๗
1393 คำ
: Part อินทรชิต
"เดี๋ยวๆ ไอ่ลิงขาวเจ้ามีอะไร ทำไมต้องลากข้ามาที่นี่ด้วย"
จู่ๆหลังจากที่ท่านพ่อคุยกับไอ่ลิงเผือก ทั้งสองก็หันมองหน้าตนแปลกๆ อีกทั้งยังหันไปมองกันด้วยรอยยิ้มคาดเดาไม่ได้ พอพูดคุยกันอีกสองสามคำ สักพักหนุมานก็พรวดพราด กึ่งลากกึ่งจูงพาอินทรชิตมาที่ห้องมันโดยที่เขายังไม่ทันอ้าปากโวยวายด้วยซ้ำ
มันมีอะไร? ทำไมต้องคุยที่ห้อง?
"เจ้ายักษ์หน้าบูด"
"อะไรเจ้าลิงหน้าวอก"
หลังจากลากยักษ์เข้าห้อง ปิดประตูเรียบร้อยแล้ว มันเปิดปากคุยกับเขาคำแรกมาก็ปากแจ๋วเลยนะ แล้วคิดว่าคนอย่างอินทรชิตจะยอมหรอ ก็ปากแจ๋วกลับมันไปสิ
แต่แทนที่เราจะได้ตีกันอีกสักยก อย่างที่ปกติทำ คราวนี้ไอ่ลิงขาวกลับยิ้มเศร้าๆส่งมาให้เขาแทน เป็นใบหน้าหมองๆที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนจากลิงขาวตรงหน้า ทำเอาอินทรชิตไปไม่เป็นเลย
"จะ..เจ้าลิงขาว เจ้าเป็นอะไร"
อินทรชิตลนลานไม่รู้จะเอามือเอาเท้าไปไว้ที่ไหน ไม่รู้ว่าตนไปรังแกลิงตัวนี้ไว้รึเปล่า เลยจะยื่นมือกะว่าจะไปตรวจดูอีกคนเผื่อมันจะมีแผลถูกใครทำร้าย แต่ไอ่ลิงขาวมันดันจับมือของเขาที่กำลังยื่นออกไปไว้ ก่อนมันจะเอาไปแนบแก้มตัวเอง
ยักษาถึงกับใบหน้าร้อนเห่อ คิดไม่ถึงว่าเจ้าลิงตรงหน้าจะทำอะไรแบบนี้ แล้วยิ่งสร้างความแปลกใจขึ้นไปอีก เมื่อหนุมานก้มจูบอุ้งมือนุ่มของอินทรชิตอย่างแผ่วเบา
"หนุมาน..ทำอะไร.."
เหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอ เสียงที่เขาพูดออกไปมันทั้งแผ่วเบาและล่องลอย แต่มันก็เป็นเสียงที่ดังพอที่คนในห้องนี้จะได้ยิน
"ข้ากำลังจะออกจากกรุงลงกา"
สิ้นเสียงทุ้มนุ่มของหนุมาน อินทรชิตก็เบิกตา.กว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจนัก หัวของเขาเหมือนโดนตีจนมึนยังไงอย่างงั้น
"หมายความว่ายังไง เจ้าจะไปจากกรุงลงกาหรือ เจ้าจะไปที่ใด"
ดวงตาของอินทรชิตสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เรียกความเอ็นดูจากลิงขาวได้อย่างดี มันยิ้มอ่อนก่อนจะดึงมืออินทรชิตเข้าหาตัวเอง พลันร่างของยักษาก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้มันมากขึ้นด้วย
หนุมานเล่าเรื่องการกำเนินของตัวเองให้อินทรชิตฟัง มันเล่าว่าตนเป็นทหารวานรขององค์นารายณ์มันลงมากำเนิดมาเพื่อเป็นกำลังให้พระองค์ และตอนนี้มันกำลังโดนคำสาป พลังของมันครึ่งนึงหายไป จะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อองค์นารายน์ลูบหัวมันจรดหาง
และสุดท้ายมันก็ต้องไปสวามิพักดิ์แต่องค์นารายณ์ ตอนนี้มันก็ต้องไปรวมตัวกับลิงอีกตัว เพื่อเตรียมกองทัพวานรให้พระองค์ท่านได้ใช้ มันจึงจำเป็นต้องจากกรุงลงกา เพื่อทำภารกิจที่ได้รับ และด้วยเหตุนั้นเองด้วย พญาทศกัณฐ์จึงหลอกเอามันมาใช้งาน เพราะหนุมานอย่างมันคือทหารเอกของมหาเทพ
อินทรชิตที่ฟังก็ได้แต่นิ่งตะลึง ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะทำยังไง เขาพอเข้าใจอยู่แล้วเรื่องอีกฝ่ายเป็นทหารวานรขององค์นารายณ์ แต่ไม่คิดเลยว่าสักวันจะต้องส่งตัวอีกฝ่ายให้ไปอยู่ที่อื่น อินทรชิตคิดว่าท่านพ่อจะให้หนุมานอยู่ที่นี่ถาวร เป็นมือขวาของท่านคอยอยู่ข้างกาย แม้หนุมานจะเป็นคนของที่นี่แล้ว แต่ถึงแบบนั้นท่านพ่อก็ยังจะปล่อยให้หนุมานไป ทำไมกันล่ะ?
เป็นคำถามในใจ ที่คาดจะไม่มีคำตอบ
หนุมานมองคนตรงหน้าที่ดูท่าทางสับสนไปไม่ถูก ตนก็เหมือนมีเข็มเล็กๆนับสิบพันมาทิ่มแทงที่ใจ มันจึงยืนมือของตัวเองไปลูบแก้มเจ้ายักษ์หน้าบูด ที่ถึงแม้ตนจะว่ายักษ์ตรงหน้าเช่นนี้ แต่มันก็คิดว่ายักษ์หน้าบูดตนนี้งดงามที่สุดแล้ว
"ไม่เอา อินทรชิตเจ้าอย่าทำหน้าเศร้าเช่นนั้นเลยหนา"
"แล้วจะให้ข้าทำหน้าเช่นไร ยิ้มดีใจกับการจากไปของเจ้าหรือ"
อินทรชิตคว่ำปากอย่างเด็กๆ ในใจหนุมานพลันยิ่งรู้สึกได้ถึงเข็มอีกสิบพันที่ทิ่มแทงในใจจนเจ็บอกซ้ายไปหมด
"มิต้องทำหน้าอย่างไร แค่ทำหน้างามๆอย่างที่เจ้าชอบทำก็พอ"
หนุมานพูดพลางก้มลงจูบหน้าผากยักษ์ตรงหน้า ลมหายใจอุ่นร้อนและใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันจนแทบได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ อินทรชิตใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็น แม้มันจะเคยจูบเคยหอมกับสตรีมาบ้าง แต่นั่นมันก็ตอนที่ตนจักระบายอารมณ์เท่านั้น ตนมิเคยคิดอะไรลึกซึ้งตอนที่ทำเลยสักครั้ง
แต่กับครั้งนี้ที่หนุมานเพียงแค่จุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผาก ก็ทำเอาอินทรชิตใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นแล้ว
"จูบได้หรือไม่"
" !? "
อินทรชิตเหมือนโดนน้ำเย็นสาด ร่างกายพลันแข็งทื่ออย่างห้ามไม่ได้ มันไม่เคยคิดว่าลิงตรงหน้ากับตนจะข้ามขั้นไปมากกว่าสถานะสหายมาก่อน แล้วนี่ตนกับไอ่ลิงกำลังทำสิ่งที่เรียกว่าข้ามขั้นใช่หรือไม่
"ไม่ปฏิเสธ ข้าถือว่าเจ้าตกลง"
"เดี๋ย-- อื้อ!"
ยังไม่ทันเอ่ยห้าม เจ้าลิงข้าวก็โน้มหน้าลงมาแนบริมฝีฝากตนเองกับอวัยวะเดียวกันของยักษ์ตรงหน้า มือมันโอบเอวยักษ์งามของตนมาแนบชิดกาย ก่อนจะกระทำการอุกอาจ สอดลิ้นร้อนๆเข้าโพรงปากของบุตรชายพญายักษ์
ทางด้านอินทรชิตเองก็มิได้สบัดตัวหนี หรือผลักไสลิงขาว กลับกันเขาจูบตอบมัน อีกทั้งร่างกายไม่รักดียังเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง เอามือคล้องคอหนุมานพลันเอียงหน้าหามุมจูบแล้วตวัดลิ้นตอบรับมันอย่างห้ามไม่ได้
"อื้อ.."
เสียงครางแผ่วเบาอย่างน่ารักปนกับเสียงเฉอะแฉะดังอยู่ภายในห้อง เจ้าหนุมานเองก็เป็นลิงมือไว มันลูบเอวยักษ์งามก่อนจะบีบเค้นจนเต็มไม้เต็มมือ ทำเอาอินทรชิตหายใจผิดจังหวะ ยิ่งมือลิงของมันลากลงต่ำบีบคลึงก้นนิ่มของอินทรชิตด้วย ยักษาจึงผละใบหน้าแดงก่ำออก ก่อนจะเปิดปากห้ามมันไว้
"ไม่ได้"
หนุมานที่ได้ยินดังนั้นก็ไม่ดื้อรั้นต่อ มันเพียงก้มจูบปากคนงามอีกครั้งก่อนจะผละออก
"ข้าฟังเจ้า"
"อื่อ..เจ้าก็รู้ว่าเรายังทำแบบนี้ไม่ได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่"
หนุมานยิ้มอ่อน มองคนงามที่สีหน้าระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู มันจึงก้มลงหอมแก้มเนียน แล้วโผเข้ากอดอินทรชิตอย่างเต็มรัก
"กลิ่นกายเจ้าหอมนัก ข้าชอบยิ่ง"
เป็นอีกครั้งที่ไอ่ลิงขาวทำอินทรชิตใจเต้นไม่เป็นสรรพ มันกดหน้าตัวเองลงพลางฝังจมูกกับต้นคอยักษ์ตรงหน้าอย่างอุกอาจ พลางสูดดมกลิ่นกายหอมหวานยั่วยวน ทำเอาเจ้าของร่างต้องย่นคอหนีเลยทีเดียว
"เจ้าลิงบ้า"
"อะไรกันๆ ทั้งสองคน หน้าแดงๆนะ อากาศร้อนหรือ พ่อว่าก็ไม่นะ"
หลังจากออกจากห้องมาเจอทศกัณฐ์ทั้งสองคนก็ต้องมาหน้าร้อนอีกครั้งเมื่อโดนพญายักษ์แซวอย่างกับวัยรุ่นแรกรักแอบนัดพบ
ทางอินทรชิตแน่นอนว่าต้องอายผู้เป็นพ่อเป็นอย่างมาก ที่ทำเหมือนรู้ว่าตนกับลิงนี่ไปทำอะไรกันมา ส่วนทางหนุมานที่แอบกินเต้าหูลูกเขามา ก็ยังดูสงบนิ่ง แต่แก้มร้อนแดงระเรื่ออยู่บ้าง
"ลากันนานอย่างกับว่าไอ่ลิงนี่จะจากไปถาวรอย่างงั้นแหละ ข้าไปบอกตอนไหนกันว่าไอ่ลิงนี่มันไปแล้วมันไม่ได้กลับมา วุ๊ ถ้าคิดถึงก็กลับมาสิ ใครห้ามที่ไหน"
"..."
"..."
อ่าว!
- ผู้เขียน
