บทที่ 1 ตอนที่ 3
534 คำ
ชายหนุ่มรีบพาภรรยากลับมาพักในห้อง ยังคงต่อรองเรื่องพบแพทย์แต่เธอกลับไม่เห็นด้วยท่าเดียว เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องอ่อนใจให้ แม้จะยังกังวลอยู่มากก็ตาม
เขานั่งอยู่ข้างเตียงตลอดเวลาในขณะที่เธอนอนพัก แต่ไม่ได้หลับ เพียงแค่มีอาการเพลียมากๆ เท่านั้น...
"พี่แทนคะ...ถ้าหม่อนไม่อยู่แล้ว พี่แทนต้องอดทนนะคะ..."
"หม่อน...พูดแบบนีอีกแล้วพี่ไม่ชอบเลย" แม้จะมีร่างกายที่แข็งแรงสมชายชาติทหาร หัวใจที่กล้าแกร่งดุจหินผาปานไดชายหนุ่มก็อดที่จะสั่นไหวไม่ได้เมื่อภรรยาอันเป็นที่รักมักพูดเหมือนสั่งลาอยู่บ่อยครั้ง
"ก็หม่อนอยากให้พี่แทนทำใจไว้บ้าง ส่วนหม่อนก็มีห่วงแต่พี่แทนกับเนื้อทอง ถ้าสองคนมีความสุขหม่อนก็คงตายตาหลับค่ะ"
"หม่อน! เลิกพูดเถอะ มา...พี่จะนอนเป็นเพื่อน หลับซะนะ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันให้หม่อนเป็นอะไรแน่ๆ" พูดพลางร่างใหญ่ก็ลุกยืนเต็มความสูงและขึ้นไปนอนเคียงข้างเมียรัก คลี่ผ้าแพรผืนงามห่มร่างของเธอเอาไว้แล้ววาดแขนกอดแนบใบหน้าสากระคายกับไหล่มน
"พี่แทนรับปากกับหม่อนได้ไหมคะ ว่าต่อไปนี้จะดีกับเนื้อทองให้มากขึ้น หม่อนสงสารเนื้อทองค่ะ"
"เด็กคนนี้อีกแล้ว...พี่ก็เลี้ยงเขาไม่ได้อดอยากนะหม่อน แถมยังส่งให้เรียน ให้เงินเดือน กินฟรีอยู่ฟรี ทำไมหม่อนถึงได้รักมันนักนะ" เสียงทุ้มนุ่มกระซิบกระซาบกึ่งบ่นพึงพำ
"หม่อนรักเนื้อทองเหมือนน้องสาวค่ะ หม่อนเลี้ยงแกมาแต่เล็กแต่น้อย อบรมสั่งสอนทุกอย่าง เราอยู่ด้วยกันทุกวัน เนื้อทองก็นิสัยดี พอหม่อนป่วยก็ดูแลหม่อนไม่ห่าง หม่อนเจ็บแกก็เจ็บ หม่อนปวดแกก็ร้องไห้ เนื้อทองอาภัพนัก ขาดแม่ ไม่มีใครคอยเคียงข้าง...ถ้าไม่มีหม่อนอีกคนแกคงลำบาก..."
"นอนเถอะ...นะ เนื้อทองเป็นเด็กดีพี่รู้ แกคงตั้งใจดูแลหม่อนไปนานๆ ด้วย หม่อนต้องเข้มแข็งเพื่อพี่ แล้วก็เพื่อเนื้อทองด้วยนะ"
"ค่ะ..." หล่อนยิ้ม...เป็นครั้งแรกที่สามีพูดถึงเด็กสาวในทางที่ดีขึ้น อันที่จริง อัศเวทย์ไม่ได้ชิงชังอะไรเนื้อทองนักหรอก เพียงแต่ด้วยความเป็นคนห้าวห่าม ทำอะไรคล่องแคล่วเด็ดขาด เมื่อเห็นกิริยานุ่มนิ่มอืดอาดของเนื้อทองแล้วรู้ไม่ชอบใจเท่านั้น อีกประการ...ก็เป็นพราะหล่อนนั่นแหละที่เคยฝากฝังเด็กสาวไว้กับเขาจนเกินงาม
อัศเวทย์กอดร่างเล็กที่มีแต่จะผอมลงๆ ทุกวันด้วยความรักปนรันทดใจ เขาจะมีทางไหนบ้างหนอที่จะช่วยให้เธอต่อสู้กับโรคร้ายได้สำเร็จ กลับมาเป็นกันหาแสนสวยและอ่อนหวานคนเดิม เขาเพียงแค่อยากใช้ชีวิตร่วมเป็นคู่ผัวตัวเมียกันไปจนแก่เฒ่าเท่านั้น...เพราะการอยู่คนเดียวมันโดดเดี่ยวอ้างว้างสุดประมาณแค่ไหน
เขารู้ซึ้งเป็นอย่างดี.......
- ผู้เขียน
