คามินสืบเท้าก้าวเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของตัวเอง เขาใช้มือข้างขวาบิดลูกบิดประตูแล้วดันมันเข้าไป เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด เหมันต์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของคามิน เขานั่งหันหลังให้คามิน สายตามองผ่านกระจกบานใสออกไปอย่างไร้จุดหมาย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเก้าเดินเข้ามา เหมันต์ก็หันขวับหมุนเก้าอี้มาหาคามินทันที มือทั้งสองเท้าคางตัวเอง พลางทำสีหน้าท่าทางกวนๆ
“เดี๋ยวนี้ท่านประธานมาทำงานสายจังนะครับ”
เหมันต์เอ่ยพลางเปิดแฟ้มเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานของคามินเล่นด้วยท่าทียียวนกวนประสาท
“แกทำแบบนั้นแกต้องการอะไร”
คนใบหน้าคมเข้มจ้องมองตาคามินด้วยแววตาเรียบเฉย
“ต้องการนิสสา”
“ไม่มีทาง”
คามินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม พลางกำหมัดแน่น แววตาที่แสดงถึงความไม่พอใจถูกส่งไปยังเหมันต์ เขาไม่มีทางปล่อยนิสสาไปหาใครแน่นอนอย่าว่าแต่เหมันต์เลย เธอต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“งั้นก็คงต้องระวังขอหวง
