ณ กรุงลงกาในเช้าวันสดใ--
"อุก..อ้วก!"
โอเคเอาใหม่
"อินทรชิตลูกเจ้าไหวหรือไม่"
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อินทรชิตนอนกอดกระโถนเอาไว้ไม่ห่างกาย ลูกชายผมท้องได้ราวๆแปดถึงเก้าสัปดาห์(ช่วง2เดือน) ซึ่งนางมณโฑบอกว่าช่วงนี้จะจะเป็นช่วงแพ้ท้องรุนแรงที่สุด อารมณ์อ่อนไหวที่สุด บางทีก็ฉุนเฉียวแปรปรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้
ซึ่งตอนแรกผมก็สงสัยว่าทำไมอินทรชิตเป็นแต่นางมณโฑไม่เป็น ทว่านางก็ให้คำตอบนางเป็นตอนท้องอินทรชิตไปแล้ว ท้องที่2เลยไม่ได้เป็นอะไร
สงสัยมันสืบทอดทางพันธุกรรม
"อึก..ท่านพ่อ.."
อินทรชิตเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาป้อยๆ โดยที่ข้างๆเองตัวก็มีเจ้าลิงขาวคอยลูบหัวลูบหลังหลัง ปลอบเมียรักของมันไม่ห่างตัว
"ไอ่ลิงนี่น้อยๆหน่อยๆ"
ผมเบะปากมองลิงขาวที่ล่าสุดกอดลูกชายผมซะจมอก แถมยังมาหอมหัวกันหวานชื่นแบบไม่เห็นหัวสุดหล่อ(?)ที่หัวโด่อยู่ตรงนี้เลย
มันน่าจับหยิกหลัง
หมายถึงหนุมานนะ ผมไม่ทำลูกผมหรอก!
"โถ่ ท่
