๑๐
1512 คำ
"อ้าวนั่น หนุมานมาพอดี"
หลังจากทั้ง3พ่อแม่ลูก คุยเล่นกระเซ้าเย้าแหย่กันไปได้สักพัก หนุมานที่ไปทำภารกิจก็กลับมาพร้อมปั้นข้าวอีกก้อนตามคำสั่ง
แม้ว่าต้นฉบับกากนาสูรจะเอาข้าวมาให้แค่ครึ่งก้อน แต่ผมก็ตั้งข้อสงสัยขึ้นมา ว่าถ้าข้าวที่เอามาเป็นข้าวเต็มก้อน คนที่เกิดกับนางมณโฑจะยังเป็นสีดารึเปล่า แล้วนางมณโฑจะมีลูกแฝดมั้ย
หรือถ้าสีดาไปเกิดเป็นน้องสาวพระรามจะเป็นยังไง คิดแล้วก็อยากลองให้มันเกิดขึ้นมาจริงๆซะแล้ว
"ถวายบังคมขอรับ สิ่งนี้คือข้าวทิพย์ที่มนุษย์เมืองอโยธยาทำพิธีกันอยู่ ข้านำมาให้ตามบัญชาแล้วขอรับ"
"เยี่ยมมากหนุมาน มณโฑเจ้ากินนี่สิ"
ผมรับข้าวจากหนุมานมาส่งต่อให้มณโฑ ข้าวทิพย์นี่ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วจริงๆ ทำเอาผมเองกลืนน้ำลายลงคอไปเหมือนกัน
นางมณโฑรับข้าวปั้นจากผมไป พิจรณาสักพักก่อนแบ่งครึ่งแล้วส่งไปให้คนข้างตัว
"อินทรชิตเอาสิแม่แบ่งให้"
เห้ย เดี๋ยวนะเจ้
"ขอบคุณขอรับท่านแม่"
ผมที่ช็อคตาค้างอยู่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จะบอกว่าข้าวนั่นถ้ากินเข้าไปแล้วท้องจะดีมั้ย แต่ถ้าขืนบอกไปแล้วเขาไม่กิน นางสีดาก็อาจจะไม่ได้เกิด แต่มณโฑกับอินทรชิตแบ่งข้าวกันครึ่งก้อนนะ
แล้วแบบนี้นางสีดาจะไปเกิดที่ไหน แล้วอีกครึ่งก้อนจะเกิดมามั้ย จะเกิดเป็นใคร
แต่ว่าอินทรชิตเป็นผู้ชาย จะท้องหรอ?
คงไม่หรอก ลูกก็คงเกิดกับมณโฑในข้าวครึ่งก้อนนั่นแหละ เห้อแบบนี้สินะที่เรียกว่าชะตากำหนดไว้แล้ว
คิดได้กับตัวเองแบบนั้น ผมก็เก็บสีหน้าแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก อินทรชิตเป็นผู้ชาย ไม่เป็นไรหรอกถ้าจะให้กินข้าวทิพย์ อีกอย่างข้าวทิพย์ครึ่งก้อน คงไม่มีใครมาเกิดหรอก
มั้ง...
"ท่านทศกัณฐ์เจ้าขา พระนางมณโฑตั้งครรภ์เจ้าค่ะ!"
"ได้เดี๋ยวเราไปดู"
ผ่านมา1เดือนได้แล้วหลังจาก ที่นางมณโฑกินข้าวทิพย์เข้าไป ผมเองก็ไม่แปลกในเท่าไหร่หรอกที่เวลาต่อมานางจะท้อง เพราะมันก็เป็นไปอย่างตามเนื้อเรื่อง
แต่สิ่งมันไม่ได้อยู่ในแผนผมนี่สิน่ากลัวยิ่งกว่า
""ท่านทศกัณฐ์ขอรับ อินทรชิตตั้งครรภ์ขอรับ!!!!"
เอ้า!ไอ่เหี้*
"ห้ะ!? อินทรชิตท้อง!???"
"ขอรับ! อินทรชิต บุตรชาย ของท่านตั้งครรภ์ขอรับ!"
ผมเหมือนโดนกระสวยอวกาศกระแทกหน้า เหมือนตัวเพึ่งคิดได้ว่าทฤษฎีทุกอย่างในโลกวรรณคดีอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ แต่ก็ไม่คิดว่าข้าวทิพย์นั่นจะทำให้ลูกชายผมท้องแบบนี้!
"ฝากดูมณโฑก่อน ข้าจะไปหาอินทรชิต"
หลังจากได้รับรายงาน ผมจึงดิ่งตรงไปหาอินทรชิตทันทีด้วยความเร่งรีบ แต่ในสมองตอนนี้ขาวโพลนมาก มันมึนตึบไปหมด
พอเข้ามาที่ห้องลูกชาย ผมก็เจอกับอินทรชิตที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงพร้อมกับหนุมานที่คอยปลอบอยู่ข้างๆ พลันความรู้สึกผิดบางอย่างก็กระแทกหน้าเข้าอย่างจัง
"ฮึก..ท่านพ่อ.."
"อินทรชิตลูก..เป็นอะไรไป"
"อึก..ท่านพ่อ..ลูก..ลูกท้องขอรับ"
ใจคนเป็นพ่อแทบสลายเมื่อเห็นน้ำตาลูก แต่นั่นคงไม่เท่าลิงขาวข้างๆที่มีสีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด มันอาจจะรู้สึกผิดก็ได้ที่คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้อินทรชิตต้องมาร่ำไห้เสียน้ำตาแบบนี้
แต่คนที่ผิดจริงๆคือผมต่างหากที่ไม่ยอมบอกอะไรพวกเขาแล้วปล่อยให้ลูกมานั่งเสียใจแบบนี้ อินทรชิตคงจะเสียใจและอับอายมากเรื่องที่แม้ตนจะเป็นบุรุษแต่กลับตั้งครรภ์อย่างสตรี
ผมที่เห็นแบบนั้นจึงเข้าไปลูบหัวลูกยักษ์ของตัวเองทันที
"อินทรชิตพ่อขอโทษหนา.."
"ท่านพ่อขอโทษลูกทำไมขอรับ"
"จริงๆ ข้าวทิพย์นั่นที่กินเข้าไปแล้ว...มันจะทำให้ตั้งครรภ์ แต่พ่อมิคิดว่าเจ้าที่เป็นบุรุษจะสามารถตั้งครรภ์ขึ้งมาได้จึงมิได้คิดห้าม..พ่อ..พ่อขอโทษที่มิได้บอกเจ้า.."
ผมตอบเสียงอ่อยๆพร้อมใบหน้าสำนึกผิดอย่างเต็มประดา ส่วนจิตใจผมตอนนี้เองก็รู้สึกผิดเช่นกันที่ไม่ยอมบอกลูกออกไป
อินทรชิตนิ่งไปสักพักแววตาฉายความประหลายใจ ส่วนเจ้าลิงข้างๆก็ดูโล่งอกไปหลายส่วนที่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็นผู้ที่เสกเด็กเข้าท้องยักษาข้างกาย
"มิเป็นไรเลยขอรับท่านพ่อ ฮึก ลูก...ลูกมิได้เสียใจที่ตนเองท้อง แต่..ลูกกลัวท่านพ่อท่านแม่จักรับมิได้"
อินทรชิตปล่อยน้ำตาร่วงลงมาอีกครั้งน้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มยักษ์งาม หนุมานเองก็มิปล่อยให้คนข้างกายเศร้าใจนานนัก เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ผู้ที่มันยกให้เป็นคนรักของมัน ก่อนที่มันจะพูดปลอบใจยักษ์ข้างกาย
"อินทรชิต ลูกของเจ้าก็เหมือนลูกข้า อย่างเศร้าใจไปเลย เดี๋ยวลูกรู้ว่าแม่มันขี้แงเช่นนี้ลูกจักมิสบายใจเอาหนา"
"หนุมาน..ฮึก.."
อินทรชิตพลันหันไปกอดลิงขาวแน่น ยักษาซุกใบหน้าลงบนอ้อมอกผู้เป็นที่รักอย่างเต็มที่ ทำเอาทศกัณฐ์ที่มองอยู่ถึงกับคันยุบๆยิบๆในใจ
"อินทรชิตลูก..เจ้ามิต้องคิดมาก ลูกของเจ้าก็เหมือนหลานของพ่อ พ่อรับได้อยู่แล้ว"
"ฮึก.."
อินทรชิตพยักหน้าหงึกๆในอกหนุมาน เจ้าลิงเผือกเองก็ลูบผมยักษ์งามของมันอย่างเบามือ พลางกดหน้าหอมหัวคนที่ร้องไห้สะอื้นเบาๆต่อหน้าต่อตาทศกัณฐ์อย่างไม่เกรงกลัว
"อะแฮ่ม..จะว่าไป ข้าเองก็..ไม่อยากให้หลานข้ากลายเป็นลูกไม่มีพ่อหรอกหนา"
ไม่ว่าเปล่าก็เสยตามองหนุมานไปด้วย
"ไม่ต้องห่วงขอรับ ข้าจะเป็นพ่อของลูกให้อินทรชิตเอง"
"ไอ่ลิงนี่!"
อินทรชิตที่นิ่งไปสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาเอ็ดใส่ลิงขาวด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตามจริงอินทรชิตเองก็ไม่ได้คิดจะให้หนุมานรับผิดชอบอยู่แล้ว
ลูกข้า ข้าเลี้ยงเองได้!
แต่ถ้าเจ้าลิงนี่อยากรับผิดชอบ ข้าก็ไม่ห้ามละกัน...
"อะไรกัน มิเห็นต้องเขินเลย เราทำกันมากกว่าผัวเมียไปแล้วมิใช่หรือ"
ประโยคหลังแม้จะเบาไปถนัดตาแต่กับห้องที่เงียบเชียบมีเพียงสิ่งมีชีวิตสามชีวิตประทับอยู่ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะได้ยิน
แต่สิ่งที่ทำให้ทศกัณฐ์คิ้วกระตุกยิกๆ คงจะเป็นมือไม้ไอ่ลิงนี่ที่เลื้อยไปมา ลักกินเต้าหู้ลูกชายตนต่อหน้าต่อตาผู้เป็นพ่อเช่นนี้
"แฮ่ม!"
ว่าแล้วก็ไอทิพย์ไปหนึ่งที อยากจะบอกว่าพวกเอ็งไม่ได้อยู่กันแค่สองคนในห้องเด้อ เห็นหัวกูหน่อย
"ท่านพ่อ.."
"พักผ่อนเถิดอินทรชิต เครียดมากจะมีผลต่อลูกหนา เกิดหลานพ่อคลอดออกมาหน้าบูดหน้าเบี้ยวจะทำอย่างไร"
"มิเห็นแปลกเลยขอรับ ขนาดหน้าแม่ยังบู-- โอ้ย! เมียจ๋าทำข้าทำไม"
"ใครเมียเอ็งมิทราบ! ไอ่ลิงจองหอง!"
"แหม เมียนี่ล่ะก็"
"เอาหน้าเจ้าออกไปเลยไอ่ลิงบ้า! มิเห็นหรือว่าท่านพ่อข้ามองอยู่"
เอ่อ เห็นหัวกันสักที
นี่ขนาดว่าผมอยู่ในห้องนะ..สองตัวนี้แทบจะสิงกันอยู่แล้ว
นี่ถ้าผมไม่ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคู่คงจะจัดกันสักยกสองยกไปแล้ว
"อื่อๆ ตามสบายพ่อไปดูแม่เจ้าก่อน เจ้าก็พักผ่อนล่ะ"
"ขอรับ"
"ส่วนแกไอ่ลิงเผือก อย่ารังแกลูกข้าให้มากนักล่ะ"
"รับคำแต่ไม่ทำตามนะขอรับ"
ผมขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่ก่อนจะได้ลงมือทุบไอ่ลิงนี่สักที อินทรชิตก็ทำการหยิกหลังไอ่ลิงนี่ให้แทนเป็นที่เรียบร้อย
ผมส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะลูบหัวลูกชายอีกสองสามที แล้วเดินออกห้องไป ปิดประตูเรียบร้อยให้ทั้งสองได้ใช้เวลาด้วยกัน
แต่ไม่รู้ว่าผมคิดผิดหรือคิดถูกเพราะยังไม่ทันได้เดินพ้นเขตห้องลูกชาย สองคนนั้นมันก็เริ่มทำผิดผีอีกแล้ว
"เมียจ๋า ต่อไปนี้เจ้าเป็นเมียข้าแล้วหนา"
"เพราะมันจำเป็นหรอก"
"แหม เจ้าก็ทำปากแข็งไปได้"
"ก็เพราะมีลิงหน้าวอกแบบเจ้าเป็นพ่อของลูกนี่ไง!"
"อุ้ย ยอมรับแล้วหรือเมียรัก งั้นก็ดีเลย ผัวขอเข้าไปเยี่ยมลูกในตัวเมียจ๋าหน่อยน้าา"
"เดี๋ยว! อ๊ะ! หนุมานจะทำอะไร อื๊ออ!"
ทศกัณฐ์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง "..."
- ผู้เขียน
