๘
1384 คำ
"อินจ๋า ขยับมาทางนี้หน่อยสิ"
"ทำไมต้องขยับ?"
"หัวใจเราสองจะได้ตรงกันไงจ๊ะ"
อุแค่กๆๆ!!
ผมที่เดินผ่านหน้าห้องอินทรชิตลูกรัก ก็ต้องได้ยินไอ่ลิงหน้าขาวมันหยอดมุกเสี่ยว จีบลูกตัวเองครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ได้แล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาหนุมานก็ไปอยู่กับสุครีพ มีเมืองในปกครองมีทหารวานรในบังคับบัญชามากมาย แต่มันก็ยังจะออกเมืองมากินเต้าหู้ลูกคนอื่นได้ทุกวี่ทุกวัน และในแต่ละวันก็ยิ่งทวีคูณความชัดเจนในสถานะเข้าไปอีก
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอินทรชิตจะมีบ้างที่ปฏิเสธเพราะกลัวผมไม่พอใจ แต่พออยู่ไปอยู่มาสักพักนอกจากผมจะไม่ว่าอะไรแล้ว ยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นปล่อยเขาสองคนจัดการกันเอง
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน พ่อไม่ยุ่งจ้า
แต่ถ้ามันเกินเลยเกินไปจริงๆ ซึ่งทุกวันนี้ผมยังไม่เห็นว่าอะไรเกินเลยไปไหน ผมเลยไม่ว่าอะไรทั้งสองคน เวลาสองคนนั้นไม่ได้อยู่กันเองหรืออยู่กับผม แบบไปอยู่ในที่คนเยอะๆ มีคนไม่สนิทชิดเชื้อกัน ทั้งคู่ก็จะทำตัวเป็นปกติและเว้นระยะห่างกันอย่างเหมาะสม คนเป็นพ่อคนนี้จึงวางใจและให้ทั้งคู่ได้รักกันอย่างเต็มที่
แต่ถ้าเอ็งทำลูกข้าเสียใจเมื่อไหร่นะ!! ข้าจะเอาปังตอไปแสกหน้าเอ็ง!!
"อ๊ะ! หนุมานทำอะไร"
ผมหันขวับไปยังต้นเสียง ในห้องของลูกชายตัวเองทันที จริงๆมันก็ไม่ใช่เสียงดังอะไรมาก คนปกติผ่านไปผ่านมาก็คงไม่ได้ยินนั่นแหละ แต่ด้วยพลังอะไรสักอย่างของทศกัณฐ์ ผมเลยหูดีเกินมนุษย์มนาเขา
"นะคนดี ข้าขอหน่อย"
"ยะ..อย่าทำแรงนะ"
โอเค กูไม่อยู่แล้วก็ได้
ผมรีบเดินจากอาณาบริเวณนั้นเพื่อให้ทั้งสองได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันโดยไม่มีมารผจญ(แบบผม)ไปรบกวน บางทีลูกๆคงจะอยากมีเวลาส่วนตัว
เอาเป็นว่าพ่อไม่รู้ไม่เห็นนะลูก
"เจ้าพี่"
พอผมเดินตามโถงทางเดินไปสักพักก็ไปเจอกับนางมณโฑคนงาม เมียรักเมียหลวงของทศกัณฐ์เจ้าของร่าง
ตั้งแต่ผมมาอยู่ร่างนี้ผมค่อนข้างไม่ค่อยได้ยุ่งอะไรกับเหล่าบรรดาเมียๆของเฮียทศแกสักเท่าไหร่ คุยกันก็คุยแบบผ่านๆเพราะนี่เองก็เคยมีเมียเป็นตัวเป็นตนกับเขาด้วยสิ ไม่รู้จะคุยกับพวกเธอๆเขายังไง เลยเลี่ยงไปมากกว่า และจะคุยกันแค่ตอนจำเป็นไม่ก็ตอนที่พวกเธอเขาอยากคุยด้วย
"ว่าไงจ๊ะน้องมณโฑ"
ใช้เสียงอ่อนเสียงหวานคุยกับอีกคนอย่างแนบเนียน พลางส่งยิ้มหล่อๆให้คนงามไปหนึ่งกรุบ
"เจ้าพี่ น้อง..ไม่รู้จะบอกเจ้าพี่ยังไง แต่น้องว่าความสัมพันธ์ของอินทรชิตลูกเรากับลิงขาวมัน..."
มณโฑเว้นช่องว่างละไว้ในฐานะที่เข้าใจ พลันมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็พยักหน้าให้เธอแล้วเดินไปกุมมือเธอไว้พลางลูบเบาๆ
"น้องมณโฑจ๊ะ พี่ว่าเรื่องนี้ให้ลูกตัดสินใจเองดีกว่าจ่ะ ลูกจะรักชอบใครเพศไหนหรือยังไงพี่ล้วนสนับสนุนลูกจ่ะ"
"แต่ว่า..เจ้าพี่.."
"น้องกังวลเรื่องอะไรหรือจ๊ะ เรื่องสืบบัลลังต่อหรือ การที่อินทรชิตรักชอบบุรุษมิได้ทำให้ราชบัลลังกลายเป็นของผู้อื่นไปหรอก พี่มิอยากให้รสนิยมของลูกมาเป็นอุปสรรค์ต่อการครองเมืองหรอกหนา"
"เจ้าพี่คิดดีแล้วหรือ"
"คิดดีที่สุดแล้ว และต่อให้น้องมณโฑเองรักชอบสตรีด้วยกัน พี่ก็มิว่าอะไรจ่ะ"
"ไม่ใช่แล้วเจ้าพี่!"
แหมคนงาม ทำไมดูร้อนตัวยังไงไม่รู้ล่ะจ๊ะ
ผมกับคนงามคุยกันอีกสองสามประโยคก่อนจะละจากกันไปทางใครทางมัน ความสัมพันธ์ของเราไม่เหมือนคนรักกันสักเท่าไหร่ แต่เป็นความสัมพันธ์แบบพ่อแม่ที่ต้องดูแลลูกให้ดีมากกว่า
แต่มันก็ไม่ใช่อะไรที่แย่นักหรอก กลับกันมันดีซะอีกที่ไม่ต้องมายึดติดกับใครน่ะ
ที่มณโฑมาคุยกับผมเรื่องความสัมพัธ์ของอินทรชิตและหนุมานคงเพราะเธอสังเกตถึงความไม่ปกติบางอย่างที่สองคนนั้นแสดงออกมาให้กันและกัน
แน่นอนอยู่แล้วว่าคนเป็นแม่ย่อมห่วงลูกเป็นธรรมดา แต่ที่กังวลมากกว่าคงจะหนีไม่พ้นกลัวว่าผมจะไม่พอใจที่ลูกชายไปชมชอบบุรุษ หรือมีสัมพันธ์พิเศษกับหนุมาน แน่นอนว่าทศกัณฐ์คนเก่าคงไม่พอใจ แต่กับผมไม่ใช่
ผมให้สิทธิ์ลูกเต็มที่และปล่อยให้เขาเลือกทางของตัวเอง มณโฑจึงได้เบาใจและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแบบของมัน
Part อินทรชิต:
"ไอ่ลิงบ้านี่ ข้าบอกแล้วว่าอย่าทำรอยๆ เกิดท่านพ่อเห็นจะทำอย่างไรเล่า"
"โถ่คนดี นี่ไม่รู้จริงหรือว่าท่านพ่อเจ้าเปิดทางให้เราขนาดไหน มิใช่เขามิรู้หนา แต่รู้แล้วปล่อยให้เราตัดสินใจกันเองอย่างไรล่ะจ๊ะ"
"แต่เจ้าก็ไม่ควรทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นนี้"
"ขอโทษได้ไหมคนดี คราวหน้าจะทำรอยต่ำๆ"
"ยังจะทำอีกหรือ!"
หนุมานลิงขาวนับวันยิ่งทวีความหน้าหนาขึ้นไปเรื่อยๆ จากแต่ก่อนทำเพียงกอดหอมเล็กๆน้อยๆ แต่เดี๋ยวนี้มันถึงกับกล้าปีนเตียงบุตรเจ้ากรุงลงกามาลักกินเต้าหู้ชุดใหญ่แบบไม่อายฟ้าอายดิน
ทางอินทรชิตเองแรกๆก็ทั้งถีบส่งทั้งลากหัวมันออกห่างไม่เว้นแต่ละวัน แต่จากนานวันเข้าก็กลายเป็นใจอ่อนให้มันเสียได้ จะว่าหนุมานตัวเดียวก็ไม่ได้ เพราะอินทรชิตเองก็มีความรู้สึกดีๆให้มันไม่น้อย
แม้ไอ่ลิงนี่จะดูกระเหี้ยนกระหือรือขนาดไหน แต่ถ้าหากอินทรชิตบอกให้พอคือพอ หยุดคือหยุด มันเองก็รู้ขอบเขตและรู้จักวางตัว เพื่อที่ยักษ์งามของมันจะได้ไม่รำคาญและไล่มันไปจนไม่สามารถเข้าหน้ากันได้
หนุมานมิเคยยอมใครขนาดนี้มาก่อน มันรู้ว่ามันมีฤทธิ์มากอย่างที่ไม่ต้องกลัวใคร แต่สำหรับมันแล้วอินทรชิตคือข้อยกเว้นนึงที่มันไม่อยากจะใช้กำลังในการบังคับให้ยักษาตนนี้มาศิโรราบ
กลับกันเป็นตนเสียด้วยซ้ำที่ยอมเป็นทาสรักให้ยักษ์ตนนี้อย่างเต็มหัวใจ
"เจ้าตัวหอมยิ่ง ข้าอยากจะฝังจะจมูกไปกับกายเจ้าเสียด้วยซ้ำ"
"เจ้าก็ทำอยู่นี่มิใช่หรือ"
อินทรชิตเหล่ตามองลิงขาวที่ลากตนขึ้นตักมัน ไม่พอยังระดมจูบตนจนรอยรักของมันเต็มเนื้อเต็มตัวไปหมด ช่างสามหาวจริงๆที่ทำกับยักษ์ที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งจนชนะองค์อินทร์ได้ขนาดนี้ ทั้งฉวบฉวยโอกาสลักกินคอกินปากยักษ์งามมิพอ ยังจะทำรุ่มร่ามใต้ร่มผ้ากับอินทรชิตอีกต่างหาก
"ข้าอยากทำมากกว่านี้"
เจ้าลิงเผือกว่าพลางใช้หน้าหงอยๆของมันมองมาที่ยักษ์งามบนตัก มันระดมหอมแก้มจูบปากอีกคนอย่างโหยหา ทั้งๆที่มันพึ่งจะทำไปแต่เหมือนทำมากแค่ไหนก็ไม่พอสำหรับลิงโลภจริงๆ
"หนุมาน เจ้าทำมากเกินไปแล้ว"
อินทรชิตย่นคอหนี พยามดิ้นออกจากอ้อมแขนลิงเผือกแต่ร่างกายก็พลันอ่อนปวกเปียกไปหมดอย่างไม่เคยเป็น ทางลิงขาวเองก็ไม่ยอมแพ้มือร้อนของมันลูบไล้ไปทั่วร่างกายคนงาม ทำเอาอินทรชิตหลุดเสียงน่าอายออกมาตั้งหลายครั้ง
แต่นั่นกลับสร้างความพึงพอใจให้หนุมานเสียนี่
"เพราะมันเป็นเจ้า เท่าไหร่ก็ไม่พอสำหรับข้าจริงๆ"
"..."
"ให้ข้าได้รักเจ้ามากกว่านี้เถิดหนา อินทรชิต"
- ผู้เขียน
