วันต่อมา @คอนโดใบเฟิร์น
ฉันรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้ามืดของวันใหม่ ร่างกายของฉันปวดร้าวราวกับกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยร่องรอยที่วาคีนแสดงความเป็นเจ้าของ ฉันค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างแผ่วเบาเพราะไม่อยากให้วาคีนรู้สึกตัวตื่น ฉันรู้สึกว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับเขา ฉันก็ไม่รู้นะคะว่าฉันเป็นอะไร แต่ว่าฉันในวันนี้รู้สึกว่าเพียงแค่เห็นหน้าเขาฉันก็อยากร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าทำไมฉันถึงอยากร้องไห้
ฉันพยายามพยุงร่างกายที่อ่อนล้าของฉันเดินออกไปเข้าห้องน้ำ และทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลงฉันก็ทรุดตัวลงร่ำไห้ออกมา ฉันเหนื่อยค่ะ ฉันเหนื่อยเหลือเกินแล้วจริงๆ เหนื่อยที่ต้องคอยมารองรับอารมณ์ เหนื่อยที่ต้องคอยมานั่งระแวง ฉันเหนื่อยที่ต้องคอยทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆ ที่ฉันเองก็เจ็บปวดเจียนตาย
ฉันอยากหลุดพ้นเหลือเกิน อยากหนีไปให้ไกลๆ แต่อีกใจก็เหมือนมีมือของใครบางคนมารั้ง
