้งหมดออกจนเหลือแค่ร่างกายเปลือยเปล่า เมื่อเช้าเขาตื่นก่อนอีกคนเลยรีบหาเสื้อผ้าใส่ แล้วโทร.ให้คินมารับอย่างรีบร้อน เขาไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองร่างบางที่นอนหลับสนิทบนเตียงด้วยซ้ำไป ทั้งที่เมื่อคืนอีกฝ่ายผ่านช่วงเวลาที่ร้อนระอุและโคตรจะร้อนแรงมาด้วยกัน และเขาดันโคตรรู้สึกดีมากด้วย โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เรือนกายเพรียวบางโยกกายขึ้นลงอยู่บนตัวเขา ซ่าา!~ ยิ่งคิดมาเฟียก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายตัวเองมันเริ่มร้อนจัดขึ้นมาอีกครั้ง ภาพลีลาการเคลื่อนไหวที่แสนจะเย้ายวนของคนที่เขาเคยยืนยันหนักแน่นว่าไม่มีทางเอาเด็ดขาดวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำๆ เสียงครางหวานหูพร่ำเรียกเขาว่าเฮียมาดังอยู่ในโสตประสาทไม่หยุดไม่หย่อนสักที! “ซี๊ดด..” ร่างสูงร้องซี้ดปากเมื่อหยดน้ำไหลลงมากระทบแผ่นหลัง ในเวลาปกติมันจะเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไม่ก็รอยฟกช้ำจากการถูกลอบทำร้ายบ้าง แต่ครั้งนี้แผ่นหลังของเขามันกลับมีร่องรอยที่ต่างไปจากเดิมมาก มันคือรอยข่วนขูดลงเป็นทางยาวตลอดจนถึงบั้นเอว ลำคอหรือแผ่นอกพื้นที่ที่โผล่พ้นผิวน้ำเมื่อคืนมีแต่ร่องรอยดูดกัดของคนตัวเล็กเต็มไปหมด เด็กน้อยตีตราเขาไว้แทบจะทุกตารางผิวกายเลยก็ว่าได้ . @คอนโด “เอ่อออ…นายน้อยจะให้พังเข้าไปเลยจริงๆเหรอครับ” ‘หนึ่ง’ มือขวาของใหญ่ผู้ช่วยดูแลคาสิโนหันกลับไปถามนายน้อยอิ้งอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ส่วนลูกน้องที่เหลืออีก4คนก็ยืนรอพร้อมออกแรงช่วย ถ้าหากนายน้อยของพวกเขาเอ่ยปากตอบชัดเจน “พังเลย พังเดี๋ยวนี้” อิ้งตอบ สายตามองประตูบานใหญ่แน่วแน่ หึ! ใครใช้ให้เฮียมาหนีเขามาแต่เช้าแบบนี้ล่ะ เขาบอกแล้วไงว่าเฮียมาไม่มีทางหนีเขาพ้น ตราบใดที่อีกฝ่ายยังยืนอยู่บนแผ่นดินประเทศนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะหนีรอดจากเขาไปได้ หนีออกมาแต่เช้าแล้วไง เขาก็พังประตูเข้าไปนั่งรอในเพ็นเฮ้าส์สวยๆได้ก็แล้วกัน “ขอร้องเถอะครับคุณหนู อย่าทำลายทรัพย์สินของทางคอนโดเลยนะครับ เกิดคุณมาเฟียเจ้าของห้องกลับมาทางเราแย่แน่ครับ” ปัง!!! สิ้นสุดเสียงขอร้องอ้อนวอนของผู้จัดการคอนโด ปลายขวานก็จามเข้าที่บานประตูใหญ่ทันที ประตูที่แข็งแกร่งทนทานและถูกออกแบบมาอย่างดีกำลังถูกทำลายจนเละไม่เหลือซาก ตอนนี้ผู้ที่มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของคอนโดเข่าแทบทรุดไปกองกับพื้น เพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ปากเหวลึกเอามากๆ และเสี่ยงที่จะถูกผลักให้ตกเหวอยู่ตลอดเวลา ดีนะที่ใหญ่คอยล็อกตัวเขาไว้ไม่งั้นได้ล่วงไปแล้วแน่ๆ อิ้งยิ้มให้กับผลงานของลูกน้องที่อุตสาไปตามมาจากคาสิโน สมแล้วที่เขาเลือกคนพวกนี้เองกับมือ กล้าลงมือ กล้าทำ ไม่กลัวตาย ไม่ปากโป้ง ฟังแต่คำสั่งของเขาเท่านั้น เมื่อชื่นชมผลงานจนพอใจก็หันกลับมามองคนที่ยืนแข้งขาอ่อนแรง คนตัวบางขยับยกมือขึ้นกอดอก ก้าวเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าอีกฝ่ายพร้อมด้วยลูกน้องอีก4คน ที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานคอยคุ้มกันด้านหลัง “ตอนนี้เฮียมายังไม่กลับ เฮียมาไม่ได้อยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้ผมอยู่ตรงนี้นะ ปืนก็มี มีดก็มี ผมว่าคุณผู้จัดการควรรู้นะครับว่าเวลานี้ควรกลัวใครมากกว่ากัน ก็ผมขอคีย์การ์ดสำรองแล้วดีๆคุณไม่ยอมให้ ผมก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ” ร่างบางจบประ โยคด้วยรอยยิ้มหวาน แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่เชือดคอคนมองซะจริงๆ ก็เขาขับรถมาขอคีย์การ์ดห้องเฮียมากับพนักงานด้านล่างแล้วดีๆ แต่ก็ไม่มีใครให้ความร่วมมือสักคน ถ้าไม่ใช้วิธีนี้เขาจะเข้าไปนั่งเฉิดฉายรอคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีในห้องได้ยังไงกัน “ใหญ่” “ครับนายน้อย” “ช่วยอำนวยความสะดวก อุ้มคุณผู้จัดการคอนโดลงไปส่งชั้นล่างให้ด้วยนะ” “ครับนายน้อย” ร่างที่แทบจะไม่มีแรงยืนถูกหิ้วปีกเข้าลิฟต์เพื่อลงไปส่งที่ด้านล่าง ส่วนลูกน้องที่เหลืออยู่ก็ทำการผายมือเชิญ ให้นายน้อยเข้าไปนั่งรอด้านในให้สบายใจ คนถูกเชิญยิ้มกว้างให้กับลูกน้องแล้วเดินเข้าไปด้านใน ก่อนจะหยุดและทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวกว้างที่เคยถูกอุ้มขึ้นมานอนเมื่อหลายวันก่อน ท่อนแขนเรียวยกขึ้นพาดพนักโซฟา ท่อนขาสวยยกขึ้นไขว้กัน ดวงตาคู่คมกวาดมองไปทั่วห้องรับแขกที่ให้ความรู้สึกลึกลับ น่าค้นหา และอันตรายสุดๆเหมือนเจ้าของห้อง ด้านหลังร่างบางมีลูกน้องคอยยืนคุ้มกันเรียงแถวหน้ากระดาน4คน และแต่ละคนก็พร้อมรับและทำตามคำสั่งทุกเมื่อเมื่อนายน้อยต้องการ สำหรับคนอื่นที่มองเข้ามา อิ้งคือเด็กมหา'ลัยที่เอาแต่ใจมากๆ ป๊าม๊าตาม ใจให้ท้ายตลอด แต่สำหรับพวกเขาทั้ง4คนร่างบางตรงหน้าคือผู้มีพระคุณที่พวกเขายอมตอบแทนให้ด้วยชีวิต พวกเขาคือคนที่ถูกพ้นโทษออกจากคุก ครอบครัวไม่ให้อภัย สังคมหันหลังให้ ไม่มีที่ไป ไม่มีที่พึ่งพา จะมีก็แต่เด็กมัธยมตัวเล็กคนหนึ่งที่วิ่งซมซานเข้ามาหาพวกเขา แล้วให้พวกเขาช่วยจัดการคนที่วิ่งตามมาให้ วันนั้นพวกเขาไม่รู้เลยว่าช่วยแล้วจะได้อะไรตอบแทนหรือตัวเองต้องตายหรือไม่ เพราะอีกฝ่ายมีอาวุธกันทุกคน ผลสรุปคือพวกเขาช่วยเด็กคนนั้นไว้ได้ แต่ก็สภาพปางตายกันทุกคน ทว่าสิ่งที่เด็กตัวเล็กคนนั้นตอบแทนคือการให้ที่ซุกหัวนอน พามารักษาตัวที่โรงพยาบาลดีๆ ให้งาน ให้เงิน เรียกได้ว่าพวกเขาและเฮียใหญ่ให้ความจงรักภักดีกับนายน้อยมากกว่านายใหญ่เสียอีก งานที่เป็นความลับที่นายใหญ่ห้ามรู้พวกเขาจะเป็นคนลงมือทำให้นายน้อยเองทั้งหมด แม้แต่งานวันนี้ที่รู้ว่าต้องมาพังห้องใครพวกเขาก็ไม่เกรงกลัว เพราะสำหรับพวกเขาและเฮียใหญ่ นายน้อยน่ากลัวที่สุด กล้าได้ กล้าเสีย ไม่กลัวตาย “หนึ่ง ผมคอแห้งช่วยหาอะไรมาให้ดื่มหน่อยได้ไหม” “ครับนายน้อย” หนึ่งก้มหน้ารับคำสั่งและเดินหายเข้าไปในห้องครัวของมาเฟีย ส่วนคนรอก็นั่งกดโทรศัพท์คุยเล่นกับทีมที่มาบ่นว่าเมื่อคืนถูกอาโปมาดักถามถึงหน้าคลับ รอไม่นานนักแก้วใสที่บรรจุน้ำสีขุ่นก็วางลงตรงหน้า อิ้งยกมันขึ้นมาดมก่อนจะยิ้มพอใจที่หนึ่งหาเครื่องดื่มถูกใจมาให้ ซึ่งมันก็ไม่พ้นแอลกอฮอล์ดีกรีแรงหรอก ตั้งแต่เขาเข้ามาทำงานให้นายน้อย เขาก็ไม่เคยเห็นนายน้อยจะดื่มอะไรเลย นอกจากแอลกอฮอล์และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชอบดื่ม รู้อย่างเดียวว่านายน้อยเขาจะดื่มจนเมาหนักทุกครั้งที่แวะมาคาสิโน บรรยากาศในห้องเงียบสุดๆมีแค่เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงกดแป้นโทรศัพท์เท่านั้น ทุกคนกำลังรอการกลับมาของเจ้าของห้องตัวจริง ซึ่งก็รอไม่นานอย่างที่คิดไว้ เสียงก๊อกแก๊กจากทางหน้าประตูดังเข้ามาให้ได้ยินแหว่วๆ อิ้งวางโทรศัพท์ลงมุมปากยกยิ้มภูมิใจกับฝีมือผลงานของลูกน้องตัวเอง ส่วนใหญ่และลูกน้องอีก4คนก็เตรียมสแตนด์บายจับด้ามปืนที่เอว พร้อมชักออกมาใช้งานกันทุกคน สถานการณ์ด้านนอก คินยกสัญญาณมือบอกให้การ์ดสองคนคอยอยู่คุ้มกันเจ้านายไว้ ส่วนอีกสองคนให้ตามเขาเข้ามาด้านใน ปืนที่พกคู่กายเวลาออกไปไหนมาไหนถูกนำออกมาใช้งาน ยกขึ้นเล็งเป้าหมายทุกฝีก้าวที่ก้าวเข้ามาในห้อง จนกระทั่งเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก ที่มีร่างโปร่งบางนั่งกระดิกเท้ารออยู่ และคนของอิ้งทุกคนก็ชักปืนยกขึ้นเล็งที่ศีรษะของคินรวมถึงการ์ดอีกสองคน เช่นเดียวกันกับที่อีกฝ่ายเล็งมาที่ศีรษะของนายน้อยของพวกเขา “ชิส์ อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่น่าา” อิ้งจิ๊ปากดุลูกน้อง แล้วกระดิกนิ้วเรียวสั่งให้ลูกน้องเก็บปืนลงไปทั้งหมด ส่วนฝั่งของคินยังคงยืนถือปืนเล็งอยู่ไม่ลดละ “อิ้งมาวันนี้ไม่ได้อยากมีเรื่อง อิ้งแค่อยากเจอเฮียมา เฮียคินไปบอกเฮียมาให้อิ้งหน่อยได้ไหมครับ ว่าอิ้งอยากเจอ” “..!!...” คนที่ถูกเรียกเฮียเป็นครั้งแรกรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที คินทำสีหน้าไม่ถูกที่ได้ยินคนตัวเล็กเรียกเขาแบบนี้ เกิดมาทั้งชีวิตนี้คินยัง ไม่เคยถูกใครเรียกแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะรอยยิ้มแพรวพราวที่อีกฝ่ายฉีกยิ้มให้ตอนจบประโยค มันทำเขาข้อนิ้วอ่อนแทบจะปล่อยปืนทิ้งทันที ทว่าก็ต้องกลับมาแข็งแกร่งให้เร็วที่สุด เมื่อเสียงของคนเป็นนายดังอยู่ใกล้ๆ และเดินผ่านหน้าเขาขึ้น มาเผชิญกับคนกำลังนั่งรอแทน “มาทำไม” มาเฟียยืนทำหน้านิ่ง มือสองข้างล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง เขาเพิ่งออกจากห้องไปเมื่อตอนบ่ายใช้เวลาออกไปทำธุระไปถึง4ชั่วโมง พอกลับมาถึงประตูห้องเขาถูกทำลายจนเละไม่มีชิ้นดี การถูกรุกรานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่หรือน่ากลัวสำหรับเขา เพราะเขาเจอเหตุการณ์แบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ ถูกลักพาตัว ถูกลอบทำร้าย เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าคนที่เขาเพิ่งมีอะไรด้วยเมื่อคืนจะเป็นคนลงมือทำ “คิดถึง” คนนั่งตอบน้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากทุกครั้งที่คุยกัน แววตาแวววาวช้อนขึ้นมองคนพี่ที่ยืนด้านหน้า ก่อนจะแปรเปลี่ยนจากแวววาวน่ามองเป็นความเจ้าเล่ห์ ระยิบระยับ ไม่ต่างจากดวงตาของสุนัขจิ้งจอกที่หลอกกินหนูน้อยหมวกแดง มันค่อยๆหลุบมองต่ำลงมาจากใบหน้าหล่อเรื่อยๆ ผ่านช่วงแผ่นอกกำยำ ท่อนขาล่ำสัน รองเท้าหนังราคาแพง และย้อนกลับขึ้นมาตรงสิ่งที่อยู่ภายใต้หัวเข็มขัดแบรนด์ดัง ฟันคมสีขาวสะอาดงับริมฝีปากล่างเล็กน้อยแล้วค่อยๆปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะเน้นย้ำให้คนพี่ได้ฟังชัดๆอีกครั้งว่าตัวเองรู้สึกยังไง “คิดถึงมาก” ฉ่าา! คนได้ฟังรู้สึกน้ำลายจุกปาก ตอบโต้อะไรไม่ออกขึ้นมาฉับพลัน จู่ก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว กับสายตาแสนจะมีเลศนัยที่คนตัวเล็กใช้มองมาเมื่อครู่ มาเฟียเริ่มรู้สึกว่าตอนนี้ใบหูเขามันกำลังร้อนขึ้นมานิดๆ และอาจจะมีสีแดงหน่อยๆจากสายตาและคำพูดที่สุดแสนจะอีโรติก ก็ไอ้คำว่าคิดถึงของอีกฝ่ายมันไม่ได้หมายถึงคิดถึงเขาแค่อย่างเดียวน่ะสิ สายตามันบ่งบอกโคตรๆว่าอิ้งกำลังคิดถึงอะไรที่อยู่ในกางเกงเขามากกว่า “คุณไม่ควรพังประตูห้องผมแบบนี้ รู้ไหมมันคือการกระทำที่ไม่มีมารยาท” มาเฟียเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาซะเฉยๆ เขาตั้งสมาธิอยู่นานพอตัวว่าควรจะดุคนตรงหน้าเรื่องอะไรดี “มารยาทสำหรับอิ้ง อิ้งเอาไว้ใช้กับคนอื่น แต่กับเฮียมา…เราไม่ใช่คนอื่นกันอีกแล้วหนิครับ ถ้าไม่อยากให้พังประตูทีหลังเฮียมาก็เปิดต้อนรับอิ้งไว้ ดีไหมครับ” “เพื่อ?” มาเฟียสวนกลับทันควัน ซึ่งเขาลืมคิดไปว่าเด็กตรงหน้ามันร้ายกว่าที่คิด ตั้งตัวรับมือยากกว่าทุกคนที่เคยเจอมา “จะให้ตอบ..ตรงนี้จริงๆเหรอ อิ้งกลัวเฮียมาเขินจังเลยครับ” อิ้งตอบยิ้มๆ สายตาแพรวพราวมองคนของมาเฟียที่ยืนทำสีหน้าสงสัยอยู่ด้านหลัง แล้วกระตุกยิ้มขบขันนิดๆ “….” “เฮียมาอาจจะหนีใครต่อใครได้ แต่ถ้าคิดจะหนีอิ้งเฮียมาหนีไม่พ้นหรอกครับ วันนี้อิ้งแค่แวะมาบอกเฮียมาเฉยๆว่าให้ตั้งตัวไว้ เพราะครั้งหน้าอิ้งอาจจะไม่มาตัวเปล่า อาจจะลากกระเป๋ามาอยู่กับเฮียมาเลยก็ได้นะครับ” “หยุดเล่นแล้วออกไปจากห้องผมซะ” “นี่เฮียมายังคิดว่าอิ้งเล่นอยู่อีกเหรอครับ เหตุการณ์เมื่อคืนมันไม่ได้บอกอะไรเฮียมาเลยเหรอ” อิ้งใช้สายตากดดันถามมาเฟีย ซึ่งอีกฝ่ายดันเงียบ คิดหาคำตอบไม่ได้ซะแบบนั้น “….” “ถ้าอิ้งเอาจริงมากกว่านี้เฮียมาอาจจะตั้งรับไม่ไหวเลยก็ได้นะ-” “นายน้อยครับ” ใหญ่คั่นจังหวะการพูดของนายน้อยด้วยการสะกิดที่ไหล่บาง ก่อนจะก้มหน้าลงมาป้องมือกระซิบที่ใบหูขาว มาเฟียมองดูการกระทำทุกอริยบทตรงหน้า แววตาที่วิบวับค่อยๆเปลี่ยน เป็นแข็งกระด้าง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแสดงออกถึงความโกรธจัด นิ้วเรียวสวยกำเข้าหากันแน่นจนสั่น ลมหายใจหนักแน่นขึ้นก่อนจะค่อยๆผ่อนปรนให้เป็นจังหวะปกติ และหันกลับมามองเขาอีกครั้งด้วยแววตาเดิม ก่อนหน้าที่คนของอิ้งจะกระซิบรายงานบางอย่าง มาเฟียต้องยอมรับเลยว่าเด็กตรงหน้าเก็บอารมณ์ค่อนข้างเก่ง เปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วยิ่งกว่ากระตุกปมชุดคลุมอาบน้ำเมื่อคืนซะอีก “แย่จัง วันนี้อิ้งต้องรีบกลับไปจัดการตัวปัญหาซะได้ เลยมีเวลาคุยกับเฮียมาแค่นี้” คนตัวบางพูดด้วยรอยยิ้มหวานที่มาเฟียมักจะได้เห็นมันบ่อยๆ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่สูงเพียงแค่หน้าอกของอีกฝ่ายเท่านั้น ร่างบางเดินนำลูกน้องออกมาและหยุดตอนที่เดินมาชิดร่างสูงของมาเฟีย เหลือบสายตามองลำคอแกร่งบริเวณที่คอเสื้อไม่สามารถปกปิดผิวเนื้อได้ แล้วกระแอมเรียกความสนใจของคนที่ยืนทำหน้านิ่ง “อุ๊ย! ที่คอมีรอยดูดน่ะครับ ขอโทษนะครับที่เมื่อคืนอิ้งเอาแต่ใจไปหน่อย” !!!! ประโยคเมื่อครู่ทำเอาคนยืนนิ่งต้องรีบยกมือขึ้นปิดลำคอตัวเองทันที ใบหน้าที่เรียบนิ่งร้อนแผ่ว หัวใจเต้นตึกตักผิดจังหวะ นึกถึงท่วงท่ายกขาขึ้นรูปตัว เอ็มแล้วทิ้งน้ำหนักตัวขยับขึ้นลงเมื่อคืนขึ้นมาซะได้! จะไม่ให้เขานึกถึงได้ยังไง ในเมื่อท่านี้มันคือท่าที่คนตัวเล็กเอาแต่ใจที่สุด ทรมานให้เขาอดทนอดกลั้น ไม่ยอมให้เขาถึงฝั่งสักที เอาแต่กระแทกลงมาแถมใช้ฝ่ามือยันอกไม่ให้เขาลุกอีกต่างหาก! ส่วนบรรดาการ์ดและคินที่ได้ยินก็ทำสีหน้าเลิ่กลั่กกันหมด นี่สินะสาเหตุที่เจ้านายของเขาหัวเสียตั้งแต่เช้า พอทำให้คนตัวสูงเสียอาการให้กับตัวเองได้จนพอใจ อิ้งก็คิดจะเดินออกไปจากห้องทันที ทว่าถูกฝ่ามือใหญ่รั้งแขนเสื้อเอาไว้ก่อน มาเฟียเอ่ยปากถามโดยไม่หันหน้ามามองเหมือนถามลมฟ้าอากาศ ส่วนมืออีกข้างก็ยังยกกุมลำคอที่มีรอยตีตราเอาไว้ “จะไปไหน” “จัดการตัวปัญหา จัดการมารผจญครับ” มาเฟียปล่อยให้คนเด็กกว่าเดินออกจากห้องไปหลังจากได้ยินคำตอบ ลับแผ่นหลังบางเขาก็จัดการเรียกเลขาส่วนตัวให้เข้ามาใกล้เพื่อรับฟังคำสั่งทันที “คิน ตามไป ฉันอยากรู้ว่าเด็กคนนั้นกำลังไปจัดการใคร” คินก้มหน้ารับคำสั่งแล้วรีบสะกดรอยตาม ริมฝีปากหยักก็ยกยิ้มกรุ้มกริ่มไปตลอดทาง มาเมือง ไทยคราวนี้เจ้านายของเขาได้พาเมียกลับไปให้หัวหน้าใหญ่ปวดหัวแน่ๆ และดูท่าเจ้านายเขาจะหลงกลเด็กน้อยที่แสนจะเจ้าเล่ห์ไปแล้วด้วย ไม่มากก็น้อยแหละว่ะ! แต่ที่แน่ๆคือหลงไปแล้วเว้ย! @Casino คนตัวเล็กกวาดตามองสภาพชั้นล่างของคาสิโน ที่ข้าวของถูกทำลายไปหลายอย่าง โต๊ะสำหรับเล่นการพนันถูกทุบและทุ่มทิ้งไปหลายตัว กระจกก็ถูกทุบจนแตก แต่ที่ทำให้ทายาทผู้สืบทอดสถานที่แห่งนี้โกรธจัดที่สุด คือบรรดาลูกน้องหลายคนที่ถูกรุมทำร้ายจนบาดเจ็บ ช่วงเวลากลางวันคนที่อยู่คาสิโนส่วนใหญ่จะเป็นแค่ลูกจ้างเล็กๆ พวกเด็กเสิร์ฟที่มาเตรียมเครื่องดื่ม พนักงานทำความสะอาด ส่วนพวกที่เป็นการ์ดและมีฝีมือท้ารบท้าต่อยก็นอนพักผ่อน เตรียมตัวสำหรับรับมือกับผีการพนันช่วงเวลาที่คาสิโนเปิด แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ดูท่าเขาคงต้องรับคนมีฝีมือเข้ามาเป็นการ์ดช่วงกลางวันเพิ่มอีกหลายอัตรา ยิ่งเห็นภาพลูกน้องนอนเจ็บปวดบางคนก็เลือดท่วมตัว มันยิ่งเพิ่มโทสะให้อิ้งจนไม่สามารถระงับไว้ได้ ฝ่ามือบางกำเข้าหากันแน่นจนสั่น กรามบอบบางขบกัดกันแน่น ดวงตาแข็งกระด้าง เขาทั้งรู้สึกโกรธที่คนพวกนั้นมารุมทำร้ายคนของเขา กล้ามาหยามกันถึงถิ่น และเสียใจที่ช่วงเวลานั้นเขาดันไม่อยู่ปกป้องคนภายใต้การดูแลของตัวเองได้ น้ำตาเอ่อคลอที่เบ้าตาสวย เขาจะจัดการให้ฝ่ายนั้นต้องจดจำเข้าไปในเซลล์เม็ดเลือดเลยคอยดู! เพิ่งจะได้เข้ามาในประเทศนี้แค่ไม่นานแต่ดันมางัดข้อกับตระกูลใหญ่แบบเขา จุดจบมันมักจะไม่สวยอยู่แล้ว “นายน้อยเอาไงดีครับ ให้ผมไปจัดการมันเลยดีไหมครับ” ใหญ่ถาม ตอน นี้พวกเขารู้แล้วว่าคนที่กล้ามาบุกทำร้ายถึงถิ่นมันเป็นใคร และนายน้อยของเขาเองก็ทราบแล้วเหมือนกัน “ยังก่อน จัดการพาคนที่เจ็บไปรักษาตัว ส่วนใครที่ยังพอมีแรงเหลือก็ไปนอนพักผ่อน คืนนี้คาสิโนปิด ผมจะพาทุกคนออกอีเว้นท์นอกสถานที่” ร่างบางออกคำสั่งก่อนจะเดินเข้าไปช่วยลูกน้องเก็บซากกระจกที่หล่นแตก ทางด้านคินก็รีบกลับมารายงานเจ้านายตามที่ได้รับคำสั่ง มาเฟียนิ่งไปครู่หนึ่งหลังจากได้ยิน เขาคิดไว้แล้วว่าอิ้งจะต้องเจอปัญหาใหญ่ถ้ายังยุ่งกับเขาไม่เลิกแบบนี้ แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วมากขนาดนี้ ถ้าให้เดาฝั่งนั้นคงให้คนตามเขาจนรู้เรื่องของเขากับอิ้งที่เกิดเมื่อคืนแล้วแน่ๆ วันนี้เด็กน้อยเลยถูกเล่นงานหนักแบบนั้น “ให้ผมตามไปเฝ้าดูคืนนี้ไหมครับคุณมาเฟีย” “ทำไมต้องไป” มาเฟียถามเสียงเรียบ ปกติคินไม่เคยเสนออะไรที่เขาไม่ได้ สั่งให้ออกความคิดเห็นแบบนี้หนิ “ก็คุณอิ้งเป็น…” คนถูกถามตอบเสียงแผ่ว อ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าพูดออกมาว่าคนที่เจ้านายสั่งให้ตามเป็น เมีย ไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่เป็นห่วงจะให้เขาตามไปทำไม คินอยากพูดออกมาแบบนี้มาก ทว่ากลัวโดนเจ้านายสั่งเก็บก่อนได้กลับประเทศมากกว่าเลยต้องหุบปากไว้ “จะเป็นอะไรก็ช่าง ฉันไม่สนใจเด็กเล่นสนุกคนนั้นก็แล้วกัน” มาเฟียก็พอจะรู้ว่าคินอยากจะพูดอะไรออกมา เขาเลยเลือกที่จะพูดตัดประโยคไปแบบนั้น ไม่ยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นเมียแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธซะทีเดียว ถึงปากจะสั่งว่าไม่ให้คินตามไปดู แต่ตอนนี้ตัวเขาเองกลับมานั่งอยู่ในคลับที่เป็นจุดหมายของคนตัวเล็กคืนนี้ไปแล้ว มาเฟียเลือกนั่งในมุมลึกของร้าน แต่งตัวธรรมดา เสื้อยืดสีดำ คลุมด้วยเสื้อหนังชั้นดีและกางเกงยีนขายาวสีซีด ไร้คนคุ้มกัน เป็นที่ล่อตาของเหล่าศัตรูทางธุรกิจ เสี่ยงต่อการถูกลอบทำร้ายที่สุด ถึงจะรู้ว่าเสี่ยงมากแต่เขาก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้ทำแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี อย่างน้อยมาให้เห็นกับตาก็ยังดีว่าคนน้องไม่ได้พังร้านนี้ให้เละไม่เหลือชิ้นดี จนเกิดเป็นเรื่องราวบานปลาย เอาตรงๆคือเขาไม่ได้กลัวว่าอิ้งจะถูกทำร้าย เพราะเจ้าตัวดูจะทำร้ายคนอื่นให้แหลกเหลวซะมากกว่า ออกจะเป็นห่วงเจ้าของคลับคืนนี้ด้วยซ้ำที่ลูกหลานอย่างเวโรนิก้าทำอะไรไม่คิดแบบนั้นลงไป กล้าส่งคนไปรังควานเด็กแบบอิ้งถึงถิ่นแบบนั้นได้ยังไง หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ! เสียงดังฮือฮาด้านหน้าประตูเรียกความสนใจจากลูกค้าในร้านได้เป็นอย่างดี มาเฟียยกแก้วเตกิลาขึ้นจิบพลางคิดในใจว่าคนที่เขาแอบคินและการ์ดออก มาดูคงเดินทางมาถึงแล้วแน่ๆ ซึ่งมันก็จริงอย่างที่คิด ผลัวะ!! เพล้ง!! เสียงกระจกด้านนอกแตกดังเกรียวกราวมาถึงข้างใน เสียงเพลงที่เปิดอยู่เงียบลงทันที การ์ดร่างสูงใหญ่ถูกถีบให้ลอยกระเด็นกลิ้งเข้ามาด้านในร้าน นักท่องราตรีหลายคนกรูมารวมตัวกันอยู่ฝั่งหนึ่งของร้าน เว้นช่องตรงกลางให้ผู้มาเยือนได้มีที่แสดงตัวตน และเสียงที่ดังด้านล่างมันก็ทำให้คนที่นั่งพูดคุยกับเพื่อนสนิทด้าน บนต้องออกมาดูเหตุการณ์ เวโรนิก้าออกมายืนมองเหตุการณ์ที่ราวระเบียงด้านบน เธอพอจะรู้ว่าใครที่บุกมาถึงคลับของอาเธอ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่เด็กปากดีที่หายลับไปกับมาเฟียทั้งคืนเมื่อคืน จนเธอทนไม่ไหวสั่งคนเข้าไปสั่งสอนที่คาสิโนเมื่อตอนกลางวันนั่นไง หึ! มาถึงถิ่นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอเองก็อยากจะรู้ว่าเด็กปากดีแบบอิ้ง จะกล้าสักแค่ไหน นี่มันถิ่นของเธอ คนของเธอก็เยอะกว่า ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่โง่เดินเกมผิด ปัง!! “กรี๊ดดดด!!!!” เสียงปืนดังลั่นคลับ ลูกค้าด้านในส่งเสียงกรี๊ดลั่น วิ่งกรูกันออกไปจากร้านจนเกือบหมด ตอนนี้ทั้งร้านแทบจะว่างเปล่า มีพื้นที่ให้ผู้มาเยือนได้ฉายรัศมีความน่ากลัวจัดออกมา อิ้งเงยหน้ามองผู้หญิงลูกครึ่งที่ยืนมองเขาจากด้านบน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะชักปืนที่เอวออกมาและยิงมันด้วยมือเพียงข้างเดียว ปัง!! ปัง!! ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันหลายที เป้าหมายของลูกกระสุนคือทำลายทรัพย์สินของคลับแห่งนี้ ทั้งบาร์เครื่องดื่มที่ขวดแอลกอฮอล์ราคาแพงถูกกระสุนปืนยิงแตกกระจาย ลำโพงหน้าเวที หลอดไฟกลางร้านบางส่วน ส่วนลูกน้องอีกสิบกว่าชีวิตที่ติดตามนายน้อยมาก็ยืนเรียงแถวหน้ากระดานชิดแผ่นหลังบาง ทุกคนพร้อมใจถลกชายเสื้อขึ้นให้ทุกคนในคลับเห็นปืนที่เหน็บซ่อนอยู่ที่เอว และมีดพกที่ถูกสั่งทำมาพิเศษ “โอ๊ะ!” คนที่เพิ่งยิงปืนเสร็จแสร้งทำเป็นตกใจ กับสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายและแสดงสีหน้าสะใจสุดๆส่งไปให้ เวโรนิก้ายังคงยืนมองอยู่ชั้นบนเช่นเดิม ข้างๆกายเธอมีเพื่อนคนไทยและต่างชาติอีกสามคนเดินมาประกบมุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนการ์ดด้านล่างบาง ส่วนก็เข้ามารุมล้อมกลุ่มคนของอิ้งเอาไว้ บางส่วนที่ว่าคือคนที่เวโรนิก้าให้ติดตามมาจากต่างประเทศเท่านั้น ส่วนคนของอาเธอที่คลับไม่มีใครกล้าชักปืนขึ้นมาเล็งทายาทคาสิโนเลยสักคน ใครๆก็รู้ว่าตระกูลของอิ้งสามารถช่วยและอำนวยความสะดวกให้กับงานสีเทาให้ราบรื่นได้มากมาย และอาของเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเสี่ยงด้วย อิ้งเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะกลางร้าน ถ้าหากเป็นการเที่ยวดื่มเหล้ากับเพื่อนการที่ได้โต๊ะกลางร้านแบบนี้คงเด่นสุดๆ แต่คืนนี้เขาดันมาชำระความซะได้เลยอดดื่มเครื่องดื่มรสชาติดีของคลับนี้ไปเลย ร่างบางทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ทรงสูง ยกศอกขึ้นวางบนโต๊ะด้านหลังหนึ่งข้าง ส่วนมือข้างที่ถือปืนก็ใช้มันกวักเรียกคนด้านบนให้ลงมาคุยกันด้านล่าง โดยไม่เกรงกลัวปลายกระบอกปืนคนของเวโรนิก้าที่เล็งศีรษะเขาด้านล่างเลยสักนิด จะกลัวทำไมในเมื่อคนของเขาก็ถือปืนเล็งคนพวกนั้นอยู่เหมือนกัน ทว่าคนถูกเรียกกลับยืนมองอย่างนิ่งเฉย ซึ่งมันช่างไม่ถูกใจคนเอาแต่ใจอย่างอิ้งเอาซะเลย ปัง!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more