มือหนากระชากแขนเรียวเล็กจนนิสสาเซถลาเข้ามาสู่อ้อมอกแกร่ง แววตาแข็งกร้าวจ้องมองคนนัยน์ตาสีเทาด้วยความขุ่นเคืองใจกับสิ่งที่เธอได้ทำในวันนี้ นิสสาเมื่อเห็นแววตาของคามินรับรู้ได้ถึงความโกรธจัด รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วกาย สายตาลุกโชนราวกับจะเผาเธอให้กลายเป็นจุณ
“พี่...พี่คามิน”
คามินไม่ได้ฟังคำของนิสสา เขาฉุดกระชากลากเธอเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เขาไม่ชอบการกระทำแบบนี้เลย มันเหมือนโดนหยามหน้ากันชัดๆ
“ออกไปจากออฟฟิศไม่คิดจะบอกกันสักคำ”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นจนคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ หยาดเหงื่อเม็ดโตไหลอาบท่วมหน้าผากมนของคนตัวเล็ก เมื่อเห็นสีหน้าแววตาของคามินที่จ้องมองเธออย่างไม่ละตา ประตูบ้านถูกเปิดออกด้วยมือที่สั่นเทาราวกับลูกนก คามินยังคงจ้องทุกการกระทำของนิสสา เธอทำเหมือนเขาเป็นดั่งมัจจุราชที่จะมาล่าวิญญาณเธอ
“นิสสาขอโทษค่ะ พี่คามินเข้าไปข้างในก่อน”
คนตัวเล็กเอ
