เด็กคุณเจ 1(2)
698 คำ
ห้าปีต่อมา
งานเกษียณครูมาลี อินทิรา ครูสุทธินันท์ งดงาม
เวลาหนึ่งทุ่มฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่เคยเรียนตอนอนุบาลถึงมัธยมปลายและตอนนี้ที่นี่เป็นสถานที่จัดงานเกษียณของครูมาลี ครูสุทธินันท์ ครูที่เคยสอนฉันและเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ หลายคนที่จบจากโรงเรียนนี้
“ซีทางนี้” มิ้วกี้กวักมือเรียก เธอเป็นเพื่อนที่ตอนเรียนสนิทกันมาก เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ความสนิทใจจึงไม่เท่าเมื่อก่อน
“มานานยัง” ฉันเดินเข้ามารวมกลุ่ม ในกลุ่มไลน์นัดกันว่ามาครบแล้วค่อยเข้างานพร้อมกัน
“เพิ่งมาก่อนมึงห้านาทีได้อะ”
“อ้อ”
“แต่มึงอะ”
“ทำไม”
“หน้ามึงไม่เปลี่ยนจากเดิมเลยเนอะ 28 ปีแต่เหมือนเด็ก 15 อิจเบา ๆ จ้า”
“พูดจริง”
“เออดิ จะโกหกทำไม”
“ก็นึกว่าเหมือนเดิมคือไม่พัฒนาความสวยงี้”
“กูเคยบอกว่ามึงไม่สวยเหรอคะ มึงน่ะมันคนสวย”
“จ้า มึงก็สวยค่ะเพื่อน”
“แน่นอนกูสวยอยู่แล้ว เออนี่คุณเต้ยแฟนกูค่ะ” มิ้วกี้แนะนำผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ
ฉันยกมือไหว้เพราะดูแล้วเขาน่าจะอายุมากกว่า “สวัสดีค่ะ”
“ครับ”
“ไอ้เล็กกับไอ้ตันใกล้ถึงแล้ว” มิ้วกี้พูดเมื่อกลุ่มไลน์เพื่อนวัยเด็กแจ้งเตือนว่าใครกำลังถึง กลุ่มไลน์เพื่อนวัยเด็กใช่ว่าจะครบทั้งสามสิบคน บางคนหายเข้ากลีบเมฆเพื่อนตามตัวไม่เจอ บางคนมีครอบครัวไม่สะดวกเข้ากลุ่มเพราะสามีขี้หึง ภรรยาขี้หึง ในกลุ่มนี้จึงมีประมาณ 20 คน
“นุกเกอร์ฝากบอกให้เราเข้าไปกันก่อน มันมาช้าหน่อยแฟนมันยังไม่เลิกงาน” ฉันพูดถึงเพื่อนสนิทที่เรียกว่าสนิทมาก ๆ เนื่องจากเราสองคนไปเรียนต่อที่เดียวกัน เรียนจบซื้อบ้านอยู่ใกล้กัน นุกเกอร์จึงเป็นเพื่อนวัยเด็กที่รู้เรื่องของฉันดีที่สุด เป็นเพื่อนที่พูดได้เต็มปากว่าเป็นคนในครอบครัว
“นุกมากับแฟน แล้วมึงทำไมฉายเดี่ยว” มิ้วกี้ถาม
“เลิกแล้วน่ะ”
“ฮะ!” ไม่แปลกที่จะตกใจ เวลาเลิกกับแฟนฉันไม่เคยประกาศลงโซเชียล คนก็เลยเข้าใจว่าฉันกับแฟนยังรักกันดี โผล่มาอีกทีให้เพื่อนรู้คือลงรูปกับแฟนใหม่ นิสัยแบบนี้ทำให้เพื่อนตกใจอยู่บ่อย ๆ
“เลิกกันสามเดือนแล้วมั้ง” กับผู้ชายคนล่าสุดคบสองเดือนไปไม่รอดก็เลยเลิก คนเราอะช่วงโปรโมชั่นทุกอย่างดีหมดอะ หมดโปรเมื่อไหร่เริ่มออกลาย บางคนถอยทัน บางคนถอยไม่ทันก็ยอมให้ตัวเองเจ็บเพื่อรั้งคนสารเลวไว้ในชีวิต ส่วนฉันถอยทันตลอดเพราะเคยมีประสบการณ์มาก่อน
“ถามจริง”
“อืม”
“มึงโอเคไหม” มิ้วกี้ทำหน้าเป็นห่วง ก็คงต้องมีสีหน้าแบบนี้อะเนอะเพราะเวลาลงโชเชียลฝ่ายชายชอบแท็กประมาณว่าเรารักกันมาก ทั้งที่ความจริงเพิ่งรู้จักกันสามวันจะรักอะไรขนาดนั้น
“โอเคสิ เราสองคนใช้ชีวิตแตกต่างกัน ทางเดินต่างกันก็เลยยุติความสัมพันธ์” กับบางคนที่ไม่ใช่ รั้งให้ตายก็ไปอยู่ดี
“งี้มึงโสดเหรอ”
“อืม”
“คนสวย ๆ แบบมึงโสดเนี่ยนะ”
“คนสวยจะโสดไม่ได้เหรอคะ”
“ก็โสดได้ แต่มึงไม่เหมาะจะเป็นคนโสด”
“บางทีไม่มีผัวก็ดีนะ เหนื่อยจะมี มีแล้วเหนื่อยไม่มีดีกว่า”
“เทคแคร์นะมึง” มิ้วกี้เดินเข้ามากอดด้วยความเป็นห่วง “เพื่อเป็นการขอโทษที่กูถามไม่เข้าเรื่อง หลังจบงานโรงเรียนไปต่อกันกูเลี้ยงเองค่า”
“เอาดิ” นานทีปีหนจะเจอเพื่อน วันนี้ฉันก็ว่างไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธ
หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาทีเพื่อนรุ่นเดียวกันก็เริ่มทยอยกันมาหลายต่อหลายคน ฉันและเพื่อนจึงเดินเข้างานพร้อมกันพร้อมของขวัญที่ระลึกและช่อดอกไม้ให้ครูทั้งสองท่าน
- ผู้เขียน
